Η Μάχη του Αντίταμ και οι ελληνικές εκλογές

cohen.gr Δευτέρα 30.10.2017
*Δημήτρης Τζώρας

Εάν η νομική, είναι η σύζυγος της Πολιτικής Επιστήμης, τότε η Ιστορία είναι η ερωμένη της. Ένα ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού εμφυλίου, ίσως μας βοηθήσει να ρίξουμε κλεφτές ματιές στο πολιτικό μέλλον της χώρας.

Το Σεπτέμβριο του 1862, ο Αμερικανικός εμφύλιος γνώρισε την αιματηρότερη μέρα του. Ο Στρατός των Νοτίων, υπό τον στρατηγό Λη και ο στρατός των Βορείων, υπό τον στρατηγό Μακ Κλέναν, συγκρούστηκαν στο χείμαρο Αντίταμ, στο Μαίρυλαντ. Το επεισόδιο, έμεινε γνωστό ως «η μάχη του Αντίταμ».

Τα χαρακτηριστικά των στρατηγών, των τακτικών, αλλά και της ποιότητας των στρατευμάτων, προσομοιάζουν αρκετά με τα χαρακτηριστικά των δύο διεκδικητών τις εξουσίας, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και των αρχηγών τους.

Η μάχη του Αντίταμ, ήταν μία πραγματική σφαγή! Σε μία μερα χάθηκε το 12% της στρατιάς του Ποτόμακ για τους Βόρειους και το 22% της στρατιάς της Βόρειας Βιρτζίνια για τους Νότιους. Είκοσι δύο χιλιάδες στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους εκείνη την ημέρα. Από στρατηγική άποψη, η μάχη αυτή, δεν είχε κανένα αξιοσημείωτο και ουσιαστικό αποτέλεσμα για την έκβαση του πολέμου. ΄Ήταν μία μάχη εγωισμών, μεταξύ Λη και Μακ Κλέναν, παρά μία μάχη που θα έγερνε την πλάστιγκα του πολέμου προς την μία ή την άλλη πλευρά.

Στη Μνημονιακή Ελλάδα, όπου τα κόμματα ακολουθούν τις ίδιες ακριβώς μνημονιακές πολιτικές, το αποτέλεσμα των ερχόμενων εκλογών δε θα έχει καμία διαφορά για τους πολίτες. Όπως στη μάχη του Αντίταμ, όπου το αποτέλεσμα δεν είχε καμία στρατηγική συνεισφορά και στα δύο αντιμαχόμενα μέρη. Τη σφοδρότητα, όμως, της μάχης, θα τη βιώσουμε.

Οι επόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν, θα διεξαχθούν μέσα σε κλίμα απίστευτης πόλωσης! Θα χρησιμοποιηθούν όλα τα διαθέσιμα μέσα και από τις δύο πλευρές. Παρακρατικοί, σκάνδαλα, fake news, οξύς πολιτικός Λόγος, τρομολαγνεία και μυστικές υπηρεσίες, θα δημιουργήσουν ένα τελείως εμφυλιοπολεμικό κλίμα.

Κατά τη μάχη του Αντίταμ, οι Βόρειοι, διέθεταν αριθμητική υπεροχή 2:1 έναντι των Νοτίων. Οι δημοσκοπήσεις (εάν τις θεωρήσουμε αληθινές) δίνουν μία αναλογία ψηφοφόρων που θα ψηφίσουν ΝΔ, περίπου 2:1 έναντι του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως οι Βόρειοι διέθεταν σχεδόν όλη τη βιομηχανική παραγωγή, η ΝΔ διαθέτει μαζί της όλη την πολιτική παραγωγή που παράγουν οι Βρυξέλλες και το Γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών.

Ο Στρατός του στρατηγού Λη, ήταν κατ’ όνομα στρατός. Μία μάζα ρακένδυτων, πεινασμένων και ανομοιογενών οπλοφόρων, συνιστούσε το στράτευμά του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά αναλογία με το στρατό του Λη, ιδεολογικά, πολιτισμικά, οικονομικά και πολιτικά, εξίσου ρακένδυτος και πεινασμένος. Δομικά ανομοιογενής και απείθαρχος.

Τα μέσα πυροβολικού του Στρατηγού Μακ Κλέναν, υπερείχαν συντριπτικά του πυροβολικού του Λη. Και εδώ, κατά αναλογία, έχουμε ως μέσα «πυραβολικού» τα ΜΜΕ. Η ΝΔ, υπερέχει του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν 3:1.

Ο Στρατηγός Λη, δε συμφωνούσε με τη Συνομοσπονδία στο θέμα της δουλείας, με τον ίδιο τρόπο που ο Τσίπρας αποστασιοποιείται από την ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο στρατηγός, τάχθηκε μαζί με τη Συνομοσπονδία, διότι η γενέτειρά του ανήκε σε αυτήν και πίστευε στο Συνταγματικό δικαίωμα της κάθε Πολιτείας για απόσχιση. Ο Τσίπρας τάχθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, διότι ήταν το όχημα που θα τον έφερνε στην εξουσία.

Ο στρατηγός Μακ Κλέναν, από την άλλη, γιος εξέχοντος οφθαλμιάτρου της Φιλαδέλφειας και η μητέρα του, γόνος Αριστοκρατικής οικογένειας της Πενσυλβάνια.

Εντυπωσιακός στο παρουσιαστικό και στους τρόπους του, τόσο που ο Λίνκολν «μαγεύτικε» από αυτόν και του ανέθεσε τη διοίκηση σώματος στρατού.

Το ίδιο εντυπωσιακός, εμφανισιακά, προσπαθεί να παρουσιαστεί και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Γυμνασμένος, καλοντυμένος, με το ένα χέρι να κρατά το εσπρεσάκι και με το άλλο την εφημερίδα.

Ο Μακ Κλέναν, κέρδισε μία ασήμαντη μάχη στη δυτική Βιρτζίνια, όπου ο στρατός των 20.000 ανδρών του, νίκησε το στρατό των Νοτίων, που αποτελούνταν από 5.000 άνδρες. Για έναν περίεργο λόγο, οι εφημερίδες της εποχής, άρχισαν να διογκώνουν την ασήμαντη αυτή νίκη και να τον αποκαλούν, Νέο Ναπολέοντα.

Ο ίδιος μάλιστα, μετά από αυτό το γεγονός, άρχισε να περιφέρεται με το ένα χέρι χωμένο στο χιτώνιό του και να υπαγορεύει σε πολλούς στενογράφους ταυτόχρονα, όπως ο Ναπολέοντας. Νομίζω, ότι η συμπεριφορά του ελληνικού Τύπου απέναντι στον Κυριάκο, από την πρώτη μέρα της διεκδίκης της ηγεσίας της ΝΔ, είναι περίπου ίδια.

Ο Μακ Κλέναν, δεν ήταν, όμως, ένας στρατιωτικός, που επεδίωκε τη μάχη. Την απέφευγε, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Η μεγάλη του αγάπη, ήταν η προετοιμασία του στρατεύματος και οι παρελάσεις. Λάτρευε τις επιδείξεις, τις τελετές και τα μεγάλα σαλόνια.

Ο στρατός της ΝΔ σήμερα, είναι μόνο για παρελάσεις στις τηλεοράσεις!!! Κοστούμια, εσπρεσάκια και χορτοφαγία. Το μητρώο στελεχών, είναι ακριβώς αυτό, που ήθελε και ο Μακ Κλέναν για το στρατό του. Ομοιόμορφος, καλαίσθητος διά των βιογραφικών, πειθαρχημένος και... μακριά από τις μάχες.

Στη γυναίκα του, κάποτε έγραψε, ότι οι ανώτεροί του, του δίνουν περισσότερες ευθύνες απ’ ότι εκείνος θέλει, όταν η ηγεσία των Βορείων, τον καλούσε απελπισμένα να αναλάβει πολεμική δράση κατά των Νοτίων.

Η απροθυμία του Κυριάκου Μητσοτάκη, να έχει την ευθύνη υπερασπίσεως του τρίπτυχου, Πατρίδα, θρησκεία, Οικογένεια, τον ιδεολογικό κορμό δηλαδή της ΝΔ, είναι παροιμιώδης. Όπως ακριβώς έπραξε με αυτό το τρίπτυχο,ο Κώστας Σημίτης. Απλά, ο Κυριάκος, αντί για τη λεξη εκσυγχρονισμός, χρησιμοποιεί τη λέξη μεταρυθμίσεις.

Η διστακτικότητά του  Μακ Κλέναν να εμπλακεί σε μάχες, ήταν μνημειώδης και ανάγκασε κάποτε τον Λίνκολν να πει «Αν ο στρατηγός Μακ Κλέναν δε θέλει να χρησιμοποιήσει το στρατό του, θα ήθελα να τον δανειστώ για λίγο».

Η διστακτικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη, να εμπλακεί σε ιδεολογική, πολιτισμική και εθνοκεντρική μάχη με το διεθνισμό και τον πολιτισμικό Μαρξισμό του ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερή νομενκλατούρα που κυβερνά τη χώρα επί δεκαετίες, είναι εξίσου μνημειώδης! Ο φόβος, να μη δεχθεί τις λεκτικές «σφαίρες» της Αριστεράς και του Μιντιακού συστήματος και να μη χαρακτηριστεί ακροδεξιός, τον κάνει να εγκαταλείπει τα πεδία των μαχών, πιο γρήγορα από τον Γιουσέιν Μπολντ.

Η μάχη του Αντίταμ, δεν ανέδειξε πραγματικό νικητή. Ο στρατηγός Λη, απέσυρε ανενόχλητος το στρατό του μετά τη μάχη, αφήνοντας τον Μακ Κλέναν, κάτοχο του πεδίου. Ήταν η πιο αιματηρή ισοπαλία του Αμερικανικού εμφυλίου, παρ’ όλο που τα μέσα που διέθετε ο Μακ Κλέναν, ήταν συντριπτικά υπέρ του.

Για την ιστορία, ο στρατηγός Μακ Κλέναν, αντικαταστάθηκε και ο στρατηγός Λη, πολύ αργότερα, οδήγησε τα στρατεύματά του στην καταστροφική γι’ αυτόν μάχη,στο Γκέτυσμπεργκ και στην ήττα της Συνομοσπονδίας.

Στην Ελλάδα των Μνημονίων, η επόμενη εκλογική μάχη, θα δείξει ουσιαστικά, κάποιου είδους ισοπαλία, όπως δείχνουν σήμερα τα πράγματα. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Συγκυβέρνση των δύο μεγάλων κομμάτων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται…

*Ο Δημήτρης Τζώρας είναι Πολιτικός Αναλυτής