Θλιβερά έρμαια…

Cohen.gr Παρασκευή 17.11.2017

Του Τεύκρου Σακελλαρόπουλου (Teucris) 

Ένα είναι σίγουρο: σε όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες από την αυγή της ιστορίας έως σήμερα υπάρχουν οι λίγοι, οι οποίοι εξουσιάζουν και οι πολλοί, οι οποίοι εξουσιάζονται. 

Το μόνο, το οποίο μεταβάλλεται σε έναν βαθμό είναι ποιοι και με ποιο μύθο εξουσιάζουν. Διότι αφ΄ ενός η εξουσία ρέει, όπως το πετρέλαιο στο υπέδαφος, αφ΄ ετέρου προκειμένου να εξουσιάζεις ομάδες και λαούς χρειάζεται να διαθέτεις μία ελκυστική αυταπάτη. 

Η εξουσία είναι και ρευστή αλλά και διαδραστική. Προκειμένου να διατηρηθεί λόγω της ρευστότητας της απαιτείται να τροποποιεί τον μύθο της ανάλογα με το τι αφουγκράζεται από τις μάζες. Η ιστορία βρίθει παραδειγμάτων, από το μίσος προς τους ευγενείς, έως τις θεωρίες φυλετικής υπεροχής και μέχρι και την δικτατορία του προλεταριάτου. 

Το ποιόν της κοινωνίας καθορίζεται επίσης από το ποιόν της εξουσίας και αντιστρόφως, αλλά και με κάποιες επιφυλάξεις στην τελευταία περίπτωση.

Από την στιγμή, κατά την οποία κάποιος καταλάβει την εξουσία είναι ικανός για οτιδήποτε. Και δεν είναι καθόλου αστείο αυτό. 

Στην μάχη του Στάλινγκραντ εννέα στους δέκα Σοβιετικούς στρατιώτες μετατρέπονταν σε πτώματα μέσα στη πρώτες 24 ώρες αφ΄ότου έφταναν στο πεδίο της μάχης. Μπορεί να ήσαν οι καλύτεροι και ικανότεροι άνθρωποι, αλλά δεν είχαν καμία δυνατότητα ελέγχου της κατάστασης, τη στιγμή, όπου ένας παρανοϊκός ψυχοπαθής ανώμαλος (ο Χίτλερ) και ένας στυγνός τύραννος (ο Στάλιν) αποφάσισαν να αναμετρηθούν.

 

Όταν οι επίδοξοι αρχηγοί ανταγωνίζονται για την εξουσία οι λαοί υποφέρουν. Και επιδιώκουν να υποφέρουν, διότι μόνο με αυτόν τον τρόπο οι “προσφορές” τους θα έχουν ανταπόκριση. 

Στην Ελλάδα σήμερα (από το 2015) βιώνουμε την σφοδρότερη μάχη εναλλαγής εξουσίας, μετά το 1981 της “Αλλαγής” και μέχρι να οριστικοποιηθεί το αποτέλεσμα τα δεινά όλων μας δεν θα έχουν τέλος. Διότι μπορεί μεν να βλέπουμε με εξαιρετική διαύγεια το τι συμβαίνει, να γράφουμε, να αγωνιζόμαστε, αλλά ΔΕΝ διαθέτουμε εξουσία Συνεπώς δεν ελέγχουμε τίποτα. Στρατιώτες της μάχης του Στάλινγκραντ είμαστε και την όποια νίκη μας θα την καπηλευθούν άλλοι και εννοώ εκείνοι, οι οποίοι δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για αυτήν την μάχη. 

Ίσως αυτό να είναι ένα από τα πλέον απαισιόδοξα και σκληρά άρθρα μου, αλλά αποτελεί μία σκληρή πραγματικότητα. Οι “προσφορές” πέφτουν βροχή από την “πρώτη φορά αριστερά”, την “φιλελεύθερη ανάπτυξη”, την “ωμή βία”, το “εκκολαπτόμενο κεντρο-αριστερό σχήμα” την “τρομοκρατία της 17 Νοέμβρη” έως τις γραφικότητες των υποτίθεται κεντρώων, αλλά και τους απατεώνες των ομολόγων της τράπεζας Ανατολής.  

Μία λαϊκή αγορά εξουσίας, όπου ο καθένας φωνάζει για την πραμάτεια του, με τον καλύτερο πάγκο τώρα να ανήκει στην κυβέρνηση και τον εξουσιαζόμενο λαό (αλλά όχι και τόσο… λαό) να προσπαθεί να επιλέξει ανάμεσα στα σάπια σταφύλια, τα δηλητηριώδη μανιτάρια ή τα σκουληκιασμένα μήλα. Και όλοι οι… πωλητές επιδιώκουν να πεινάει για να μην έχει άλλη επιλογή από την ξεφτιλισμένη πραμάτεια τους. 

Η Ελλάδα δεν διέρχεται ακριβώς κρίση. Σφοδρότατο πόλεμο εξουσιών βιώνει, ο οποίος ξεκίνησε με την εφαρμογή των μνημονίων. Ο λαός δεν είναι καθόλου άμοιρος ευθυνών ωστόσο.  

Διότι επαναλαμβάνω δεν υπάρχει ”πολιτικός” χαρακτηρισμός στην άρχουσα τάξη. Ισχύει το ότι οι πολύ λίγοι εξουσιάζουν τους πάρα πολλούς. Εάν αυτοί οι πολύ λίγοι συμβεί να διαθέτουν σπουδαία προσόντα (συμβαίνει και αυτό κατά καιρούς), τότε έχουμε και σπουδαίες κοινωνίες. Εάν όχι τότε δυστυχώς πρέπει να ισχύσει το “μη χείρον βέλτιστον” μέχρι την εμφάνιση καλύτερων συνθηκών.  

Οι μη διαθέτοντες όμως εξουσία είναι τα θλιβερά έρμαια…--