Tinatin Tskhadadze - "Stalker" , from the series "Georgian Dark"

 

Sunbomb "Unbreakable"

 

Των Αγίων Αποστόλων

 

Η γιορτή των Δώδεκα Αποστόλων μας θυμίζει την δύναμη της πίστης και τη δύναμη που έχει ο άνθρωπος. Οι δώδεκα αυτοί άνθρωποι, μαζί με τον ευρύτερο κύκλο των εβδομήντα μαθητών του Χριστού ξεκίνησαν να διαδώσουν τον Λόγο του Κυρίου. Απέναντι σε ένα εντελώς εχθρικό περιβάλλον. Απέναντι αρχικά στο εχθρικό εβραϊκό ιερατείο και κατεστημένο, απέναντι δηλαδή στους ανθρώπους που ζήτησαν και πέτυχαν να σταυρωθεί ο Χριστός, που προσπάθησαν να δολοφονήσουν τον Άγιο Λάζαρο, αφού η ανάστασή του από τον Χριστό ήταν λόγος πολλοί να πιστέψουν στον Χριστό, που πετροβόλησαν τον Άγιο Στέφανο και έριξαν από την σκεπή του Ναού τον Άγιο Ιάκωβο. Αποφάσισαν λοιπόν αν μεταδώσουν την διδασκαλία του Χριστού, αφού οι Εβραίοι οι ίδιοι τον αρνήθηκαν, στους εθνικούς, στους ειδωλολάτρες. Σε έναν κόσμο μακρινό, σε έθνη αδιάφορα ή και εχθρικά. Και από ένα σημείο και μετά με την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία να τους θεωρεί επικίνδυνους και να τους φυλακίζει, να τους βασανίζει, να τους θανατώνει. Και χωρίς να έχουν μαζί τους κανέναν στρατό. Καμία πολιτική υποστήριξη ή καμία χρηματική δύναμη να τους βοηθά. Μόνο όπλο τους η μαρτυρία τους για τον αναστημένο  Χριστό, τον Σωτήρα και Θεό μας, μόνο στήριγμά τους η πίστη τους, μόνη δύναμή τους η ταπείνωση και η απλότητά τους. Πήγαν ως πρόβατα ανάμεσα σε λύκους. Και άλλαξαν τον κόσμο. Αυτό να το έχουμε κι εμείς υπόψη μας όταν αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε τον κόσμο; Τι δύναμη έχουμε; Η δύναμή μας είναι ανάλογη με τη πίστη μας και τη θέλησή μας. Όταν γκρινιάζουμε λέγοντας γιατί η Εκκλησία(εννοώντας την διοικούσα Εκκλησία) δε κάνει κάτι; Γιατί η Πολιτεία δε κάνει κάτι; Γιατί ο ένας δε κάνει κάτι; Γιατί ο άλλος δε κάνει κάτι; Ε, ας αναρωτηθούμε και μι αφορά, γιατί εμείς δε κάνουμε τίποτα; Γιατί παραδινόμαστε λέγοντας πως είμαστε αδύναμοι; Γιατί δεν είμαστε κι εμείς σαν τους Αποστόλους, που κι αυτοί τότε αδύναμοι ήταν.  Τελικά δύναμη είναι αυτό που μας λειπει ή μήπως πίστη;

Primal Fear - When Death Comes Knocking (Single Edit)

 

Σημασία έχει ο σκοπός και όχι το αποτέλεσμα.

 

Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός πως οι άνθρωποι έχουμε πέσει σε ένα είδος απραξίας, η οποία θα έλεγα ότι τεχνηέντως μας έχει επιβληθεί από τις κυβερνήσεις και ΜΜΕ(του διαδικτύου και των social μη εξαιρουμένων). Άλλωστε ήταν ζητούμενο πάντα για τους εξουσιαστές να οδηγήσουν τους εξουσιαζόμενους σε έναν βαθμό παθητικότητας. Αυτή η προσπάθεια επιτυγχάνεται πια μέσω του καταναλωτισμού, ο άνθρωπος ενδιαφέρεται να καταναλώνει και να καταναλώνει, αφήνοντας σε δεύτερη και τρίτη μοίρα τις "υψηλές αξίες" και τα "σοβαρά θέματα". Ένας άλλος αποτελεσματικός τρόπος επιβολής αυτής της απραξίας είναι αυτό που λέω "θόλωμα των νερών", δηλαδή η σπορά σύγχυσης σχετικά με τη σοβαρότητα των θεμάτων. Υπάρχει κλιματική κρίση ή είναι μια απατεωνιά για να βγάλουν κάποιοι χρήματα; Είναι μια ερώτηση που έχει εισαχθεί εδώ και αρκετά χρόνια στον "δημόσιο διάλογο". Ή ο χαρακτηρισμός αυτών που ζητούν τα αυτονόητα, καλύτερες συνθήκες εργασίας ή εισοδήματα για παράδειγμα, ως λαϊκιστών. Γενικά είναι λαϊκιστής αυτός που πάει κόντρα στο κυρίαρχο αφήγημα. Ή γραφικός ή τρελός. Το πιο σοβαρό όμως είναι η σύνδεση του αγώνα που θέλει να αναλάβει κάποιος με το αποτέλεσμα. Μπορούμε να σταματήσουμε τον πόλεμο ως μεμονωμένα άτομα; Όχι. Την καταστροφή του περιβάλλοντος; Ούτε. Την αδικία; Όχι βέβαια. Ε, τότε, μας ψιθυρίζει ύπουλα, ως άλλος(;) διάβολος, το σύστημα, γιατί να παιδεύεσαι; Φτάνει να εκφράζεις τη στενοχώρια σου πού και πού. Ίσως, αν ήμουν λίγο εμμονικός και καχύποπτος, να έβλεπα εδώ και μια σύνδεση με τη λογική. Τι λέει η λογική; Μη ξεκινάς έναν αγώνα που θα χάσεις. Ο αγώνας όμως, η όποια μορφή δράσης δε σχετίζεται με το αποτέλεσμα μα με τον σκοπό του αγώνα. Έχουμε δικαίωμα να αγωνιστούμε για κάποιον δίκαιο σκοπό, δεν έχουμε όμως δικαίωμα στην τελική έκβαση, στο αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, καθόλου δε θα έπρεπε να μας μέλλει το αποτέλεσμα του αγώνα μας εφόσον ο σκοπός είναι δίκαιος(τι θεωρεί δίκαιο σκοπό ο καθένας είναι άλλο θέμα). Μπορούμε να επιλέξουμε διάφορες μορφές αγώνα ανάλογα με τα ταλέντα και την προσωπικότητα του καθενός. Άλλος το λόγο, άλλος τις πράξεις, άλλος την καλλιτεχνική έκφραση. Και αυτή είναι η μόνη επιλογή που δικαιούμαστε να κάνουμε. Ποιον τρόπο αγώνα θα επιλέξουμε και όχι αν θα αγωνιστούμε αναλόγως των πιθανοτήτων επιτυχίας του αγώνα μας. Αλλιώς μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε καταναλωτές προϊόντων και υπηρεσιών μέχρι να μας παχύνουν αρκετά όλα αυτά και να σφαχτούμε σαν χοιρινά ή σαν αμνοερίφια  για το εορταστικό τραπέζι κάποιων αρχόντων.

Nikolo Kotzev's Nostradamus "Inquisition"

 

Το κλάμα της γης

 

Η θερμοκρασία για μια ακόμα ημέρα είναι υψηλή. Υψηλότερη απ' όσο θα έπρεπε για την εποχή. Κοιτάζω τα ζώα και τα πουλιά. Συνεχώς λιγοστεύουν. Είδη εξαφανίζονται. Είτε ως αποτέλεσμα της μόλυνσης και της καταστροφής των βιοτόπων τους είτε ως αποτέλεσμα του κυνηγιού, νόμιμου και λαθραίου. Εξαιτίας της ανθρώπινης δραστηριότητας. Τα αποθέματα νερού ξοδεύονται αφειδώς από λάστιχα αφημένα ανοιγμένα να τρέχουν για να πλυθούν πεζοδρόμια και αυτοκίνητα. Μη μας πει και η γειτονιά ανοικοκύρευτους. Τα αυτοκίνητα, πόσα αντιστοιχούν πια σε κάθε οικογένεια, που χρησιμοποιούνται για μετακινήσεις ακόμα και στις πιο μικρές αποστάσεις, που θα μπορούσαν σε δεκαπέντε με είκοσι λεπτά να διανυθούν με τα πόδια, μολύνοντας τον αέρα, σκοτώνοντας στη διαδρομή τους χιλιάδες ζωάκια και έντομα, υποβαθμίζοντας την αξία του ανθρώπου και του περιβάλλοντος μέσω της ανάπτυξης τεράστιων οδικών δικτύων. Κοιτάζω τα εργοστάσια, που στέκουν αγέρωχα για να μας θυμίζουν πως η βιομηχανική επανάσταση έδωσε το πρώτο και πιο καίριο χτύπημα στη φύση, λογικό επακόλουθο της αποϊεροποίησης του κόσμου και της ζωής που συντελέστηκε τον 18ο-19ο αιώνα. Και αυτά συνεχίζουν να ρυπαίνουν. Ένας γλάρος κράζει από πάνω μου τώρα που γράφω και σηκώνοντας το κεφάλι μου για να τον δω βλέπω στον ουρανό αυξημένη κίνηση αεροπλάνων. Αεροπλάνων που αφήνουν γραμμές ολόκληρες και ατελείωτες καυσίμων στα ψηλά στρώματα της ατμόσφαιρας. Αεροπλάνα που χρησιμοποιούνται να καλύψουν ανάγκες που ο ίδιος ο καπιταλισμός δημιούργησε. Κοιτάζω και λίγο παραπέρα και βλέπω τις οικολογικές οργανώσεις, διαβάζω προσεκτικά τις δράσεις που προτείνουν και τις ιδέες που έχουν. Και κλαίω. Αλλά δε κλαίω μόνος μου. Κλαίει και ο πλανήτης μαζί μου. Αλλά είναι ένα κλάμα που κανείς δεν ακούει γιατί κανείς δε θέλει να ακούσει. Να πάρει! Πότε θα βάλουν καινούριες κεραίες και οπτικές ίνες για να μπορέσω να αξιοποιήσω όλες τις δυνατότητες που μου δίνει το δίκτυο 5G;

Luiz Inácio Lula da Silva: "Θέλω να επικρατήσει η δημοκρατία στη Λατινική Αμερική. Τα πραξικοπήματα δεν λειτούργησαν ποτέ"

https://www.brasildefato.com.br/2024/06/27/lula-talks-about-coup-attempt-in-bolivia-coups-have-never-worked

 Ο Πρόεδρος Luiz Inácio Lula da Silva (Εργατικό Κόμμα) μίλησε για την απόπειρα πραξικοπήματος στη Βολιβία την Τετάρτη . "Ως λάτρης της δημοκρατίας, θέλω να επικρατήσει η δημοκρατία στη Λατινική Αμερική. Τα πραξικοπήματα δεν λειτούργησαν ποτέ", είπε ο πρόεδρος της Βραζιλίας.

Ο Λούλα ζήτησε από το Itamaraty , όπως είναι ευρέως γνωστό το Υπουργείο Εξωτερικών της Βραζιλίας, πληροφορίες για να αξιολογήσει τα επόμενα βήματα της Βραζιλίας. "Θέλω πληροφορίες. Ζήτησα από τον Υπουργό Εξωτερικών Μάουρο [Βιέιρα] να τηλεφωνήσει στη Βολιβία, να καλέσει τον πρόεδρο [της Βολιβίας], να καλέσει τον πρεσβευτή της Βραζιλίας, ώστε να είμαστε σίγουροι και να πάρουμε θέση."

Σύμφωνα με τον βραζιλιάνικο ειδησεογραφικό ιστότοπο G1 , ο Λούλα κάλεσε τον υπουργό Μάουρο Βιεϊρά και τον ειδικό σύμβουλό του, Σέλσο Αμορίμ, σε συνάντηση. Ο Λούλα σκοπεύει να αξιολογήσει την κατάσταση στη Βολιβία και, αν είναι δυνατόν, να επικοινωνήσει με τον πρόεδρο της χώρας, Λουίς Άρσε.

Γύρω στις 3 το μεσημέρι (τοπική ώρα), ο βολιβιανός στρατός, με επικεφαλής τον στρατηγό Χουάν Χοσέ Ζούνιγκα, ανέπτυξε τα στρατεύματά του μπροστά από το αρχηγείο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στη Λα Παζ, την πρωτεύουσα της χώρας. Στη συνέχεια, ο Arce ανακοίνωσε στην πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης X (πρώην Twitter)  ότι η κίνηση  ήταν παράτυπη.

Στη συνέχεια, πάλι στο X, ο πρώην πρόεδρος Έβο Μοράλες ήταν πιο δυναμικός και κατήγγειλε το πραξικόπημα. «Καλούμε σε μια εθνική κινητοποίηση για την υπεράσπιση της δημοκρατίας ενόψει του πραξικοπήματος που σχεδιάζεται και καθοδηγείται από τον διοικητή του στρατού, στρατηγό Juan José Zuñiga».

Σε συνέντευξή του σε τοπικά μέσα ενημέρωσης, ο Zuñiga είπε "Οι τρεις αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάμεων ήρθαμε για να εκφράσουν τη διαφωνία μας. Θα υπάρξει νέο υπουργικό συμβούλιο. Τα πράγματα σίγουρα θα αλλάξουν, αλλά η χώρα μας δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι".

Στρατηγός Zúñiga, ο κύριος σχεδιαστής

Ο πρώην διοικητής του Βολιβιανού Στρατού Χουάν Χοσέ Ζούνιγκα θεωρείται ο κύριος ηγέτης της απόπειρας πραξικοπήματος κατά του προέδρου της Βολιβίας Λουίς Άρσε.

Την Τρίτη , αφού απείλησε τον πρώην πρόεδρο της Βολιβίας Έβο Μοράλες, ο Ζούνιγκα απομακρύνθηκε από τη θέση που κατείχε από το 2022. Ο υψηλόβαθμος στρατιωτικός είναι αντίθετος στην υποψηφιότητα του Μοράλες για τις προεδρικές εκλογές του επόμενου έτους.

Σε πρόσφατες δηλώσεις του, ο Zúñiga είπε μάλιστα ότι ο Morales «δεν μπορεί πλέον να είναι πρόεδρος αυτής της χώρας» και δήλωσε ότι θα ήταν πρόθυμος να προσφέρει τη ζωή του «για την υπεράσπιση και την ενότητα της πατρίδας».

Την Τετάρτη, ο Zúñiga ηγήθηκε μιας απόπειρας πραξικοπήματος στην Plaza Murillo της Λα Παζ, συνοδευόμενος από τους οπαδούς του. Η ομάδα εισέβαλε στο προεδρικό μέγαρο, ευρέως γνωστό ως Palacio Quemado.

Το 2013, κατηγορήθηκε για υπεξαίρεση και κλοπή περισσότερων από 2,7 εκατομμυρίων πέσος Βολιβίας . Τα χρήματα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν για την πληρωμή κοινωνικών προγραμμάτων. Καταδικάστηκε σε επτά ημέρες φυλάκιση για υπεξαίρεση και πλαστογραφία εγγράφων.

Επιμέλεια: Rodrigo Durão Coelho

Stryper "End of Days"

 

Ασθένειες

 

Από τις πολλές ασθένειες που κυκλοφορούν στον κόσμο, μόνο μία είναι αυτή από την οποία δε θα ήθελα ποτέ μα ποτέ να προσβληθώ. Αυτή του ορθολογισμού. Γιατί οι άλλες μέσω του πόνου και του επικείμενου θανάτου ακόμα που φέρουν σου δίνουν μια ευκαιρία να δεις τη ζωής και τον κόσμο στην πληρότητά τους ενώ ο ορθολογισμός αν σε προσβάλλει σου κλείνει αυτή την προοπτική για πάντα. Αξίζει, βέβαια, πάντα να θυμόμαστε πως αντίδοτο του ορθολογισμού δεν είναι ο παραλογισμός, αφού κι αυτός αποτελεί μια παρόμοια ασθένεια που αποκλείει την πιθανότητα να δεις την πληρότητα του κόσμου και της ζωής.

(το κείμενο συνοδεύει πίνακας του Milic od Macve)

Annihilator - W.T.Y.D.

 

Αισιόδοξος και απαισιόδοξος

Η αισιοδοξία λίγο απέχει από την ανοησία αφού ο αισιόδοξος περιμένει να πάνε καλά τα πράγματα χωρίς καμία ένδειξη ή κανένα στοιχείο που να οδηγούν σε ένα τέτοιο συμπέρασμα. Από την άλλη ο απαισιόδοξος, γνωρίζοντας το μάταιο της ζωής αλλά και την τάση να διαδέχονται οι άσχημες καταστάσεις η μία την άλλη, και δεν καταρρέει όταν αυτές θα έρθουν(αυτό βέβαια έχει να κάνει και με τις αντοχές του αλλά και τη συχνότητα και τη σφοδρότητα των κακοτυχιών) αλλά και χαίρεται πραγματικά τις σπάνιες καλές στιγμές που θα του τύχουν. Μοιάζει λίγο με το ρητό "να προετοιμάζεσαι για το χειρότερο και να εύχεσαι για το καλύτερο", με τη διαφορά πως ο απαισιόδοξος γνωρίζει τη ματαιότητα του να εύχεσαι για το καλύτερο αφού αυτό δεν είναι πιθανό να έρθει όσο κι αν το εύχεται κάποιος. Και επειδή κάποιοι θέλετε και μια εκκλησιολογική αιτιολόγηση των κειμένων, σας παραπέμπω στο σπουδαιότερο, για εμένα,  βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, τον Εκκλησιαστή.

Τα δάκρυα του πόνου

 

Ξυπνάς από τον ύπνο ημερών λησμονιάς και αυτοπεποιθήσεως. Ο πόνος ήταν μακρυά. Τώρα όμως ξανάρθε και βλέπεις την πραγματική σου φύση. Σαν παιδί που δεν έχει συνείδηση του τι κάνει έλεγες μισόλογα δίπλα σε ρυάκια. Νόμιζες πως ήξερες πως είναι τα πράγματα και αναρίθμητα απαλά χαλίκια ξεγλιστρούσαν ανάμεσα στα δάχτυλά σου. Τώρα στέκεις ξανά σε στέρεη γη. Βλέπεις τα συστατικά που έχει το έδαφος που πατάς και ξέρεις τι έχασες ή τι κέρδισες. Τα δάκρυα που αναβρύζουν από μέσα σου είναι άραγε δάκρυα πίκρας ή αγάπης;

Πόνος: Είναι αγγελιαφόροι ζωής. Σαν ζεστή βροχή έρχονται στην κατάλληλη στιγμή σε κατάξερη γη. Τρυφερά φύλλα προβάλλουν. 

Tito Colliander - Κουβεντιάζοντας με τον πόνο - εκδ. Ακρίτας

Angel Witch - Angel Witch

 

Ένα απόγευμα...

 

Είναι απογευματάκι την ώρα που γράφω και παρά τη ζέστη που είχε όλη μέρα, υπάρχει ένα δροσερό αεράκι, κάπως δροσερό τέλος πάντων, που αλλάζει κάπως την ατμόσφαιρα, την κάνει πιο ευχάριστη. Παράλληλα έχω βάλει και δυνατά τη μουσική στον υπολογιστή ώστε να μην ακούω τους εκνευριστικούς ήχους της γειτονιάς, δηλαδή τις φωνές των γειτόνων αλλά να είμαι εγώ ο εκνευριστικός ήχος της γειτονιάς. Το προτιμώ έτσι. Είναι μία από αυτές τις μέρες με τις πολλές ψυχολογικές μεταπτώσεις, μέσα σε λίγα λεπτά περνάω από την κατάσταση της χαράς σε αυτή της βαθιάς μελαγχολίας, πιθανότατα αποτέλεσμα της παιδικής ηλικίας(κάπως έτσι δεν τα εξηγούν όλα οι ψυχολόγοι;). Και καθώς ο ουρανός παίρνει σιγά σιγά αυτό το πού στενάχωρο - έτσι μου φαίνεται δηλαδή- χρώμα που παίρνει τα καλοκαιρινά απογεύματα(θα έγραφα δειλινά αλλά μου θυμίζει μπουζουξίδικο η λέξη) σκέφτομαι, κοιτώντας τον, διάφορα πράγματα, άλλα χαρούμενα και άλλα θλιβερά. Άλλα έχουν να κάνουν με τη θεολογία και άλλα με την καθημερινότητα, άλλα με την πολιτική και άλλα με αμιγώς ιδιωτικά θέματα. Είχα τρεις πολύ ενδιαφέρουσες και αναπάντεχες συζητήσεις τελευταία. Αναπάντεχες όχι επειδή τα άτομα με τα οποία μίλησα δεν είχαν τις προϋποθέσεις για τέτοιες συζητήσεις, το αντίθετο θα έλεγα, αλλά οι συζητήσεις αυτές ξεπήδησαν από το πουθενά στην πραγματικότητα. Όπως πολλά όμορφα πράγματα ξεπηδούν από το πουθενά. Ακόμα και στις πιο μαύρες ώρες μας. Νομίζω ότι ένα πρόβλημα σοβαρό, σίγουρα δικό μου αλλά νομίζω πως είναι κάπως γενικότερο, είναι πως τελικά περιμένουμε κάποια εξαιρετικά γεγονότα να δώσουν μια αχτίδα φωτός, λίγο χρώμα και χάνουμε τα μικρά όμορφα λουλούδια που ξεφυτρώνουν στην πεζή μας καθημερινότητα. Μια ωραία συζήτηση, ένα όμορφο τραγούδι, ένα ποτήρι καλό ουίσκι, πράγματα πολύ απλά και καθημερινά, δίνουν μια άλλη όψη στη ζωή μας και δεν είναι και τόσο δύσκολο, για τους περισσότερους να τα βρούμε. Μια ευχάριστη νότα δροσιάς μέσα σε ένα θερμό καλοκαιρινό απόγευμα. Σαν αυτό που φυσάει τώρα δα(μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι αύριο μπορεί να γράψω ένα κείμενο που να λέω τα ακριβώς αντίθετα, είναι και θέμα μέρας και ώρας)...

Manowar - Warriors of the World United

 

Του Αγίου Πνεύματος

 

Τη γιορτή του Αγίου Πνεύματος, μια μέρα μετά την Πεντηκοστή γιορτάζουμε σήμερα. Το Άγιο Πνεύμα που φώτισε τους μαθητές του Χριστού και από φοβισμένους ανθρώπους τους μετέτρεψε σε Αποστόλους που μιλούν τις γλώσσες του κόσμου. Όμως το Άγιο Πνεύμα δεν είναι μόνο αυτό. Δεν είναι ένας αόρατος δυνατός άνεμος που έρχεται και αλλάζει σαρωτικά και με μιας τον κόσμο. Είναι κυρίως ένα απαλό αεράκι, μία πνοή, που δροσίζει και ανανεώνει συνεχώς τον κόσμο. Που φωτίζει τους ανθρώπους όχι με φως εκτυφλωτικό αλλά με ένα γλυκό, ζεστό φως που ξυπνά μέσα μας τις δυνατότητες που έχουμε για να μεταμορφώσουμε τον κόσμο προς το καλύτερο, το περιβάλλον, τις σχέσεις μας, την προσευχή μας, που μας δίνει την ικανότητα να διακρίνουμε τα ίχνη του Θεού όχι στα μεγάλα, εκπληκτικά γεγονότα αλλά στα απλά, τα καθημερινά, τα τετριμμένα. Γιατί αυτή είναι και η ουσία. Να διακρίνουμε και να αναδείξουμε ως πιστοί, το όμορφο, το ιδιαίτερο, το θεϊκό, που κρύβεται μέσα στην ασχήμια, την πεζότητα, την καθημερινότητα των ανθρώπων. Και αυτό μόνο με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος μπορεί να επιτευχθεί. Είμαστε όμως έτοιμοι να αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να μας δώσει τέτοια ευαισθησία και τέτοια ελευθερία; Αυτή είναι μία σκέψη που θα μπορούσαμε να αναλογιστούμε τη σημερινή ημέρα και ίσως αναλογιζόμενοι να επιτρέψουμε στο Άγιο Πνεύμα να επιτελέσει το έργο του και πάνω μας.

Iron Maiden - Wasted Years

 

Πεντηκοστή

 

Σε δύο σημεία των σημερινών περικοπών θα σταθούμε σήμερα. Η πρώτη προέρχεται από την ευαγγελική περικοπή. Αφού ο Χριστός έχει μιλήσει στα πλήθη και έχει πει πως «Όποιος διψάει, να ‘ρθει σ’ εμένα και να πιει. Μέσα από εκείνον που πιστεύει σ’ εμένα, καθώς λέει η Γραφή, ποτάμια ζωντανό νερό θα τρέξουν», οι υπηρέτες των Φαρισαίων που έχουν σταλεί να τον συλλάβουν, γυρνάνε πίσω άπραγοι και ξεκινά μια κουβέντα ανάμεσα στους Φαρισαίους για τον Ιησού. Όταν ο Νικόδημος, κρυφός μαθητής του Ιησού λέει πως «δε μπορούμε σύμφωνα με το νόμο μας να καταδικάσουμε έναν άνθρωπο, αν πρώτα δεν τον ακούσουμε και δε μάθουμε τι έκανε», αυτοί του είπαν: «Μήπως κατάγεσαι κι εσύ από τη Γαλιλαία; Μελέτησε τις Γραφές και θα δεις πως κανένας προφήτης δεν είναι να ‘ρθει από τη Γαλιλαία». 

Στην αποστολική περικοπή, από τις Πράξεις των Αποστόλων, αφού οι Απόστολοι έχουν λάβει το Άγιο Πνεύμα κι έχουν μιλήσει στις γλώσσες των ανθρώπων που ήταν τότε στα Ιεροσόλυμα, αυτοί που τους άκουσαν έλεγαν:  «Μα αυτοί όλοι που μιλάνε δεν είναι Γαλιλαίοι; Πώς, λοιπόν, εμείς τους ακούμε να μιλάνε στη δική μας μητρική γλώσσα; Πάρθοι, Μήδοι και Ελαμίτες, κάτοικοι της Μεσοποταμίας, της Ιουδαίας και της Καππαδοκίας, του Πόντου και της Ασίας, της Φρυγίας και της Παμφυλίας, της Αιγύπτου, και από τα μέρη της λιβυκής Κυρήνης, Ρωμαίοι που είναι εγκατεστημένοι εδώ, Κρητικοί και Άραβες, όλοι εμείς, είτε ιουδαϊκής καταγωγής είτε προσήλυτοι, τους ακούμε να μιλούν στις γλώσσες μας για τα θαυμαστά έργα του Θεού».

Και στις δύο περιπτώσεις, ενώ κάτι συγκλονιστικό συμβαίνει, στη πρώτη ο Χριστός μιλά "όπως ποτέ δε μίλησε άνθρωπος" σύμφωνα με τους υπηρέτες των Φαρισαίων και στη δεύτερη οι μαθητές Του μιλάνε σε γλώσσες που τους ήταν άγνωστες, η συζήτηση καταλήγει στη καταγωγή και τον γεωγραφικό προσδιορισμό. Από που κατάγονται είναι το ερώτημα, όχι τι λένε, όχι τι συμβαίνει. Η εθνικότητα καλύπτει τη δράση του Αγίου Πνεύματος και τα λόγια του Υιού του Θεού. 

Όχι ότι αυτή ήταν και η μοναδική φορά που συνέβη αυτό. Όχι ότι και οι Χριστιανοί δε προσπάθησαν πολλές φορές να κλείσουν τον Θεό στα εθνικά τους σύνορα και να αυτοανακηρύξουν σαν περιούσιους λαούς τα έθνη τους όπως έκαναν οι Εβραίοι. Όχι ότι δεν είχαμε και δεν έχουμε στη χώρα μας τις φαιδρές προσπάθειες να ανακαλυφθεί μια κάποια "ελληνικότητα" του Ιησού. 

Ο Θεός όμως είναι παγκόσμιος, κάτι που τον έλεγαν και οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης στα όχι και πολύ ευήκοα ώτα των συμπατριωτών τους. Ο Θεός έχει όλους τους ανθρώπους παιδιά Του και δεν τους ξεχωρίζει ανάμεσα σε εθνικότητες. Για τον Θεό δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι πολιτισμοί. Δεν υπάρχουν σπουδαιότερες γλώσσες. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που επιζητούν να σωθούν, να ανακαλύψουν τον Θεό και να έρθουν κοντά Του. 

Το Άγιο Πνεύμα δεν πηγαίνει μόνο όπου θέλει αλλά και έρχεται απ' όπου θέλει. Και στον κατ' εξοχήν χώρο του, στην Εκκλησία, δεν είναι δυνατόν να ευδοκιμούν τέτοιου είδους θεωρίες και απόψεις.

Όπως και να έχει, η σημερινή γιορτή, η γιορτή της Πεντηκοστής, όπως και η αυριανή του Αγίου Πνεύματος, είναι δύο γιορτές που μας θυμίζουν ότι ο Χριστός δεν έγινε άνθρωπος για μια εθνικότητα μόνο ή για μία φυλή αλλά για όλους τους ανθρώπους.  Και μας θυμίζουν ακόμα ότι θέλησε ο Κύριος, η φωνή Του και η διδασκαλία Του να ακουστούν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου και σε όλα τα έθνη ισότιμα.

ALESTORM - P.A.R.T.Y.

 

Με αφορμή το Ψυχοσάββατο

 

Είναι γεγονός πως όταν έρχεται κάποιο Ψυχοσάββατο, πολλοί από εμάς σκεφτόμαστε τον θάνατο. Τον θάνατο σαν ιδέα και σαν αξεπέραστο πρόβλημα. Τον τρομακτικό, τον ανελέητο. Τον απρόβλεπτο. Τον θάνατο που αν και τον νίκησε ο Χριστός, που αν και από σκοτεινό τέλος έγινε πέρασμα στην αιώνια ζωή, ακόμα τον φοβόμαστε. Γιατί; Γιατί κάνουμε πάντα το ίδιο λάθος. Όταν σκεφτόμαστε τον θάνατο σταματάμε εκεί. Δεν ξεκολλάει η σκέψη μας και δεν πάει εκεί που θα έπρεπε. Στη ζωή. Γιατί ο θάνατος, ο θάνατος που μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή, που δεν κάνει διακρίσεις σε πλούσιους και φτωχούς, σε ενάρετους και αμαρτωλούς, σε επιστήμονες και αγράμματους, είναι αυτός ακριβώς που δίνει νόημα στη ζωή. Που δίνει αξία και μοναδικότητα σε κάθε μικρό πράγμα σε κάθε επαναλαμβανόμενη κίνηση που κάνουμε από συνήθεια. Ας πάρουμε για παράδειγμα όταν πίνουμε ένα ποτήρι νερό. Μια σχεδόν μηχανική κίνηση, όποτε διψάμε, την οποία πολλές φορές βαριόμαστε και να κάνουμε. όταν όμως συνειδητοποιήσουμε ότι την άλλη στιγμή μπορεί να πεθάνουμε, τότε αυτή η απλή κίνηση, αποκτά ένα εντελώς άλλο νόημα. Όπως και η πίστη μας. Τώρα που σας μιλάω, κάνοντας αυτό το κήρυγμα το οποίο δεν έγραψα και με μεγάλη όρεξη, κάνω μια τυπική για μένα δραστηριότητα. Αν όμως σκεφτώ ότι μόλις τελειώσω αυτό το κήρυγμα μπορεί να πεθάνω και να βρεθώ μπροστά στον Θεό, με πολύ μεγαλύτερη όρεξη θα έγραφα και με πολύ περισσότερη προσοχή θα μιλούσα. Και η λειτουργία αυτή που τελώ , θα αποκτούσε το πλήρες νόημα που θα έπρεπε να έχει για κάθε λειτουργό.  Ο θάνατος λοιπόν, δεν είναι ο εχθρός μας. Δεν είναι αυτός που μας παίρνει τους αγαπημένους. Άλλωστε αυτούς τους βρίσκουμε σε κάθε λειτουργία, βρισκόμαστε μαζί τους εν Χριστώ. Ο θάνατος δεν είναι αυτός που θα δώσει ένα απότομο τέλος στην επίγεια ζωή μας. Είναι το γεγονός που δίνει νόημα και αξία  στην προσωρινή ζωή μας εδώ και που σηματοδοτεί την έναρξη της αιώνιας ζωής. 

Corvus Corax - Pfeifsack

 

Η επιτυχία της ακροδεξιάς

 

Η επιτυχία της ακροδεξιάς, στην όποια μορφή της, δεν είναι τα ποσοστά που παίρνουν τα ακροδεξιά, υπερσυντηρητικά ή και νεοναζιστικά κόμματα-μορφώματα. Η επιτυχία της είναι ότι έχει καταφέρει να εισαγάγει την ορολογία της στον διάλογο τον καθημερινό. Όχι αυτόν που γίνεται στα ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις όπου τα πράγματα είναι λίγο πολύ ελεγχόμενα αλλά σε αυτόν που γίνεται στα σχολεία, στα καφενεία, στις πλατείες και κυρίως στο διαδίκτυο. Έτσι λοιπόν έχουμε μια ευρεία γκάμα λέξεων, εκφράσεων, εννοιών και φυσικά θεμάτων τα οποία χρησιμοποιούνται πολύ και από πολλούς, επηρεάζοντας κόσμο που μπορεί να μην ενστερνίζεται ακροδεξιές-φασιστικές απόψεις αλλά σε κάποια επιμέρους θέματα βλέπει πως κάποιος ενδιαφέρεται για τους φόβους του και τις ανησυχίες του αλλά και μιλάει τη γλώσσα του. Έτσι η Αθήνα είναι μια μεσανατολική πόλη, το κέντρο ενίοτε θυμίζει Καμπούλ, υπάρχει σχέδιο αντικατάστασης πληθυσμού, ψεκάσματα και εμβόλια, θα μας φορέσουν μπούργκες και μαντήλες, οι ΛΟΑΤΚΙ, γονέας 1 και 2,  είναι στο καθημερινό μενού κλπ κλπ. Σε όλα αυτά(που δεν είναι όλα ψεύτικα ή δεν είναι όλα τελείως ψέμματα), τσιμπάνε άνθρωποι που ενώ δεν έχουν καμία συμπάθεια στην άκρα δεξιά βρίσκουν εκεί κάποιον που τους ακούει και τους μιλάει στη γλώσσα τους, όπως είπα, αγνοώντας πως αυτή τη γλώσσα τους την έχουν εισαγάγει οι ίδιοι που υποτίθεται ότι τους αφουγκράζονται. Επίσης χρησιμοποιούνται και άλλα μέσα όπως εργαζόμενοι που έρχονται καθημερινά σε επαφή με πολύ κόσμο, γυναίκες(ηλικίας γύρω στα 60 συνήθως) οι οποίες κυκλοφορούν στα ΜΜΜ που λένε ιστορίες(πάντα πανομοιότυπες μεταξύ τους ιστορίες) για μετανάστες, η αρχαιοπληξία και η παράλληλη ημιμάθεια των Ελλήνων, η θρησκοληψία και η δεισιδαιμονία τους  και άλλα. Φυσικά η άνοδος και η επιτυχία της ακροδεξιάς δεν οφείλεται μόνο σε αυτά, οι ευθύνες των δημοκρατικών - ο Θεός να τις κάνει- δυνάμεων είναι πολλές. Δε θα τις αναφέρω εδώ όμως γιατί πολύ πιθανό είναι να τραβήξουν  πιο πολύ την προσοχή πάνω τους παρά σε αυτά που αναφέρονται παραπάνω στο κείμενο. Θα επανέλθω...

H γοτθική μυθοπλασία και η επιρροή στην ελληνική λογοτεχνία

 

https://maxmag.gr/vivlio/gotthiki-mythoplasia-i-logotechniki-opsi-toy-tromoy/

Κωνσταντίνος Πέττας

Τι μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε τον όρο gothic; Σίγουρα ο τρόμος, τα στοιχειωμένα μέρη, κάστρα με συχνές επισκέψεις φαντασμάτων κ.α. Σκεφτόμαστε ίσως τον “Δράκουλα”, τον “Φρανκενστάιν” η ακόμη και κάτι από Game of Thrones ή Άρχοντα των δαχτυλιδιών. Φυσικά, αυτά μπορεί να ανήκουν και στη σφαίρα του fantasy, μα τα όρια δεν είναι πάντοτε ευδιάκριτα. Άλλωστε το goth είναι μιας μορφής fantasy.

Κανενός το μυαλό όμως δεν θα πήγαινε στην ελληνική λογοτεχνία. Στο Σολωμό, στον Αλέξανδρο Ρίζο Ραγκαβή ή στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Παρ’ όλα αυτά αγαπημένοι μας Έλληνες συγγραφείς μας χάρισαν αλησμόνητες σκηνές γοτθικού τρόμου- ή έστω μιας γοτθικής εσάνς. Μα ας πούμε δυο πράγματα για αυτό το “gothic”.

Dirty granny tales - The Trip

 

Κακοποιήσεις

 

Οι σημερινές περιπτώσεις ξυλοδαρμού γυναικών από άντρες δεν μοιάζουν με τις παλιές, που οφείλονταν στην τραχύτητα στη συμπεριφορά των ανθρώπων(και τότε υπήρχαν αυτές οι ακραίες κακοποιήσεις, απλά τότε θεωρούνταν-κάκιστα- φυσιολογικό και κανένα χαστούκι που και που). Εδώ έχουμε να κάνουμε με ψυχασθένειες και με τη περίπλοκη ψυχοσύνθεση του θύτη αλλά και του θύματος(αμφότερες δημιουργούνται κυρίως από το οικογενειακό περιβάλλον). Επίσης καλό είναι να λαμβάνουμε υπόψη ότι αυτές οι καταστάσεις δεν έχουν να κάνουν με την ιδεολογία, την πίστη, το μορφωτικό ή το οικονομικό επίπεδο. Τα διατρέχουν όλα αυτά και τα διαπερνούν. Η γυναίκα που θα παραμείνει δίπλα σε έναν τέτοιον άντρα δε θα τον εξευγενίσει, δεν θα τον ηρεμήσει και δε θα τον "στρώσει" όπως ακούμε σε διάφορες ιστορίες από τα "παλιά καλά χρόνια". Το πιο πιθανό είναι τελικά να χάσει τη ζωή της. Τέλος αυτές οι περιπτώσεις δεν προσφέρονται στο να βγάζουμε τα κόμπλεξ μας αναλόγως με την οικονομική επιφάνεια ή την κοσμική λάμψη του θύτη και του θύματος. Είναι μια περίπτωση, η κάθε τέτοια περίπτωση, όπου η ζωή ενός ανθρώπου κινδυνεύει. 

The Dark Element - "The Ghost And The Reaper"

 

Ταρακούνημα

 

Αν έχω να διαλέξω ανάμεσα στον σκανδαλισμό και την αποκοίμιση προτιμώ πάντα το πρώτο. Γιατί ο σκανδαλισμός μπορεί να οδηγήσει σε έρευνα, σε αναθεώρηση και σίγουρα ταρακουνά. Ενώ η αποκοίμιση οδηγεί πάντοτε σε τέλμα. Ο λόγος που δε ταράζει και δε δημιουργεί διεργασίες είναι λόγος που δεν έχει λόγο να λέγεται(ή να γράφεται) που λέει και το τραγούδι.

SHAYLON - Mist

 

Γονεϊκότητα

Μια μέρα ήρθε κάποιος στην εκκλησία και με ρωτούσε πως να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που είχε με τα παιδιά του. Τον ρώτησα, αφού άκουσα όσα είχε να μου πει, αν τους έχει ζητήσει ποτέ συγγνώμη. Με κοίταξε κάπως προβληματισμένος Αν δεν το έχεις κάνει, του είπα, δεν έχεις πρόβλημα με τα παιδιά σου γιατί δεν έχεις παιδιά και δεν είσαι γονιός. Γονιός δεν γίνεται κάποιος παρά μόνο τη στιγμή που θα ζητήσει  συγγνώμη από τα παιδιά του...

XANDRIA - Universal

 

Οι βασιλιάδες και οι ισχυροί

 

Όταν τα μυστικά των δικαίων αποκα-

λυφθούν και οι αμαρτωλοί κριθούν

και οι ασεβείς εκδιωχθούν από τη συ-

νάθροιση των δικαίων και εκλεκτών,

από εκείνη τη στιγμή, όσοι κυριαρχούν

στη γη, δεν θα είναι πλέον ισχυροί και 

υπερέχοντες

και δεν θα μπορούν να αντικρίσουν τα 

πρόσωπα των αγίων,

γιατί ο Κύριος των Πνευμάτων έχει κά-

νει το φως του να εμφανιστεί

στα πρόσωπα των αγίων, των δικαίων

και των εκλεκτών

Τότε οι βασιλείς και οι ισχυροί θα αφα-

νιστούν

και θα παραδοθούν σατε χέρια των δι-

καίων και των αγίων

Και μετά από αυτό κανένας δεν θ αζη-

τήσει έλεος από τον Κύριο των Πνευμάτων,

γιατί η ζωή τους φτάνει στο τέλος της.

Robert H. Charles, Το Βιβλίο του Ενώχ, εκδ. Αναγνώστης

Η προσευχή

 

Τη σημερινή Κυριακή τιμούμε τους Πατέρες της Α Οικουμενικής Συνόδου, η οποία καταδίκασε την αίρεση του Αρείου, ο οποίος πίστευε και δίδασκε πως ο Χριστός είναι κτίσμα του Θεού και όχι Θεός κι ο ίδιος. Η αίρεση βέβαια του Αρείου έχει φτάσει μέχρι και τις μέρες μας με διάφορες μορφές αιρέσεων οι οποίες δραστηριοποιούνται ανά τον κόσμο αλλά και στη χώρα μας. 

Η ευαγγελική περικοπή της είναι κομμάτι της αρχιερατικής προσευχής όπως ονομάζεται, της προσευχής που απηύθυνε ο Μέγας Αρχιερέας, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, στον θεό. Στην προσευχή αυτή ο Χριστός ζητά από τον θεό να προστατεύσει και να κρατά πάντα ενωμένους τους μαθητές Του και κατά συνέπεια όλους του ανθρώπους που πίστεψαν σε Αυτόν. 

Με αυτή λοιπόν την ευκαιρία ας μιλήσουμε λίγο για τον μοναδικό τρόπο επικοινωνίας με τον Θεό που μας δόθηκε. Την προσευχή. Κατά τη διάρκεια της προσευχής λοιπόν, ο άνθρωπος επικοινωνεί με τον Θεό και μπορεί να του μιλήσει. Και πολλές φορές, όταν κάνουμε προσευχή, ζητούμε υγεία, μια κάποια τακτοποίηση της ζωής μας, της προσωπικής και της οικογενειακής, κάποιοι από εμάς ζητούμε να κάνει κάτι ο Θεός για την αποκατάσταση των παιδιών μας και άλλα τέτοια. Και το θεωρούμε αυτό ως κάτι πολύ φυσιολογικό. 

Λοιπόν, όταν κάνουμε κάτι τέτοιο, όταν προσευχόμαστε για υγεία, για επαγγελματική αποκατάσταση και  για άλλα παρόμοια αποδεικνύουμε ότι θέλουμε πολύ δρόμο, μα πάρα πολύ για να φτάσουμε κοντά στον Θεό. Γιατί δεν προσευχόμαστε να γίνει το θέλημα του Θεού αλλά το θέλημα το δικό μας. Η προσευχή όμως δεν είναι ένας τρόπος που βοηθά να γίνει κάποια  δοσοληψία ανάμεσα σε μας και τον Θεό. Αυτό είναι παγανισμός και όχι Χριστιανισμός. Η προσευχή είναι η ώρα, στην οποία επιβεβαιώνουμε στον Θεό πως το θέλημά μας είναι το θέλημά Του, πως ο εαυτός μας ανήκει σε Αυτόν και μόνο. 

Κάθε μέρα λέμε το Πάτερ Ημών(να γίνει το θέλημα Σου, όπως στον ουρανό και στη γη) και κάθε μέρα αντιδρούμε στο θέλημά Του όταν αυτό δε μας αρέσει. Και όταν το κάνουμε αυτό, όταν ζητάμε να μας θεραπεύσει ή να μας δώσει λύση στο ένα ή το άλλο πρόβλημα, τότε τον απομακρύνουμε από εμάς. Παραδεχόμαστε πως ο Θεός είναι ο Θεός του ουρανού, πως είναι ο θεός της γης αλλά όχι ο δικός μας Θεός. Δικός μας είναι ο Θεός όταν του παραδίνουμε τον εαυτό μας, όταν το θέλημα μας γίνεται ένα με το δικό Του θέλημα γιατί ο Θεός δεν ανήκει παρά μόνο σε αυτού που Του ανήκουν όπως λέει και ο Άγιος Αυγουστίνος. Και ο Χριστός, όταν προσευχήθηκε πριν τα Πάθη Του, ζητώντας να μη πιει από το πικρό ποτήρι του θανάτου, αμέσως μετά είπε στον Θεό "να γίνει το δικό σου θέλημα και όχι το δικό μου". 

Η προσευχή των χριστιανών, δεν είναι μια πράξη συναλλαγής, είναι η επιβεβαίωση και η διαρκής υπενθύμιση πως αποδεχόμαστε το θέλημα του Θεού σαν δικό μας. Δεν είναι ένας τρόπος διαπραγμάτευσης, δεν είναι ένα παζάρι ώστε να αποκομίσουμε κάποιο κέρδος. Είναι η επισφράγιση πως ο,τιδήποτε έρθει, καλό ή κακό, θα το αποδεχτούμε και θα το αντιμετωπίσουμε ως θέλημά Του και θα το αξιοποιήσουμε για την πνευματική μας προκοπή. Και αφού το κάνουμε αυτό με ειλικρίνεια τότε θα μπορούμε να πούμε πως ο Θεός, είναι Θεός μας.

Roxani Chatzidimitriou -Tempus Fugit

 

Για όποιον μπορεί να αφορά

 

Την ώρα αυτή που κάθισα να γράψω, η γραφή είναι μάλλον ένας τρόπος ώστε να κρατάω τη μαυρίλα που με πλακώνει τις πιο πολλές ώρες κάπως περιορισμένη, κάνει πολλή ζέστη, ο ουρανός είναι θολός και ασπρογκρίζος από τη σκόνη και κάπου εδώ κοντά κρώζει ένα κοράκι ή μια κουρούνα, δε ξέρω τι από τα δύο. Μάλλον το δεύτερο. Αν και τη ζέστη τη μισώ, όπως και το καλοκαίρι, με όλη αυτή την ανοησία της θάλασσας, των διακοπών και όλες τις άλλες βλακείες που μας έχουν εκπαιδεύσει να μας αρέσουν και να παίρνουν τη θέση ονείρου στη ζωή μας, μπορώ να πω πως αυτή η εικόνα που περιέγραψα μου φαίνεται σχεδόν ιδανική. Ειδικά τώρα δα που συνοδεύεται με μια απρόσμενη ησυχία στην υπόλοιπη γειτονιά. Ευτυχώς τα κλιματιστικά έχουν μάθει τους ανθρώπους να κλείνουν και το καλοκαίρι τα παράθυρα και τις πόρτες τους κι έτσι κερδίζω κάποιες ώρες ησυχία. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω που πάει αυτό το κείμενο ούτε που θα καταλήξει ενώ αμφιβάλλω και κατά πόσο με εκφράζουν πραγματικά κάποια από αυτά που γράφω ή θα ήθελα να είναι έτσι. Σκέφτομαι ότι αύριο θα πρέπει να γράψω κι ένα κήρυγμα για τη Κυριακή. Τα κείμενα που με δυσκολεύουν περισσότερο είναι τα κηρύγματα. Ο κηρυγματικός λόγος γενικά με απωθεί. Αυτό το διδακτικό στυλ, οι έτοιμες απαντήσεις, η υποχρεωτικότητα να είναι γεμάτο αισιοδοξία και  να ξεχειλίζει αγάπη. Προσπαθώ να κάνω τα κηρύγματά μου όσο λιγότερο κηρύγματα γίνεται. Και τον λόγο μου όσο λιγότερο "παπαδίστικο" γίνεται. Στα ποιήματα γράφω πιο ελεύθερα και ας αυτοπεριορίζομαι κάπως. Συχνά αναγκάζομαι να απαντώ -στην εκνευριστική είναι η αλήθεια- ερώτηση αν είμαι πραγματικά παπάς, ναι είμαι, απλά δε μοιάζω με τέτοιον όταν γράφω. Γνωρίζω τα "πρέπει" αλλά δε με ενδιαφέρουν. Τα βαριέμαι αφόρητα όλα αυτά. Όπως και την κοινωνικότητα, την τυπική ευγένεια, το δήθεν ενδιαφέρον για τον άλλον κλπ. Δε μου αρέσουν οι άνθρωποι, όπως δε μου αρέσω κι εγώ. Βρίσκω γελοίο το πάθος των οπαδών και την ελπίδα πως η πολιτική θα μας σώσει εντελώς αφελή. Παρ' όλα αυτά και ομάδες υποστηρίζω και κόμματα ψηφίζω και με κάποιους ανθρώπους μιλάω. Με περισσότερους απ' όσο θα ήθελα. Κάποιοι με θεωρούν και απαισιόδοξο. Αυτό δε με πειράζει και τόσο. Θεωρώ πιο συμπαθή την απαισιοδοξία από την αισιοδοξία αν και αμφότερες μου μοιάζουν αδιάφορες τελικά. Σταματώ εδώ. Κάπως απότομα είναι η αλήθεια αλλά λατρεύω να τελειώνουν απότομα τα κείμενά μου. Ίσως από αντίδραση στις σχολικές εκθέσεις, όπου αν και το μάθημα λεγόταν -τότε- έκθεση-έκφραση, υπήρχε πολύ λίγος χώρος για έκφραση. όπως συμβαίνει και στην καθημερινότητα. Πράγμα που οι περισσότεροι άνθρωποι εύκολα αποδέχονται, να μην εκφράζονται όπως θέλουν. Ε, εγώ δεν ανήκω σε αυτούς. Ή ίσως και να ανήκω...Ποιος νοιάζεται; Εγώ όχι...

Πίνακας: Despair

Edvard Munch

Original Title: Förtvivlan

Date: 1892

Madder Mortem - Towers

 

Η αλήθεια

 

Πολλοί με ρωτούν γιατί τα παιδιά τους δεν πηγαίνουν στην εκκλησία ενώ αυτοί τα μεγάλωσαν σωστά(ό,τι κι αν σημαίνει αυτό στο μυαλό του καθενός), τη πήγαιναν να κοινωνήσουν κλπ κλπ. Το πρόβλημα είναι ότι τα έμαθαν να πιστεύουν στον Θεό. Και για την ακρίβεια στον Θεό που οι ίδιοι πίστευαν. Ο οποίος Θεός , στον οποίο πιστεύουν όπως τον έχουν στο μυαλό τους, στην πραγματικότητα είναι πολύ μακριά από τον πραγματικό Θεό. Και επομένως το παιδί μεγαλώνοντας και φτάνοντας την ενηλικίωση βλέπει τις ασυνέπειες, την υποκρισία κλπ και απορρίπτουν αυτόν τον Θεό. Τι θα έπρεπε να κάνουν οι γονείς; Να εκπαιδεύσουν τα παιδιά τους στην αναζήτηση, την ειλικρινή αναζήτηση της αλήθειας. Γιατί έτσι, αργά ή γρήγορα και ανεξαρτήτως από πόσα και ποια στάδια θα περάσουν, τα παιδιά θα οδηγηθούν στη μία και μοναδική αλήθεια, η οποία είναι ο Θεός. Και πιθανόν μέσα σε αυτή τη δίψα τους, όχι μόνο θα έρθουν στην εκκλησία αλλά θα βοηθήσουν ίσως και στη διόρθωση πολλών κακώς κειμένων εντός της. Βέβαια για να εκπαιδεύσεις κάποιον στην αναζήτηση της αλήθειας, πρέπει κι εσύ να αναζητούσες την αλήθεια και όχι ένα Θεό που θα σου δίνει υγεία, πλούτη κλπ αν πηγαίνεις κάθε Κυριακή στην εκκλησία. Γιατί ένας τέτοιος Θεός καθόλου θεϊκός δεν είναι...

Christina Mani - Crescent Heights

 

Όποιος αναζητά το Θεό

Έχω πει μερικές φορές ότι όποιος αναζητά το Θεό και όλα τα άλλα μαζί με το Θεό, δεν βρίσκει το Θεό. Εκείνος όμως που αναζητά αληθινά το Θεό και μόνο, βρίσκει το Θεό και όχι μόνον Αυτόν, αλλά και όλα όσα ο Θεός μπορεί να δώσει. Αν αναζητάς το Θεό για προσωπικό σου όφελος και αγαλλίαση, τότε δεν Τον αναζητάς αληθινά. Γι' αυτό η Γραφή ομιλεί για αληθινούς αναζητητές. Αν ρωτήσεις έναν καλό άνθρωπο: "Γιατί αναζητάς το Θεό;" θα σου απαντήσει "Επειδή είναι Θεός". Αν ρωτήσεις: "Γιατί αναζητάς την αλήθεια;" θα σου απαντήσει: "Επειδή είναι η αλήθεια". Κι αν τον ρωτήσεις: "Γιατί αναζητάς τη δικαιοσύνη;" θα σου απαντήσει: "Επειδή είναι η δικαιοσύνη". 

Όλα όσα υπάρχουν στα πλαίσια του χρόνου έχουν κι ένα "γιατί". Ρώτησε κάποιον γιατί τρώει και θα σου απαντήσει: "Για δύναμη"· γιατί κοιμάται και θα σου πει, για τον ίδιο λόγο. Αυτό ισχύει για όλα όσα συμβαίνουν στα πλαίσια του χρόνου.  Αν όμως ρωτήσεις έναν καλό άνθρωπο: "Γιατί αγαπάς το Θεό;" θα σου απαντήσει "Δεν ξέρω· για τον ίδιο το Θεό". Αν τον ρωτήσεις "Γιατί αγαπάς την αλήθεια;" θα σου απαντήσει: "Για την ίδια την αλήθεια". Αν τον ρωτήσεις: "Γιατί ζεις;" θα σου απαντήσει "Στ' αλήθεια δεν γνωρίζω. Μου αρέσει να ζω!"

Μάιστερ Έκχαρτ, Η Πνευματική Διάσταση των Γραφών", εκδ. Πύρινος Κόσμος

Ανάληψη του Κυρίου

 

Η Ανάληψη του Κυρίου είναι ίσως από τις πιο περίεργες γιορτές της Εκκλησίας μας. Κι αυτό επειδή εκεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη γιορτή, αναμειγνύονται τόσο διαφορετικά συναισθήματα. Είναι η Ανάληψη το τέλος της επίγειας παρουσίας του Κυρίου μας στη γη, ο οποίος για σαράντα ημέρες μετά την ανάστασή Του βρισκόταν με τους μαθητές Του και τους δίδασκε αλλά και τους έδινε χαρά. Με την Ανάληψή Του μένει ένα τεράστιο κενό στους μαθητές, μια μεγάλη λύπη όπως είναι φυσικό. Από την άλλη είναι η ολοκλήρωση του θριάμβου του Χριστού επί του θανάτου και η πλήρης επιβεβαίωση ότι αυτός πράγματι ήταν ο Υιός του Θεού και δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Δεν είναι πια μαζί με τους μαθητές, δεν είναι μαζί με τους ανθρώπους αλλά τώρα πια είναι ακόμα πιο κοντά σε όλους μας αφού από τη θέση Του μπορεί και παραστέκεται στον κάθε άνθρωπο. 

Επιπλέον έρχεται η ώρα της ενηλικίωσης της πνευματικής του ανθρώπου. Ο Θεός δεν είναι πια ο Πατέρας που επεμβαίνει στη ζωή του ανθρώπου για να τον ταρακουνήσει, να τον συνεφέρει, να τον παιδαγωγήσει όπως στην Παλαιά Διαθήκη. Δεν είναι πια δίπλα Του σαν φίλος, σαν δάσκαλος, σαν αδελφός που θα πάρει τον άνθρωπο από το χέρι, θα τον αγκαλιάσει και θα τον παρηγορήσει. Αυτά όλα γίνονται πια με έναν πιο σύνθετο, πιο πνευματικό και πιο προσωπικό τρόπο. Αλλά είναι και η εποχή που ο άνθρωπος πλέον αναλαμβάνει τις ευθύνες του, τις πνευματικές και τις υλικές απέναντι στον κόσμο. Είναι ο άνθρωπος που θα πρέπει να φέρει το θέλημα του Θεού επί της γης. Είναι ο άνθρωπος που πλέον έχει τις διδασκαλίες μπροστά του και πρέπει σύμφωνα με αυτές να διαμορφώσει τον κόσμο. 

Είναι λοιπόν η σημερινή γιορτή μια γιορτή χαράς και λύπης, θριάμβου και δοκιμασίας, ελευθερίας και ευθυνών. Είναι η γιορτή που σηματοδοτείται όσο σε καμία άλλη η απαρχή μιας νέας εποχής. Μιας εποχής θαυμαστού μεγαλείου όταν ο άνθρωπος μένει πιστός στο σκοπό του αλλά και αποκρουστικής ασχήμιας όταν απομακρύνεται. Αλλά και μια εποχή που ο Χριστός είναι πάντα δίπλα μας και τόσο κοντά μας όσο ποτέ. 

Εντυπώσεις

 

Πλείστοι όσοι εξαντλούνται σε λαβυρίνθους αναζητήσεων και μελετών για τον Θεό. Για να Τον γνωρίσουμε, όμως, πραγματικά, πρέπει να βασιστούμε στις εντυπώσεις που έχουμε από Εκείνον· και όσο πιο ευαίσθητη είναι η καρδιά μας, τόσο βαθύτερες και ζωηρότερες θα είναι οι εντυπώσεις αυτές μέσα μας. 

William Penn - Καρποί της Μοναξιάς, εκδ. Ροές

Anathema (Weather Systems) - Still Lake

 

Το Φως του κόσμου

 

Ο Χριστός στη σημερινή περικοπή, της Αποδόσεως του Πάσχα, είναι ξεκάθαρος. Ο ίδιος είναι το φως και όποιος Τον πιστεύει, αυτός και μόνο γίνεται παιδί του φωτός. Και ότι δεν ήρθε να κρίνει τον κόσμο αλλά να τον σώσει. 

Και αυτό ορίζει και τα δικά μας καθήκοντα. Τα καθήκοντα της Εκκλησίας, του κλήρου και του λαού. Δεν είναι δουλειά μας να περιφερόμαστε σαν δικαστές, με ένα δάκτυλο σηκωμένο και να κατακεραυνώνουμε τους αμαρτωλούς. Δεν είναι καθήκον μας, όσο και αν κάποιοι υποκύπτουν στον πειρασμό αυτόν, να περιφερόμαστε σαν κριτές υποδεικνύοντας τα λάθη των άλλων. Αντιθέτως εμείς οφείλουμε ως γνήσια παιδιά του μοναδικού πραγματικού φωτός(γιατί εδώ και αιώνες στη γη παρουσιάζονται διάφορα φώτα και φωτισμοί, ψεύτικα, φτιαγμένα από ανθρώπινα χέρια, φώτα απατηλά), να δείχνουμε το δρόμο στους ανθρώπους και όποιος θέλει ας ακολουθήσει. Γιατί, όπως λέει και ο προφήτης Ησαϊας πολλοί είναι αυτοί που εθελοτυφλούν. Που προτιμούν ψεύτικα φώτα. Ή ακόμα χειρότερα προτιμούν το σκοτάδι. Αυτό όμως ούτε να μας αποθαρρύνει πρέπει ούτε να μας σπρώχνει σε ένα είδος μνησικακίας, κατηγορίας και ίσως και κάποιας εκδικητικότητας.

Η Εκκλησία, οφείλει να λειτουργεί ως φάρος στον κόσμο. Να εκπέμπει φως και να καλεί τους ανθρώπους να ακολουθήσουν τον δρόμο που τους δείχνει. Και όσοι έχουν μάτια και θέλουν ας ακολουθήσουν. Δεν εχθρευόμαστε όμως, ούτε μισούμε αυτούς που δεν θέλουν, αυτούς που επιθυμούν αν παραμείνουν τυφλοί, ακολουθώντας ψεύτικα φώτα. Εμείς, τα μέλη της Εκκλησίας, όπως και οι φάροι, έχουμε καθήκον αν παραμείνουμε σταθεροί, να εκπέμπουμε το φως που μας δίνει ο Κύριος, και να καλούμε όσους θέλουν να ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο. Έτσι θα κάνουμε αυτό που ο Κύριος μας είπε: Να σώσουμε και όχι να κρίνουμε τον κόσμο.

After Forever - Energize Me

 

Περί τεράτων

Είναι εύκολο να κατηγορείς τους άλλους πως είναι τέρατα, ειδικά όταν αρνείσαι να δεις τι είδους τέρας είσαι εσύ και βλέπεις στον καθρέφτη σου πάντα έναν γενναίο ιππότη...

Αυτονομία

 

Το κράτος αντιπροσωπεύει τη βία υπό μια ισχυροποιημένη κι οργανωμένη μορφή. Το άτομο έχει ψυχή, όμως το κράτος, που είναι ένας μηχανισμός χωρίς ψυχή, δεν μπορεί ν' απελευθερωθεί από τη βία, εφόσον σε αυτήν οφείλει την ύπαρξή του.

Η ατομική αυτονομία προϋποθέτει μια συνεχή προσπάθεια του ανθρώπου να παραμείνει ανεξάρτητος από την καταπίεση που ασκεί η κυβέρνηση, είτε αυτή είναι μια ξένη κυβέρνηση είτε μια εθνική κυβέρνηση. Η διακυβέρνηση που βασίζεται στο σβαράζ(αυτονομία) θα ήταν αποτυχημένη, αν οι πολίτες προσδοκούν εξ αυτού να καθορίζεται με κανόνες και η παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής τους

Gandhi, Θρησκεία και Αλήθεια, Οικονομία και Ηθική, εκδ. Ροές

The Third And The Mortal - Death-Hymn

 

Ο τραγικός ήρωας

 Δε γίνεται να κλείσω αυτό το μικρό αφιέρωμα στον φαουστιανό μύθο χωρίς να γράψω και μια δυο καλές κουβέντες για τους τραγικούς ήρωες που κλείνουν τελικά τη φρικτή αυτή συμφωνία. Δε γίνεται να μη συγκινηθεί κανείς από τον απελπισμένο αγώνα που κάνουν για να αποκτήσουν αυτό που θέλουν τόσο πολύ. Ειδικά όταν δε πρόκειται για χρήματα ή για εξουσία αλλά για νεότητα(ποιος δε θα ήθελε να μείνει νέος;) ή για κάποιον μεγάλο έρωτα. Δε μπορεί να μην κατανοήσει κάποιος τη δίψα τους γι' αυτό που τόσο ποθούν. Η οποία είναι τέτοια που δεν τους επιτρέπει να δουν πως έχουν πέσει θύμα του εγωισμού τους. Δεν τους επιτρέπει να καταλάβουν πως ακόμα και αυτή  η κατάκτηση του στόχου τους είναι στην πραγματικότητα μια αποτυχία, μια καταδίκη.  Γιατί ακόμα κι αν πετύχουν το σκοπό τους μέσω του φοβερού τιμήματος της πώλησης της ψυχής τους, δε θα είναι ποτέ σε θέση να τον νιώσουν ως επίτευγμα δικό τους. Η νεότητα, η δόξα, τα πλούτη, η γνώση και κυρίως ο έρωτας, δε θα απαλύνουν ποτέ τον πόνο τους διότι ποτέ δε θα αισθανθούν πως είναι ένα δικό τους επίτευγμα ή έστω μια ευλογία που τους δόθηκε. Θα είναι κάτι που έκλεψαν, κάτι που απέκτησαν με την παρέμβαση ενός τρίτου, ο οποίος μάλιστα περιμένει να πληρωθεί. Η σωματική νεότητα τους γερνά, ο έρωτας μετατρέπεται σε αγωνία, τα πλούτη σε μια αφάνταστη φτώχεια και η δόξα σε εξευτελισμό. Και όχι εξωτερικά, ο κόσμος δεν το βλέπει αυτό, αλλά εσωτερικά, το γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι. Κανείς δε μπορεί να τους συμπαρασταθεί. Κι ενώ οι ήρωες συνήθως είναι άνθρωποι μυαλωμένοι και σοφοί, δεν είναι απλά άπληστα, εγωκεντρικά καθάρματα, ενώ γνωρίζουν πως η συμφωνία θα κρύβει κάποια απάτη, πως το αντίτιμο είναι τρομερό και το βραβείο τους θα έχει πάντα μια μεγάλη κηλίδα, θέλουν τόσο πολύ να το αποκτήσουν που κάνουν αυτό το τόλμημα. Είναι θύτες και θύματα ταυτόχρονα! 

Αυτοαποξένωση

 

Η αυτοαποξένωση είναι πηγή κάθε ταπείνωσης, όπως, αντιθέτως, βάση κάθε αυθεντικής ανύψωσης. Πρώτο βήμα είναι το εσωτερικό βλέμμα, η ιδιαίτερη επισκόπηση του εγώ μας. Όποιος μένει εδώ, επιτυγχάνει μόνο κατά το ήμισυ. Δεύτερο βήμα πρέπει να είναι το δραστικό βήμα προς τα έξω, η αυτόματη, συγκρατημένη παρατήρηση του εξωτερικού κόσμου.

Νοβάλις, Σκέψεις, εκδ. Στιγμή

Autumn Tears - And Then the Whispering...

 

Η θεραπεία του τυφλού και οι γονείς του

 

Στη σημερινή περικοπή, περιγράφεται η θεραπεία από τον Χριστό, ενός εκ γενετής τυφλού και όσα ακολούθησαν. Το συμβούλιο των Φαρισαίων που δεν ήθελαν να πιστέψουν στο θαύμα αυτό, στην κλήση σε απολογία των γονέων του τυφλού, οι οποίοι δεν τον υπερασπίστηκαν και στη συνάντηση ξανά του θεραπευμένου πια τυφλού με τον Ιησού όπου και του αποκαλύπτει ο Ιησούς ότι είναι ο Υιός του Θεού.

Πιστεύω πως όταν η θεολογία και τα κηρύγματα καταπιάνονται μονίμως με υψηλά νοήματα, λεπτές έννοιες και υπερβατικά θέματα, τελικά επηρεάζουν ελάχιστα τη ζωή μας και τελικά είναι τόσο χρήσιμες όσο και ένας ανεμιστήρας στους Εσκιμώους στον Βόρειο Πόλο. Για να το φέρω και στη σημερινή περικοπή, είναι σαν ο Χριστός όταν συνάντησε τον τυφλό να μην τον θεράπευε αλλά να του μιλούσε για την δημιουργία του κόσμου, την πτώση του Εωσφόρου ή τη σημασία της απλότητας και της ταπείνωσης για την λείανση της ψυχής. Θέματα σημαντικά και ενδιαφέροντα αλλά πολύ λίγο θα ενδιέφεραν τον τυφλό που ήθελε το φως του. Τη θεραπεία του. 

Στο σημερινό κήρυγμα λοιπόν, ας μη μιλούσαμε για τα βαθιά θεολογικά θέματα που μπορούν να εντοπιστούν σε αυτό αλλά ας αρκεστούμε σε κάτι πιο ταπεινό. Οι γονείς του τυφλού, όταν κλήθηκαν από τους Φαρισαίους δεν ανακατεύτηκαν, αλλά άφησαν τον γιο τους να επωμιστεί ολόκληρο το βάρος της εξήγησης της θεραπείας του. Αυτοί που είχαν γεννήσει ένα τυφλό παιδί, αυτοί που άκουγαν καθημερινά σχόλια πως έφταιγε η δική τους αμαρτία που γεννήθηκε το παιδί τους τυφλό, που το μεγάλωσαν με δυσκολίες προφανώς, αντί να χαρούν και να βροντοφωνάξουν μαζί με το γιο τους τη θεραπεία του, τι έκαναν; Φοβήθηκαν τους Φαρισαίους και τη διαγραφή τους από τη Συναγωγή. Φοβήθηκαν το "τι θα πει ο κόσμος" και πήραν αποστάσεις. 

Οι γονείς αυτοί μέχρι τότε θα θεωρούνταν ίσως και ηρωικοί γονείς. Πάντως σίγουρα θα θεωρούνταν καλοί γονείς. Ανέχτηκαν τα κουτσομπολιά, μεγάλωσαν το παιδί τους, το οποίο ήταν πηγή αποτροπιασμού γι' αυτούς και προφανώς φρόντιζαν και για τον βιοπορισμό του αφού ένας τυφλός δε θα μπορούσε να δουλέψει. Κια τη κρίσιμη στιγμή, τη στιγμή του θαύματος, τη στιγμή της συνάντησής του με τον Θεό, τη στιγμή της απολογίας στους Φαρισαίους, με μια και μόνο κίνηση τα έσβησαν όλα. Εγκατέλειψαν τον γιο τους, τον άφησαν μόνο του απέναντι στους Φαρισαίους και συμμορφώθηκαν με το κοινωνικό -ας το πούμε- κατεστημένο.

Και εδώ είναι μια ευκαιρία να αναλογιστούμε και όσοι είμαστε γονείς αλλά και όσοι επιθυμούμε να γίνουμε, τι ακριβώς σημαίνει να είσαι γονιός. τι κάνει ένα γονιό πλήρη, μάλλον όχι πλήρη, αυτό δεν το καταφέρνει ποτέ κανείς γονιός πέρα από τον Θεό, αλλά επαρκή. 

Το να δουλεύουμε όλη μέρα και να φροντίζουμε τα υλικά αγαθά του παιδιού αλλά να το αφήνουμε να το μεγαλώνουν οι παππούδες είναι επαρκές; Το να το υπερπροστατεύουμε και να του μαθαίνουμε πως όλος ο κόσμος πρέπει να τρέχει για ό,τι θελήσει είναι επαρκές; Το να θέλουμε εμείς να καθορίσουμε τη ζωή θα ακολουθήσει γιατί πιστεύουμε πως έχουμε την εμπειρία να ξέρουμε εμείς ποια θα πρέπει να είναι η πορεία του και ποια όνειρα θα πρέπει να εγκαταλείψει μας κάνει επαρκείς; Αν όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω δεν τα κάνουμε και κάνουμε ακριβώς τα αντίθετα, αν δηλαδή φροντίζουμε μόνο για τα πνευματικά, αν θυσιάζουμε την υλική άνεση για να είμαστε δίπλα τους, αν τα αφήνουμε να επιλέγουν ακόμα και το λάθος είμαστε σαν γονείς επαρκείς; Δύσκολο να απαντήσει κανείς με σιγουριά. Πιθανότατα, όπως κι αν δράσουμε να βρεθούμε μπροστά σε προβλήματα. Γιατί αυτή είναι η ζωή. Μια σειρά προβλημάτων. Και τα προβλήματα της ζωής δεν είναι όπως αυτά των μαθηματικών. Δεν λύνονται πάντα, δεν έχουν λύσεις. Πολλές φορές μας συνοδεύουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα. 

Τι πρέπει λοιπόν να κάνει ένας γονιός; Αυτό που δεν έκαναν οι γονείς του τυφλού. Να συμπαραστέκεται, να στέκεται δίπλα στο παιδί του, ανεξαρτήτως συνθηκών και καταστάσεων. Να είναι δίπλα του, όχι για να το κακομαθαίνουν, όχι για να του λύνουν τα προβλήματά του αλλά για να ξέρει πως έχει ένα καταφύγιο. Πως δε θα είναι μόνο του, ανεξαρτήτως αν πετυχαίνει ή αποτυγχάνει. Αν το επευφημεί ο κόσμος ή αν το κατηγορεί. Όπως και ο Χριστός είναι πάντα δίπλα στον άνθρωπο, στις χαρές του και κυρίως στις λύπες του. 

Όταν ο Χριστός ρωτήθηκε από τους μαθητές Του για τον τυφλό  «Διδάσκαλε, ποιος αμάρτησε και γεννήθηκε αυτός τυφλός, ο ίδιος ή οι γονείς του;»  Ο Ιησούς απάντησε: «Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθεί η δύναμη των έργων του Θεού πάνω σ’ αυτόν». Λοιπόν ίσως αυτό έγινε και για να μάθουμε και κάτι άλλο. Τι σημαίνει να είσαι γονιός. Και όχι μόνο. Αλλά και τι σημαίνει να είσαι παππούς ή γιαγιά αλλά και τι σημαίνει να είσαι θείος ή θεία. Και φυσικά τι σημαίνει να είσαι πνευματικός. Σημαίνει να στέκεσαι δίπλα. Να συμβουλεύεις αλλά να μην επιβάλλεις. Να ακούς περισσότερο και να μιλάς λιγότερο. Να σέβεσαι την ελευθερία του παιδιού όπως ο Θεός σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου. Να είσαι έτοιμος να κάνεις το πρώτο βήμα συμφιλίωσης και καταλλαγής όπως ο Θεός το έκανε. Σημαίνει να κάνει το θέλημα του Θεού επί της γης.

Το χιούμορ

  

Οι Λύκοι της Στέπας που δεν βρίσκουν γαλήνη και αδιάκοπα υποφέρουν φρικτά, αυτοί που δεν διαθέτουν την απαιτούμενη ορμή για να φτάσουν στην τραγικότητα, για να ξεφύγουν στον αστρικό χώρο, εκείνοι που νιώθουν πως προορίζονται για το απόλυτο και εντούτοις δεν είναι ικανοί να ζήσουν μαζί του: Σ' αυτούς προσφέρεται, αν έχει γίνει το πνεύμα τους μέσα από τον πόνο δυνατό και ελαστικό, η συμβιβαστική διέξοδος προς το χιούμορ. Το χιούμορ παραμένει πάντα κατά κάποιον τρόπο αστικό, μολονότι ο γνήσιος αστός είναι ανίκανος να το καταλάβει. Στη φανταστική σφαίρα του χιούμορ πραγματοποιούνται τα πολύπλοκα και πολύμορφα ιδανικά όλων των Λύκων της Στέπας: Εδώ υπάρχει η δυνατότητα όχι μόνο να γίνουν ταυτόχρονα αποδεκτοί ο άγιος και ο ακόλαστος, να συγκλίνουν οι αντίθετοι πόλοι, αλλά να συμπεριληφθεί στην αποδοχή αυτή ακόμα και ο αστός. Ένας φανατικά θρήσκος μπορεί ασφαλώς να αποδεχτεί έναν εγκληματία, το ίδιο μπορεί να συμβεί και αντίστροφα, και στους δυο όμως είναι αδύνατον, καθώς και σε όλους τους άλλους απόλυτους, να αποδεχτούν κι εκείνον επίσης τον ουδέτερο, χλιαρό μέσο όρο, την αστικότητα.  Μονάχα το χιούμορ, η υπέροχη επινόηση εκείνων που εμποδίστηκαν στην κλίση τους για το μέγιστο έργο, των σχεδόν τραγιών, των εξαιρετικά προικισμένων και δυστυχισμένων, μονάχα το χιούμορ (ίσως η πιο αποκλειστική και ιδιοφυής επίδοση της ανθρωπότητας) κατορθώνει το αδύνατο, καλύπτει και συνδέει όλους τους τομείς της ανθρώπινης ύπαρξης με την ακτινοβολία των πρισμάτων του. Να ζεις μέσα στον κόσμο σαν να μην πρόκειται για τον κόσμο, να σέβεσαι τον νόμο κι ωστόσο να βρίσκεσαι πάνω απ' αυτόν, να έχεις σαν να μην έχεις τίποτε, να παραιτείσαι χωρίς να υπάρχει παραίτηση- όλες αυτές τις προσφιλείς και συχνά διατυπωμένες απαιτήσεις μιας υψηλής σοφίας της ζωής μόνο το χιούμορ είναι ικανό να τις πραγματοποιήσει.

Έρμαν Έσσε, Ο Λύκος της Στέπας, εκδ. Μίνωας

ELEND | The Poisonous Eye

 

Σκέψεις εκλογικές

 

- Δεν ήταν ποτέ οι ακτιβισμοί και οι αγώνες το δυνατό μου σημείο. Το διάβασμα και τα όνειρα ήτα. Ίσως γι' αυτό κατέληγα πάντα στη πλευρά των ηττημένων σε κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο.

- Και βέβαια θα ηττηθεί τη Κυριακή η Αριστερά. Αφού εδώ και χρόνια δεν αντιπροσωπεύει τις λαϊκές τάξεις αλλά περισσότερο στρώματα μεσαία και ανώτερα(κομμάτια τους για την ακρίβεια), ακαδημαϊκούς και δημοσιολόγους. Οπότε η Ακροδεξιά βρήκε χώρο για να αναπτυχθεί και να της κλέψει τη παραδοσιακή δεξαμενή ψήφων της.

- Η Κυβέρνηση θα αναδειχθεί και πάλι ισχυρή, παρά τους καλύτερου κόκκους που κάνουν πιο ακριβά τα απορρυπαντικά μας από της Γερμανίας, τον αέρα που δε φυσάει τις ανεμογεννήτριες και το ρεύμα ακριβαίνει, τις ρευματοκλοπές που πληρώνουμε προκαταβολικά, τη φέτα που μετράμε πια την τιμή στο μισόκιλο κλπ γιατί πολύ απλά είναι πρόθυμη να υποσχεθεί στους ψηφοφόρους ότι θα γίνουν πλούσιοι και  αυτοί είναι εξίσου πρόθυμοι να το πιστέψουν. 

- Δε μπορεί να υπάρξει εθνική ενότητα ανάμεσα σε αυτόν που το πρόβλημά του είναι πόσα ταξίδια θα κάνει το χρόνο και σε αυτόν που δεν μπορεί να πληρώσει το λογαριασμό του ρεύματος. Αν υπάρξει θα υπάρξει με τους όρους αυτών που κερδίζουν και από τα ταξίδια και από τους λογαριασμούς του ρεύματος.

- H αποχή στέλνει πράγματι ένα μήνυμα. Ότι δε θα κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας να αλλάξουμε τίποτα και θα περιμένουμε να αλλάξουν μόνα τους.

- Κι εγώ πιστεύω πως η μόνη λύση είναι η εγκαθίδρυση μιας μη βίαιης αναρχικής πολιτείας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μέχρι να γίνει(μάλλον ποτέ) θα νίπτω τας χείρας μου ως άλλος Πιλάτος. Ποτέ δε μου άρεσε αυτός ο ρόλος

WASP - Sleeping(In The Fire)

 

Η επιλογή της κόλασης

 

O Φαουστινιανός θρύλος επιπλέον έχει και ένα θεολογικό ενδιαφέρον. Ο άνθρωπος γνωρίζει τι ρισκάρει, γνωρίζει τους κινδύνους, γνωρίζει την τελική κατάληξη και παρ' όλα αυτά υπογράφει με τη θέλησή του τη συμφωνία με τον διάβολο. Δεν ξεγελιέται να την υπογράψει, δεν του παρουσιάζεται κάτι άλλο σαν αντίτιμο. Η συμφωνία είναι ξεκάθαρη. Θα πάρει ό,τι θέλει(παρ' ό,τι σε πολλές μεταγενέστερες εκδοχές του θρύλου της συμφωνίας, ο άνθρωπος ξεγελιέται ως προς το τι κερδίζει από αυτή)  αλλά το αντάλλαγμα είναι η ψυχή του. Ο ίδιος ο άνθρωπος επιλέγει την κόλαση. Δεν καταλήγει εκεί μετά από κάποιου είδους δικαστική διαδικασία. Δεν εμφανίζεται ένας Θεός τιμωρός που τον στέλνει στον Άδη ως τιμωρία επειδή έκανε συμφωνία με τον διάβολο, η κατάληξη στην Κόλαση είναι αποτέλεσμα των επιλογών, των ελεύθερων επιλογών του ανθρώπου. Κανέναν δεν έχει να κατηγορήσει πέρα από τις δικές του επιθυμίες και τη δική του ελεύθερη βούληση. Οι πράξεις του είναι που τον οδηγούν εκεί. Αλλά μπαίνει και άλλο ένα θέμα. Πόσο ελεύθερη είναι η βούλησή μας ότι πολλές φορές γίνεται έρμαιο των πόθων, των επιθυμιών και των ονείρων μας; Γεννιέται λοιπόν άλλο ένα θεολογικό ερώτημα η απάντηση του οποίου μπορεί να οδηγήσει σε άλλα ερωτήματα και άλλες πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Δε ξέρω ποιος ασχολείται βέβαια πια με τέτοιου είδους ερωτήματα.

Οι λαοί θα νικήσουν

 

Δείπνησα - ήρθαν νέα- οι Δυνάμεις εννοούν να πολεμήσουν με τους λαούς, Η εξουσία φαίνεται σίγουρη - ας είναι- στο τέλος θα νικηθούν. Η εποχή των βασιλιάδων έφτασε στο τέλος της. Θα χυθεί αίμα σαν νερό, και δάκρυα σαν ομίχλη. Αλλά, στο τέλος οι λαοί θα νικήσουν. Δεν θα ζήσω για να το δω, μα το προβλέπω...

13 Ιανουαρίου, 1821

Μπάυρον, Επιλογές από επιστολές, ημερολόγια και ποιήματα, εκδ. Οδός Πανός

Metallica: Whiskey in the Jar

 

Μεφιστοφελής

 

Τι είναι λοιπόν αυτό που ωθεί τον άνθρωπο σε μια συμφωνία με τον Μεφιστοφελή; Τι είναι αυτό που τον σπρώχνει να πουλήσει τη ψυχή του για ένα πορτραίτο που θα γερνά αντί γι' αυτόν; Στην ερώτηση αν θα πουλούσαν την ψυχή τους στον διάβολο οι περισσότεροι άνθρωποι απαντούν σχεδόν αυτόματα όχι. Είτε λόγω θρησκευτικών καταβολών είτε εξαιτίας της λογικής τους, η οποία τους προειδοποιεί πως κάθε συμφωνία με ένα πνεύμα που ξέρει μόνο να ψεύδεται θα είναι εις βάρος τους, αρχικά τους κάνει να απορρίπτουν μια τέτοια πρόταση. Όμως στην πραγματικότητα, από τη στιγμή που ο άνθρωπος θα σκεφτεί καν μια τέτοια πιθανότητα έχει κάνει και το πρώτο βήμα να κλείσει μια τέτοιου είδους συμφωνία, όσο αποκρουστικό κι αν του φαίνεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο στην αρχή. Ο Μεφιστοφελής, σαν καλός έμπορος απλώνει την πραμάτεια του σιγά σιγά και προτείνει ανταλλάγματα που γνωρίζει πως δε θα συγκινήσουν τόσο πολύ τον άνθρωπο, θα τον βάλουν όμως σε σκέψεις. Και όσο οι σκέψεις αυτές πληθαίνουν τόσο και οι προτάσεις του δαίμονα γίνονται όλο και πιο ελκυστικές μέχρι που τελικά -και αφού ο θνητός ήδη πια έχει μπει στη λογική ότι πράγματι μπορεί να παζαρέψει διάφορα πράγματα με αντάλλαγμα την ψυχή του- ο Μεφιστοφελής του παρουσιάζει κλιμακωτά τα εμπορεύματά του ώσπου φτάνει σε εκείνο που θα πείσει τον άνθρωπο να συνάψει την ανίερη συμφωνία. Αυτό, το ακαταμάχητό μπορεί να έχει πολλές μορφές αναλόγως τον άνθρωπο: πλούτη, δόξα, εξουσία, έρωτας ή νεότητα είναι μερικές από αυτές. Και έτσι ο άνθρωπος ο οποίος αρχικά είναι κάθετα ενάντιος σε κάθε τέτοια συμφωνία, κι ενώ γνωρίζει πως πιθανότατα του έχει στηθεί κάποιου είδους παγίδα ή ότι το αντάλλαγμα που του ζητείται είναι πραγματικά φριχτό, τελικά υπογράφει με το αίμα του την συναλλαγή την οποία θα πληρώσει, μετανοημένος συνήθως με την ίδια την ψυχή του. Στην πραγματικότητα όμως έχει υπογράψει αυτή τη συμφωνία από την πρώτη πρώτη άρνησή του, αφού και μόνο που μπήκε στη διαδικασία να τη συζητήσει και να τη σκεφτεί έδωσε το κλειδί στον διάβολο ο οποίος από τούδε και στο εξής υφαίνει τον ιστό του...

Nightwish - Perfume Of The Timeless

 

«Σώβρακα και φανέλες»

 

https://edromos.gr/ante-geia/

 Λόλα Σκαλτσά 

Oι Έλληνες μπροστά στο μεγάλο κίνδυνο γίνονταν μια γροθιά, μας έλεγαν κάποτε στο σχολείο και περάσαμε έτσι πολλά χρόνια… στα σχολεία, στο υποσυνείδητό μας. Τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περιμέναμε και οι πολιτικές επιλογές μας αποδείχτηκαν φρούδες. Η κοινή λογική μάλλον δεν επικράτησε και αυτή τη στιγμή η κατάσταση έχει ως εξής – σε περίπτωση που είστε ακόμα στους δρόμους και πανηγυρίζετε για τις επιτυχίες των ομάδων σας και δεν έχετε πάρει χαμπάρι:

Η φέτα έχει τη φτηνότερη τιμή από τις χώρες της Ε.Ε. Όλα αυτός θα σας τα λέει πια…

Δηλητηριάστηκαν παιδιά από σχολικά γεύματα που μοιράστηκαν στη Λαμία και πριν προλάβει η Δικαιοσύνη να διενεργήσει έρευνα -είχε κίνηση ο δρόμος, τα φανάρια ήταν χαλασμένα- το εργοστάσιο παρασκευής των γευμάτων πήρε φωτιά. Αφ’ εαυτού της! Μαθαίνουμε, μάλιστα, πως η εν λόγω εταιρεία και στο παρελθόν δεν πληρούσε τις προδιαγραφές (δύο φορές, παρακαλώ) αλλά παρ’ όλα αυτά έχει πλούσιο ιστορικό συνεργασίας με το Δημόσιο και το διαδίδει με καμάρι.

Οι ελλείψεις στα φάρμακα έφτασαν το 40%, ενώ για να κάνεις εγχείρηση σε δημόσιο νοσοκομείο, με απογευματινό ραντεβού, πρέπει πρώτα να δώσεις ένα νεφρό – τα πρωινά ραντεβού είναι κλεισμένα μέχρι το 2054.

Λίγο πριν από τις ευρωεκλογές αποφυλακίζονται (πάντα με νόμιμο τρόπο) καταδικασθέντες χρυσαυγίτες, ενώ ταυτόχρονα το φίλα προσκείμενό τους κόμμα που τρούπωσε στη Βουλή χωρίς να το καταλάβει κανείς, παραμένει στη θέση του διότι «το Εκλογοδικείο μετέθεσε την έκδοση τελικής απόφασης για την κοινοβουλευτική παρουσία τους», όπως διαβάζουμε.

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα «ασήμαντα» τις τελευταίες μέρες, σύσσωμοι οι Έλληνες ξεχύθηκαν στους δρόμους μέχρι πρωίας, ενωμένοι, για να προσκυνήσουν «σώβρακα και φανέλες», κατά τον αείμνηστο Πανούση. Γιατί είναι ξεκάθαρο, πως η Φιορεντίνα και η Ρεάλ υπονομεύουν την οικονομία και την εθνική κυριαρχία μας.

Φάουστ

 

Από όλους τους ευρωπαϊκούς θρύλους, εκείνους που αν δεν γεννήθηκαν τουλάχιστον αναπτύχθηκαν, διαδόθηκαν και γιγαντώθηκαν από τις πένες των ρομαντικών συγγραφέων, αυτός που με γοήτευε περισσότερο ήταν ο Φαουστικός θρύλος. Αυτός στον οποίο ο καταραμένος ήρωας πουλά τη ψυχή του στον διάβολο με αντάλλαγμα την υποστήριξη του τελευταίου και την συνδρομή στην κατάκτηση όλων όσων επιθυμεί ο άνθρωπος. Φυσικά εδώ δεν πρόκειται να κάνω πλήρη ανάλυση του θρύλου και όλων των παραμέτρων του. Θα σταθώ στην πιο επιφανειακή ίσως αλλά και πιο ισχυρή εικόνα. Την συναλλαγή με τον διάβολο, τη σύναψη συμφωνίας μαζί του. Με τον γεννήτορα του ψεύδους και της απάτης, ε; Τι είναι αυτό που μπορεί να επιθυμήσει ένας άνθρωπος τόσο πολύ ώστε να αποτολμήσει μια τέτοια συμφωνία; Μια συμφωνία, η οποία έχει το μέγιστο αντίτιμο, το οποίο είναι αιώνιο, με κέρδος όχι μόνο εφήμερο αλλά και αμφίβολο τελικά αφού ο Εωσφόρος δε θα έχανε τη παραμικρή ευκαιρία για να εξαπατήσει τον άνθρωπο. Και ασχολούμαι επίτηδες με την πιο κυριολεκτική όψη του θρύλου αφού σε αυτή, δεν υπάρχει κάποια δικαιολογία. Δεν μπορεί κάποιος να πει πως ο άνθρωπος δεν πιστεύει στην αιωνιότητα, τη μετά θάνατον ζωή ή στον Θεό αφού η ίδια η παρουσία του διαβόλου επιβεβαιώνει όλα ετούτα. Και αυτό δίνει ιδιαίτερο βάρος στο θρύλο. Ο άνθρωπος δε προσέρχεται σε συμφωνία με κάτι ομιχλώδες, με κάτι αβέβαιο, δε προβαίνει σε κινήσεις και επιλογές ανήθικες και κακές για να κερδίσει πλούτη, έρωτα κλπ. Προσέρχεται και συνάπτει τη συμφωνία έχοντας πλήρη γνώση και με ποιον συναλλάσεται, ποιο είναι το διακύβευμα αλλά και ποιοι οι κίνδυνοι να ξεγελαστεί σε αυτή τη συμφωνία. Αυτό είναι και που κάνει τον θρύλο τόσο συναρπαστικό βέβαια! Και σας ερωτώ αγαπητοί αναγνώστες. Θέλατε ποτέ κάτι τόσο πολύ ώστε να ήσασταν πρόθυμοι, αν σας δινόταν η ευκαιρία, να συνάψετε μια τέτοια συμφωνία;

Εικονογράφηση του φαουστικού "Μάνφρεντ" του Λόρδου Βύρωνα από τον  Juliusz Kossak

Μεσάνυχτα

 

Όσο μεγαλύτερη η ισότητα, τόσο πιο δίκαια κατανέμεται η δυστυχία και γίνεται ελαφρότερη αφού μοιράζεται σε τόσους πολλούς - ως εκ τούτου. Δημοκρατία!...

Αναρωτιέμαι πως διάβολο φτιάχτηκε ένας τέτοιος κόσμος - για ποιο λόγο οι δανδήδες για παράδειγμα, καθιερώθηκαν - και οι βασιλιάδες- και οι επίτιμοι διδάκτορες πανεπιστημίων - και οι γυναίκες "κάποιας ηλικίας" - και ο εαυτός μου πάνω απ' όλα!...

Μπάυρον - Επιλογές από επιστολές, ημερολόγια και ποιήματα, εκδ. Οδός Πανός

SIRENIA - Twist in my Sobriety

 

Εκλογές, αποχή, κινήματα, λευκό

 

Δεν το βλέπω πως μπορεί να λειτουργήσει αυτό θετικά. Την αποχή από τις εκλογές εννοώ ως αποστολή πολιτικού μηνύματος. Καταλαβαίνω την επιχειρηματολογία κάποιων σοβαρών χώρων της Αριστεράς κυρίως, αλλά δε βλέπω πρακτικά πως λειτουργεί. Στέλνει ένα μήνυμα μεν, ότι δεν συμφωνούμε με το όλο οικονομικοπολιτικό σύστημα και στεκόμαστε απέναντι όχι μόνο στο κυβερνών κόμμα αλλά σε όλο το σύστημα,  αλλά αποστέλλεται σε παραλήπτες οι οποίοι ουδόλως ενδιαφέρονται, αφού αυτούς τους ενδιαφέρει κυρίως η βραχυπρόθεσμη επιβίωση τους. Επιπλέον δε μπορώ να καταλάβω πως η αποχή από τις εκλογές βοηθά στη δημιουργία ενός δικτύου κινημάτων που θα αλλάξουν την κοινωνίας εκτός εκλογών και γιατί δε μπορούν να γίνουν και τα δύο παράλληλα.

Για το πιο απλοϊκό επιχείρημα ότι δεν μου αρέσει κανένα κόμμα και δεν πάω να ψηφίσω γι' αυτό, η άποψή μου είναι ότι πρόκειται για το κλασικό επιχείρημα του ευθυνόφοβου ανθρώπου ο οποίος θέλει να μείνει έξω από το χορό για να ασκεί κριτική στο πως χορεύουν οι άλλοι. Η χωριάτικη κουτοπονηριά όμως, διότι περί αυτού πρόκειται ουσιαστικά-και τέτοια παραδείγματα βλέπουμε συχνά γύρω μας- έχει ένα και πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Κανένα αποτέλεσμα. Θα έρθουν να ψηφίσουν οι πιο κομματικά κολλημένοι και αυτοί θα ορίσουν το αποτέλεσμα. Και των κομμάτων και των προσώπων. 

Προφανώς και τα κόμματά μας έχουν τα χάλια τους. Κι εγώ μέχρι τώρα έχω αποφασίσει ποια κόμματα δεν θα ψηφίσω και όχι ποιο θα ψηφίσω. Αλλά θα πάω έστω και για να ρίξω λευκό(αυτό είναι μήνυμα γιατί καταγράφεται και δείχνει δυσαρέσκεια, η αποχή όχι γιατί δείχνει απλά αδιαφορία κάτι που το σύστημα επιδιώκει). 

Εξαιρούνται από τα παραπάνω όσοι δε θα πάνε να ψηφίσουν επειδή πιστεύουν πως μόνο με μια βίαιη επανάσταση θα αλλάξουν τα πράγματα και λειτουργούν έτσι. Δεν συμφωνώ με τις πρακτικές τους αλλά η επιχειρηματολογία τους είναι σωστή.

Επίσης δεν αναφέρομαι σε όσους  πράγματι αδιαφορούν γιατί δεν έχει κανένα νόημα απολύτως...

Γιατί οι αρχιερείς και οι ιερείς λειτουργούν με ακάλυπτο το κεφάλι

Όλοι οι ιεράρχες και οι ιερείς της Ανατολής, εκτός του Αλεξανδρείας, τελούν την ιερουργία με ακάλυπτο το κεφάλι, όχι μόνο προς ένδειξη ταπεινότητας, αλλά και για έναν σπουδαιότερο λόγο, ή μάλλον πιο θεϊκό, τον οποίο θεηγόρος Παύλος νουθετεί και διδάσκει. Αυτός αποκαλεί τον Χριστό κεφαλή μας, ενώ εμάς μέλη αυτού του Χριστού, κι έτσι δείχνοντας σεβασμό στην κεφαλή μας, τον Χριστό, πρέπει να έχουμε ακάλυπτα τα κεφάλια μας ενόσω προσευχόμαστε. 

Επιπλέον, επειδή ο χειροτονούμενος δέχεται με γυμνό το κεφάλι τη χειροτονία, οφείλει, με τον τρόπο που χειροτονήθηκε, έτσι να προσεύχεται και να ιερουργεί. Κυρίως ο ιεράρχης, διότι από τη χειροτονία του 'έχει πάνω στο κεφάλι του τα θεοπαράδοτα λόγια, δηλαδή το ιερό Ευαγγέλιο, και δεν πρέπει να έχει άλλο κάλυμμα στο κεφάλι όταν ιερουργεί τα θεία.

Συμεών Θεσσαλονίκης, Ο Μυστικός Συμβολισμός της Εκκλησίας, εκδ. δαιδαλέος

GROTESTIQUE - Torment of Pain Special

 

Τι έχεις;

Με εκνευρίζουν, πάντα με εκνεύριζαν και πάντα θα με εκνευρίζουν, οι άνθρωποι που όταν με βλέπουν στις μαύρες μου(δεν έχω απλά κακή διάθεση, έχει να κάνει με άλλα πράγματα αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) έρχονται και με ρωτάνε: "τι έχεις;" ξανά και ξανά. Είναι προφανές ότι κάτι έχω και ακόμα πιο προφανές ότι δεν θέλω να το συζητήσω. Αν ήθελα να το συζητήσω, θα το έκανα. Θέλεις να προσπαθήσεις να μου φτιάξεις τη διάθεση, καν' το, θες να με αφήσεις στην ησυχία μου, ακόμα καλύτερα, αλλά μη με ζαλίζεις. Μη με ρωτάς ρε αδερφέ τι έχω. Δεν είσαι ψυχολόγος, δεν το έχεις σπουδάσει το πράγμα, και ακόμα κι αν ήσουν ψυχολόγος αμφιβάλλω αν θα βοηθούσες πρήζοντάς με. Μη με ρωτάς, λοιπόν, τι έχω. Ό,τι θέλω έχω και επιθυμώ να το κρατήσω εκεί που κάθεται. Αν ήθελα να το μοιραστώ θα το έκανα share στα social(έτσι για να πετάξω και μία νύξη κριτικής στη σημερινή απρόσωπη κοινωνία που δεν είναι όπως η παλιά που όοολοι αγαπιόμασταν και θυσιαζόμασταν ο ένας για τον άλλον. Και σιγά μην ίσχυε τέτοιο πράγμα ποτέ)

The Cure - Lovesong

 

Κακία και εξουσία

 

Όσο πιο μεγάλη εξουσία αποκτά κάποιος, τόσο πιο πολύ οφείλει να διακρίνεται και στην αρετή. Εκείνος που κάνει το αντίθετο, καταφέρνει τρία πράγματα, τα χειρότερα δυνατά: Καταστρέφει τον εαυτό του. Ωθεί όσους τον βλέπουν στην κακία. Τους κάνει να βλασφημούν τον Θεό, που εμπιστεύτηκε στα χέρια τέτοιου ανθρώπου τόσο μεγάλη εξουσία. Γι' αυτό κάθε άνθρωπος πρέπει να αποφεύγει την κακία, προπάντων όμως όσοι έχουν εξουσία

Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Ο Ηγεμών, εκδ,. Αρμός

Κυριακή της Σαμαρείτιδας

Η σημερινή περικοπή  διηγείται ένα από τα πιο ενδιαφέροντα περιστατικά στην επί γης ζωή του Ιησού. Τη συνάντηση και τη συνομιλία με τη Σαμαρείτιδα. Σε αυτή τη γυναίκα, μια γυναίκα αλλόθρησκη ή αιρετική μάλλον και με άστατη προσωπική ζωή, ο Ιησούς αποκαλύπτει περισσότερα απ' όσα είχε αποκαλύψει στους μαθητές Του μέχρι τότε. Γιατί την επέλεξε; Ποιος ξέρει και ποιος μπορεί να πει με σιγουριά; Ο Θεός δεν περιορίζεται από όρους, στεγανά και κανόνες, ο Θεός προσεγγίζει όποιον, όπου και όποτε θέλει. Μάλλον για να είμαστε πιο ακριβείς, προσεγγίζει τους πάντες, παντού και συνεχώς. Δεν περιορίζεται ούτε σε κτίσματα, ούτε σε σύνορα, ούτε σε έθνη. Βρίσκεται εντός του κόσμου αλλά και μακριά από αυτόν ταυτόχρονα.

"Η σωτηρία έρχεται στον κόσμο από τους Ιουδαίους" λέει ο Κύριος(μια ρήση που κάνει  πολλές υπερπατριώτες να κοκκινήσουν από οργή) αλλά δε περιορίζεται από αυτούς και δεν ορίζεται από αυτούς όπως πίστευαν τότε οι Εβραίοι. Όπως και από κανένα έθνος. Δεν υπάρχουν περιούσιοι λαοί, όσο κι αν πολλοί λαοί- και μάλιστα χριστιανικοί- το πιστεύουν αυτό ακόμα και σήμερα. Περιούσιος λαός είναι ο λαός των πιστών που λατρεύουν τον Θεό "με τη δύναμη του Πνεύματος, που φανερώνει την αλήθεια". 

Ο Χριστός δεν περιορίστηκε από την έντονη προσωπική ζωή της Σαμαρείτιδας, ούτε από την λανθασμένη πίστη της και της αποκάλυψε ότι αυτός είναι ο Μεσσίας. Δεν της ζήτησε να αλλάξει τρόπο ζωής, να καθαριστεί με κάποιο τελετουργικό και μετά να της αποκαλυφθεί. Δε ζήτησε όμως να τα κάνει αυτά ούτε και αφού της αποκαλύφθηκε και μιλήσανε μαζί για ώρα. Γιατί; Δε νοιάζεται τελικά ο Χριστός για τις αμαρτίες και την πίστη μας; Επειδή η αλλαγή έρχεται αυτόματα σχεδόν όταν γνωρίζουμε και αποδεχόμαστε τον Χριστό. Όταν ξέρουμε πως Αυτός είναι ο Κύριός μας. 

Τούτη η περικοπή, πραγματικά αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή μας, την πίστη μας, τον εαυτό μας. Τελικά εμείς έχουμε αποδεχτεί τον Ιησού όπως η Σαμαρείτιδα; Η Σαμαρείτιδα, η οποία έγινε η Ισαπόστολος Αγία Φωτεινή μετέπειτα. Τόσο πολύ άλλαξε τη ζωή της αυτή η συνάντηση με τον Χριστό. Σε μας έχει αλλάξει κάτι αφότου Τον συναντήσαμε; Μήπως τελικά, αν και λέμε πως Τον γνωρίζουμε και Τον πιστεύουμε, δεν έχουμε συναντηθεί μαζί Του στην πραγματικότητα; Μήπως όταν μας προσέγγισε να μας ζητήσει νερό, σε αντάλλαγμα με το δικό Του, το αιώνια ξεδιψαστικό νερό, εμείς κοιτάξαμε αλλού; Μήπως προτιμήσαμε να εγκλωβίσουμε την πίστη μας σε τοπικά και χρονικά όρια ώστε τις υπόλοιπες ώρες να ζούμε όπως θέλουμε και όχι όπως ο Κύριος θέλει; Μήπως το Πνεύμα και η αλήθεια μας τρόμαξαν τόσο πολύ ώστε να μην αφήσουμε να κυριαρχήσουν στη λατρεία και τη ζωή μας; Δεν έχω απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα ούτε για μένα, πόσο μάλλον για άλλους. τις απαντήσεις αυτές μόνον ο Κύριος τις έχει; Αν Τον συναντήσουμε θα τολμήσουμε να Τον ρωτήσουμε και κυρίως, θα αντέξουμε τις απαντήσεις που θα μας δώσει;