Παππούδες

 

Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν χαθεί πολλοί άνθρωποι από τη ζωή μου. Καμιά φορά όταν σκέφτομαι πόσοι είναι με εντυπωσιάζει ο αριθμός. Ποτέ δε σκέφτεσαι όλους μαζί αυτούς με τους οποίους χάθηκες λόγω απόστασης ή για άλλους , αυτούς με τους οποίους τσακώθηκες για κάποιο λόγο, αυτούς οι οποίοι πέθαναν. Ούτε καν σαν ομάδες. Συνήθως σκέφτεσαι μεμονωμένα πρόσωπα. Αν τους προσθέσεις, γίνεται μεγάλος ο αριθμός. Δε ξέρω αν μου λείπει κάποιος από όλους αυτούς ιδιαίτερα. Στεναχωριέμαι όταν σκέφτομαι αυτούς που πέθαναν, λογικό είναι αυτό, ειδικά όσους έφυγαν νωρίς, θυμώνω με τον Μεγάλο(ξέρω ότι θεολογικά δεν είναι σωστό για κάποιους αλλά που να πάρει αν το παιδί δε θυμώσει με τον Πατέρα, με ποιον θα θυμώσει;), αλλά ξέρω ρε παιδί μου πως είναι κομμάτι της ζωής κι αυτό πια. Με αυτούς που για κάποιο λόγο δεν έχουμε σχέσεις πια είναι πιο εύκολα τα πράγματα. Υπάρχει λόγος προφανώς.  Ίσως να άλλαζα κάποια πράγματα ίσως και όχι. Κυρίως με όσους απλά χάθηκα για λόγους που δεν είχαν να κάνουν με διαφωνίες, τσακωμούς κλπ. Ναι,  ίσως να ήθελα να ξαναβρεθώ με κάμποσους από αυτούς τους τελευταίους, να πιούμε δυο τρία, τέσσερα μπουκάλια και να πλακωθούμε στις μπουνιές έτσι για να θυμηθούμε τον παλιό καλό καιρό.  Αυτοί όμως που μου λείπουν πραγματικά είναι ο παππούς μου και η γιαγιά μου. Με αυτούς είχα μια ιδιαίτερη σχέση. Αυτοί με αγαπούσαν πολύ και ίσως ήταν και οι μοναδικοί άνθρωποι που με στήριζαν, κι εγώ έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να τους τρελαίνω! Και που είμαι παπάς σήμερα, μάλλον σε αυτούς οφείλεται κυρίως και είναι κρίμα που δεν πρόλαβαν αν με δουν. Αν και νομίζω πως ακούω τον παππού μου να λέει: "Εσύ παπάς; Άσε μας καημένε..." Θυμάμαι τη γιαγιά μου κάποια εποχή, στα 70 της ανεβοκατέβηκε τρέχοντας τη πλαγιά από το χωριό ως το ποτάμι για να βρει εμένα και τους άλλους της παρέας που είχαμε χαθεί και τρεις ώρες αγνοούμασταν. Φυσικά γίναμε το θέμα συζήτησης για ολόκληρο το καλοκαίρι στο χωριό. Όπως και να έχει μου λείπουν αυτοί οι δυο, με τις γκρίνιες τους, τα γέλια τους, τις παραξενιές τους, τα ωραία τους. Για πολλά χρόνια οι μοναδικές καλές αναμνήσεις που είχα είχαν αν κάνουν με αυτούς. Όταν πέθαναν, με έξι μήνες διαφορά περίπου, συνειδητοποίησα ότι έφτασε το τέλος μιας πολύ μεγάλης και μακριάς εποχής, η οποία δε θα ξαναερχόταν. Δεν είμαι άνθρωπος που λέει για τις παλιές καλές εποχές και τις παλιές καλές μέρες. Ούτε κι εκείνες ήταν. Πιο πολλά άσχημα έχω να θυμάμαι παρά καλά και από τα σχολικά χρόνια και από τα μετέπειτα. Αλλά λίγο η νοσταλγία, λίγο ότι τότε ήμουν νέος και θα ερχόταν ένα καταπληκτικό μέλλον, έτσι πιστεύαμε όλοι τότε, λίγο ότι το μεγαλύτερο μέρος από τα 17 ως τα 23 ήμουν λίγο ή πολύ πιωμένος, μου δημιουργείται μια αίσθηση θαλπωρής για εκείνο τον καιρό. Εκτός από εκείνη τη χρονιά που έπινα πραγματικά πολύ και με είχε πιάσει μια κρίση κι άκουγα σκυλάδικα! Αυτό θέλω να το ξεχάσω αν γίνεται. Αν και η αλήθεια είναι ότι δε θυμάμαι και πάρα πολλά. όχι, εντάξει. Πλάκα είχε κι εκείνη η περίοδος. Λοιπόν. Αυτά για τώρα. Πάω να φτιάξω χαμομήλι(το κείμενο γράφεται βραδάκι) 

ΥΓ. Θα έβαζα φωτογραφία από τους παππούδες μου αλλά δεν έχω. Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσουν οι φωτογραφίες. Ελάχιστες έχω δικές μου και τις κοιτάζω πολύ σπάνια. Οπότε θα βάλω το χωριό μου. Για να ζητήσω μετά λεφτά για τη διαφήμιση...Α ναι, Δορβιτσά το λένε, στην Ορεινή Ναυπακτία(ο ευγενικός τρόπος για να πεις τα  Γκράβαρα)