Ο Φώτης Κόντογλου, γνωστός μεγάλος υπερασπιστής της ρωμαΐικης και ορθόδοξης παράδοσης, είχε σε ελάχιστη εκτίμηση τους Έλληνες λογοτέχνες της γενιάς του, χωρίς να εξαιρούνται οι Βενέζης, Παπαντωνίου κ.λπ.
Παρ’όλα αυτά, είχε σε τεράστια εκτίμηση τον Έντγκαρ Άλλαν Πόε, γενάρχη της λογοτεχνίας μυστηρίου και εγκλήματος/αστυνομικής*, για το «βαθύ» και «μεταφυσικό», όπως έλεγε, πνεύμα των έργων του. Έφτασε μάλιστα να μεταφράσει ορισμένα πεζά του από τα γαλλικά.
Επίσης ο Κόντογλου αρεσκόταν να επισκέπτεται για ατελείωτες ώρες ερημωμένα κάστρα και έγραψε δεκάδες σελίδες σημειώσεων που εκδόθηκαν για αυτά, τον «Καστρολόγο» (και ορισμένα ακόμη, που εξέδωσε αργότερα ο Ι.Μ. Χατζηφώτης), παρά το ότι το ρωμαΐικο κάστρο κατάγεται ιστορικά από το δυτικό καστέλι.
Κάτι νομίζω πως μας λένε όλα αυτά για το πώς πρέπει να βλέπουμε κι εμείς την παράδοσή μας. Σίγουρα όχι ως αιγυπτιακή μούμια πάντως…
Σημείωση: Για μια πιο επεκτεταμένη διαπραγμάτευση των παραπάνω σκέψεων, μπορείτε να διαβάσετε την παλαιότερη ανάρτηση: «Παράδοση και πρόσληψη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου