Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, η αθλιότητα υπάρχει στα πιο καλοστημένα και υπεράνω πάσης υποψίας συστήματα που κατασκευάζουμε μόνο και μόνο γιατί δεν αντέχουμε την τόση αθλιότητά μας.
Με αυτή την γενική πρόταση, θέλω να καταγγείλω την στάση κάποιων ιερέων της Εκκλησίας -κι αν η Εκκλησία αναγνωρίζει στις απόψεις τους τον εαυτό της, την Εκκλησία στο σύνολό της- που ακόμα εξακολουθούν να δικαιολογούν την άσκηση βίας στην οικογένεια, στο σχολείο, στις φυλακές, στα ψυχιατρεία κι όπου αλλού οι άνθρωποι επιβάλλουν την εξουσία τους πάνω σε ανθρώπους που βρίσκονται σε ασθενέστερη θέση, ως μέρος ενός δήθεν υπέρλογου θεϊκού σχεδίου.
Οι απόψεις αυτές που συνήθως διανθίζονται με αποσπάσματα κειμένων πατέρων, αποστόλων κοκ, μόνο και μόνο για να γίνουν ακόμα πιο εντυπωσιακές αλλά και αναίσχυντες και αδίστακτες, γειτνιάζουν με τις απόψεις διαφόρων ταλιμπανέζων θρησκευτικών ηγετίσκων που κάθε τόσο και από κοινού με τους οικονομικά ισχυρούς, αιματοκυλούν , με τον τρόπο του ο καθένας, τον κόσμο μας.
Οι "πνευματικοί" αυτοί ταγοί, όταν έρχονται σε επαφή, ιδίως με γυναίκες που βρίσκονται εγκλωβισμένες σε σχέσεις βίας, αρέσκονται να παραπέμπουν σε βίους αγίων γυναικών που υποτίθεται ότι άγιασαν επειδή υπέστησαν αγόγγυστα την βία των πατεράδων και των συζύγων τους. Η παραπομπή αυτή είναι όχι μόνο ένας άθλιος τυφλοσούρτης, αλλά είναι και άστοχη και παιδαριώδης. Είναι εγκληματικά ανεύθυνη, είναι ανάξια ανθρώπων που λένε ότι υπηρετούν έναν Εσταυρωμένο.
Ε, λοιπόν δεν Τον υπηρετούν! Κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Γελιούνται και πλανώνται οικτρά, εάν έτσι ερμηνεύουν το Μήνυμα.
Αυτό που λέω δεν εμπνέεται μόνο από ανθρωπιστικά ιδεώδη, εάν κι αυτά έχουν την αξία τους και δεν είναι εύκολο να τα υπερβεί κανείς διαγράφοντας τον ουμανισμό που ενυπάρχει....Κατά παράδοξο τρόπο η ανθρώπινη ζωή ήταν και είναι το μόνο πράγμα που αποδεδειγμένα είχε και έχει ελάχιστη αξία στην ιστορία της ανθρωπότητας! Τα εκατομμύρια των αθώων θυμάτων που έχουν χάσει την ζωή τους, όχι επειδή αρρώστησαν, όχι επειδή γέρασαν, όχι επειδή έπεσε ένας βράχος στο κεφάλι τους, αλλά επειδή ασκήθηκε πάνω τους μια υπέρτερη ανθρώπινη βούληση που έπαιρνε κάθε φορά μια άλλη μορφή και δικαιολόγηση (θρησκευτική, εθνικιστική, ιδεολογική, φυλετική κλπ.), ακόμα δεν μπορούν να αφυπνίσουν την ανθρώπινη συνείδηση και να οξύνουν τα αισθητήρια και τα κριτήριά μας, γύρω από τους πολλούς και διάφορους τρόπους που έχουν οι άνθρωποι για να εκφράζουν την βία τους. Τούτων δοθέντων, ο Ουμανισμός, δεν είναι κάτι που εύκολα μπορεί κάποιος να υποτιμήσει και να ξεμπερδέψει μαζί του, καταγγέλοντάς τον ως αχρείαστο και ρηχό νεωτερισμό, δίχως να περιπέσει σε ένα είδος κυνισμού.
Το μήνυμα ή ο δρόμος που υποδείχθηκε από τον Χριστό ήταν η Έξοδος της ανθρωπότητας απο τον κύκλο της βίας, μέσα στον οποίο βρίσκεται αλυσοδεμένη από συστάσεως ανθρώπινων κοινωνιών. Και σ' αυτήν την Έξοδο, αναφέρεται το "καθ'ομοίωση"...
Η συντήρηση του κύκλου της βίας, μέσω της "θεάρεστης υπομονής" -την οποία συμβουλεύουν με ασύλληπτη αφέλεια και ελαφρότητα, δίχως να λαμβάνουν υπόψη τους τίποτα (η επιστημονική παρατήρηση και η έρευνα, καθώς και η κλινική εμπειρία είναι ασήμαντη μπροστά στην θεοσοφία τους) παρά μόνο την διατήρηση των σχημάτων που έχουν στο μυαλό τους- της διαλεκτικής του αφέντη και του δούλου, του θύτη και του θύματος, του βασανιστή και του βασανιζομένου, γίνεται ακόμα πιο απεχθής όταν ο ένας πόλος δηλαδή ο δούλος ή το θύμα ή η κακοποιημένη γυναίκα, ενισχύει την θέση του -επομένως και την θέση του αφέντη, του θύτη, του σαδιστή συζύγου- παίρνοντας την ρεβάνς , σ' αυτόν τον αγώνα της βίας, μέσω ενός υποτιθέμενου "αγιασμού". Το να συμβουλεύεις ή να προσδοκάς τον "αγιασμό" μέσα από την ανοχή της βίας είναι κι αυτό μια μορφή άσκησης της βίας, ανώτερης ποιότητας, πιο συγκαλυμμένης αφού φέρει και την θεϊκή σφραγίδα ή επιδιώκει το θεϊκό αντάλλαγμα. Τα θύματα έτσι συναινούν στην θυματοποίησή τους και εξομοιώνονται με τους θύτες. Πρόκειται για την λειτουργία του γνωστού σαδο-μαζοχιστικού μηχανισμού που βρίσκεται στον πυρήνα της ανθρώπινης υποδούλωσης.
Η μεγαλύτερη δε διαστροφή είναι όταν αυτή η λογική του σαδομαζοχισμού, παρουσιάζεται ως ο υπερανθρώπινος "πήχυς" που υπέδειξε ο ίδιος ο Θεός στους ανθρώπους. Όταν δηλαδή ο "πήχυς" δεν λαμβάνει τη νομιμοποίησή του από την ανθρώπινη φυσική κατάσταση, πχ. την ανωτερότητα της δύναμης που κατέχει ο θύτης, αλλά από μια υπερβατική, εκτός κάθε ελέγχου πηγή. Ο κάθε τέτοιος "πήχυς" όμως συνιστά την βάση της ανθρώπινης αλαζονείας, την περιφρόνηση της ανθρώπινης κατάστασής μας και είναι ο άλλος, ο "θεολογικός" τρόπος για να στηριχθούν ιδεολογικά συστήματα και ιεραρχίες, για να δικαιολογηθούν οι ασχήμιες και οι φρικαλέες καταπατήσεις.
Όμως το κακό και η ασυναρτησία κι αυτή η εξομοίωση θυτών και θυμάτων, περίσσεψε στον κόσμο μας. Ο Θεός δεν "επιτρέπει πειρασμούς" για να μας δοκιμάσει ή για να μας "αγιάσει". Η αθλιότητα είναι όλη δική μας, και μόνο αν την αναγνωρίσουμε ως τέτοια, ως κάτι που μας αφορά κι από το οποίο θέλουμε να ξεφύγουμε, έχουμε κάποιες αμυδρές ελπίδες για να μειώσουμε την φρίκη και τον παραλογισμό που καλπάζουν γύρω μας.
Οι ιερείς που συνιστούν υπακοή και υπομονή σε κάθε άνθρωπο που υφίσταται βία (παιδιά, γυναίκες, φυλακισμένους, ασθενείς κλπ.) κατανοούν οι ίδιοι την δική τους σχέση με τον Θεό, που υποτίθεται ότι υπηρετούν, ως μια σχέση εξουσίας και καταπίεσης και όχι ως μια σχέση ελευθερίας, ανοίγματος και άνθισης του ανθρώπου. Δίνοντας τέτοιες "θεόπνευστες συμβουλές", ταυτίζονται οι ίδιοι με τον Θεό που έχουν στο μυαλό τους και με τον βασανιστή τον οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, αναγορεύουν σε όργανο της θείας παρέμβασης στον κόσμο... Έχει ανάγκη ο χριστιανικός Θεός από τέτοια διεστραμμένα "όργανα" για να δείξει το Πρόσωπό Του στους ανθρώπους; Θέλει ο χριστιανικός Θεός τρομαγμένες ψυχές και σώματα κακοποιημένα για να επενεργήσει το Αγιο Πνεύμα;
Εάν μπορείς να σταματήσεις την βία (την οποιαδήποτε) , το κακό στον κόσμο όπου το συναντάς, και δεν το κάνεις , τότε γίνεσαι συνεργός του . Και ακόμα περισσότερο όταν , καταγγέλλοντας την απλή λογική ως υποδεέστερη τάχα της υπέρλογης πίστης, εγκαθιδρύεις την λογική του παραλογισμού και της παράνοιας.
Ή όπως έλεγε ο σπουδαίος Πωλ Ρικέρ, στο βιβλίο του Το Κακό, ας κάνουμε εμείς ότι περνάει από το χέρι μας για να μειώσουμε το κακό και μετά θα δούμε τι απ' αυτό μένει στην ιστορία και στον κόσμο.
Πείτε, επιτέλους, κι αν αυτό δεν διαταράσσει την γαλήνη του ύπνου σας και την μακαριότητα της εξουσίας, που ασκείτε εδώ και αιώνες πάνω στους ανθρώπους που μες την δυστυχία τους καταφεύγουν σε σας, ή απλώς την επαγγελματική μονοτονία σας... Πείτε κάποιες ξεκάθαρες κουβέντες!
Και έλεος πια με τα τσιτάτα! Κι ιδίως με αυτό του Παύλου, με τους Έλληνες και τους Ιουδαίους και τον Εσταυρωμένο... ίσως το εύρος της ερμηνείας του να συμπεριλαμβάνει και το ξεβόλεμά σας.
Μου φαίνεται κυρία paracosmos, ότι φορούσατε παραμορφωτικά γυαλιά, όταν διαβάζατε τα σχόλια μου. Αλλά ίσως να φταίω κι εγώ που δεν ήμουν πιο αναλυτικός. Και δεν ήμουν αναλυτικός, επειδή θεώρησα κάποια πράγματα αυτονόητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ' αρχήν, δεν είπα ότι θα συμβουλέψει ημέρες τα ίδια σε όλους. Και το ανέλυσα. Anyway.
Σε καμμία περίπτωση δεν εξαγιάζουμε την βία. Σε καμμία περίπτωση δεν θεωρούμε τον άνθρωπο- βασανιστή ως θείο όργανο. Σε καμμία περίπτωση δεν λέμε ότι η βία πρέπει να υπάρχει. Σε καμμία περίπτωση δεν λέμε ότι η βία είναι κάτι καλό, ή κάτι αναγκαίο.
Η εκκλησία δεν λειτουργεί μαγικά, όμως. Δεν μπορούμε να εξαλείψουμε κάτι. Σε κάθε περίπτωση, αν δούμε να ασκείται βία, θα τρέξουμε να υπερασπίσουμε το θύμα.
Η εκκλησία ασχολείται με το πως αντιμετωπίζει ο καθένας τα πράγματα από τη σκοπιά του. Δεν λέει: "καλά κάνετε που χτυπάτε". Δίνει συμβουλές στο πως θα αντιμετωπίσει το γεγονός αυτός που υφίσταται μια δύσκολη κατάσταση.
Και ΔΕΝ ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ!!!!!!
Όποιος θέλει. (Δεν θα επαναλάβω από την αρχή όσα έγραψα ως σχόλια στο προηγούμενο άρθρο)
Είστε ελεύθερη να πιστεύετε ό,τι θέλετε, και όπως το θέλετε. Κανείς δεν σας κατηγοράει για τίποτε.
Όταν, όμως, γράφετε για την πίστη ή τη διδασκαλία της εκκλησίας πράγματα που δεν στέκουν, εκεί έχω υποχρέωση να διαφωνήσω.
Το ξαναλέω: μπορείτε να πιστεύετε με όποιο τρόπο θέλετε. Αλλά να ξέρουμε να βάζουμε και όρια στο "εγώ νομίζω ότι...", όταν μιλάμε για το τι λέει ή τι διδάσκει η εκκλησία.
π. Βασίλειος Μαυρίδης