Ίσως να το έχετε παρατηρήσει ή ακόμη και ζήσει οι ίδιοι, οτι τις μέρες που νηστεύουμε υπάρχει μια νευρικότητα και οξυθυμία. Πολλοί το αποδίδουν στο διάβολο. Νομίζω όμως πως αυτή είναι μια εύκολη και συμφέρουσα ερμηνεία που μας αφήνει έξω από την δική μας ευθύνη.
Στην ζωή οτι κάνεις, πρέπει να έχει νόημα για σένα. Ο άνθρωπος διψάει για νόημα. Εάν λοιπόν η νηστεία είναι για μας, μονάχα ενα θρησκευτικό καθήκον, ενα «ιερό» πρέπει, μια διατροφική αλλαγή, τότε σαφέστατά δεν μπορεί να μας δώσει χαρά. Και οτι κάνουμε δίχως χαρά είναι καταδικασμένο να πεθαίνει, να μαραζώνει στην βαρεμάρα και την θλίψη.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πως είναι δυνατόν τόσος κόσμος να κάνει εξαντλητικές δίαιτες για να φτιάξει ένα όμορφο καλλίγραμμο κορμί, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες και στην νηστεία να αντιδρούν τόσο πολύ ή να την κοιτούν αδιάφορα; Γιατί άραγε; Μα γιατί δεν τους λέει τίποτα. Γιατί δεν υπάρχει γι αυτούς κίνητρο.
Όταν κάτι το παρουσιάζεις μονάχα ως "καθήκον" ακόμη και ιερό, το νεκρώνεις απο ζωή. Δεν πάλλεται, δεν εχει γεύση. Ο νόμος, ο τύπος, το πρέπει, είναι άνοστο, τόσο μικρό για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά.
Λείπει αυτός ο έρωτας προς τον Χριστό που τα κάνει όλα αλλιώς. Ο έρωτας που σε κάνει για χάρη του αγαπημένου σου, να μην τρως, να μην κοιμάσαι να κάνεις θυσίες και τρέλες και όλα αυτά με πολύ χαρά. Ας μην κρυβόμαστε, η Χριστιανική ζωή η είναι καψούρα ή βαριέσαι και πλήττεις θανάσιμα....
/https%3A%2F%2Fengelsbergideas.com%2Fwp-content%2Fuploads%2F2022%2F08%2FMy-Post-5-1-4.jpeg)
Ναί είναι έρωτας δεν διαφωνώ καθόλου, δεν παύει να είναι αγώνας όμως, με πτώσεις, με λάθη, με αμφιβολίες, αμφιταλαντεύσεις. Ξέρεις πολλούς ανθρώπινους έρωτες που δεν δοκιμάστηκαν;;; Ας μην τονίζουμε και γράφουμε θεωρητικά περι θείου έρωτος, διότι αυτοί που το έζησαν έτσι, πάλαιψαν πολύ και χύσαν αίμα. Η καψούρα στην χριστιανική ζωή δεν έρχεται έτσι απλά, δίνεται από τον Θεό ας μην γελιόμαστε, ούτε να κοπιάζουμε ανθρώπινα να την αποκτήσουμε επι τούτω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω ότι η όλη έννοια του αγώνα περιλαμβάνεται στον έρωτα.Είναι γεγονός πάντως ότι ο π.Λίβυος ενώ γράφει καταπληκτικά και πολλές φορές έχω βοηθηθεί από κείμενά του,αρκετά συχνά δεν δίνει αρκετό βάρος στην έννοια του αγώνα.
ΔιαγραφήΚαι γώ νομίζω σαν και σένα, και με μας και άλλοι, μα δεν το ζούμε. Εκεί είναι η διαφορά παπα μου. Το να γράφεις και να μιλάς θεωρητικά για κάτι τόσο μεγάλο (π.χ. περι θείου έρωτος ή αλλίως "καψούρα" (sic) κατα τον π. Λύβιο) είναι εξαρχής αποτυχία ή ψεύτικο ή τέλος πάντων χαϊδεμα αυτιών. Αυτά μόνο βιώνονται, και μόνο στην πράξη βλέποντας τα, φιλοτιμείται ίσως κάποιος να τα μιμηθεί. Βάλε και την θεία χάρη κτλ. Άλλιώς καταντούν άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, και αυτά τα λόγια διατυπώνονται εύκολα συνήθως. π.χ. "λείπει αυτός ο έρωτας προς τον Χριστό που τα κάνει όλα αλλιώς" και ρωτώ: απο πού λείπει; γιατί λείπει; πως αποκτιέται; με ποιόν συνάπτεις έρωτα; τι εξαρτάται απο σένα; τί έχεις, αν έχεις, να δώσεις; Το αλλιώς (που γράφει ο π. Λύβιος) πως είναι; μπορεί να μας το δώσει να το καταλάβουμε χωρίς να μας παραπέμψει σε ανθρώπινους έρωτες; πώς είναι τόσο σίγουρος; απλά το έχει διαβάσει; το έχει ζήσει; μπορεί να το διατυπώσει; Αυτά θεωρώ εύκολα λόγια κοινωνικής ποιμαντικής σε θέματα που δεν διατυπώνονται από τον καθένα παρά απο αυτόν που τα έχει πάθει μια ζωή. Ένας βίος αγίου μάρτυρα με συγκινεί, τα λόγια αυτά είναι πολύ άδεια και φτωχά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ σε γενικές γραμμές.
Διαγραφή