Ντομάτες

 

Σήμερα θα γράψω για ντομάτες. Αλλά το κείμενο δεν αφορά μόνο τις ντομάτες αλλά και όλα τα άλλα λαχανικά. Μαρούλια, κρεμμύδια, καρότα, αγγούρια, κολοκυθάκια κλπ...Ελπίζω να μην παρεξηγηθεί ο αξιότιμος κλάδος των αγροτών με το παρακάτω κείμενο. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι παρά χιουμοριστικό και ίσως προϊόν κάποιας μυθοπλασίας...

Με πλησιάζει κάποιος, κάπου, κάποτε και μου φέρνει κάτι ντομάτες κάτι αγγουράκια και ίσως και κάποια άλλα ζαρζαβατικά από τον κήπο του. Τον ευχαρίστησα ευγενικά και τα άφησα στη κουζίνα. "Μα τι κάνεις;" μου λέει με αγανάκτηση! "Δοκίμασε τη ντομάτα! Να δεις τι γεύση και τι άρωμα! Όχι σαν αυτές του μανάβικου που είναι όλο φάρμακα". "Ε, ξέρεις, δεν πεινάω τώρα" απάντησα, ξέροντας τι κατάληξη θα έχει αυτή η ιστορία(φαντάζομαι ότι κι εσείς ήδη έχετε μαντέψει)."Δε πειράζει", επέμεινε, "φάε να δεις διαφορά". Πήρα λοιπόν μια ντομάτα, την έπλυνα, την έκοψα κι έφαγα ένα κομμάτι. "Λοιπόν;" με ρώτησε όλο αγωνία..."Ωραία" του απάντησα κι ευχόμουν να γλιτώσω τη συνέχεια. Δε τη γλίτωσα.

"Καμία σχέση με αυτές του εμπορίου ε; Άλλο πράγμα ρε παιδί μου του κήπου. Θες να βάλεις κι εσύ;" συνέχισε και ο ενθουσιασμός φαινόταν πια στο αναψοκοκκινισμένο πρόσωπό του. "Μάλλον όχι" του είπα όσο πιο ήρεμα μπορούσα. "Γιατί; Είναι πολύ εύκολο. Θα ξεκινήσεις με το χώμα..." ξεκίνησε να λέει με αμείωτο ζήλο, δεν άντεξα όμως να τα ακούσω αυτά που έχω ακούσει εκατοντάδες φορές στη ζωή μου και τον διέκοψα:"Κοίτα, να σου πω την αλήθεια, πιστεύω πως είναι τσάμπα κόπος. Για να είμαι ειλικρινής ποτέ δε κατάλαβα καμιά σοβαρή διαφορά ανάμεσα στις ντομάτες κήπου και σε αυτές του μανάβικου. Ούτε καν σε αυτές που έβγαζε η γιαγιά μου. Ίδιες μου φαίνονται και σε γεύση και σε άρωμα. Τώρα για τα φάρμακα, τι να σου πω. Μάλλον προτιμώ την αντιβίωση που δίνουν στις ντομάτες παρά τα σκουλήκια που βολτάρουν μέσα τους και μπορεί να βρεθούν να κάνουν ταξίδι στο στομάχι μου. Αν είναι να αρχίσω να σκάβω σαν τυμβωρύχος με τα φτυάρια και τις τσουγκράνες θα το κάνω για κάτι που να έχει ουσία. Για να βρω κανένα χαμένο θησαυρό ή τίποτα απολιθωμένου δεινοσαύρους ή κανένα αρχαίο αμφορέα. Όχι όμως για να πάρω σε κάμποσους μήνες κάτι που μπορώ να πάρω στα πέντε λεπτά...". Πραγματικά νομίζω ότι εκείνη τη στιγμή θα ήθελε πάρα πολύ να πάει να μαζέψει δυο τρεις ντομάτες με σκουληκάκια μέσα ή όποιο άλλο παράσιτο και να έρθει να μου της κάνει σάλτσα στο κεφάλι. "Ξέρεις, θα έρθουν δύσκολες εποχές..." ξεκίνησε αλλά ανοίγοντας τη πόρτα τον σταμάτησα: "Και όσοι δεν έχουμε μια γλάστρα με ντομάτες και πιπεριές στο μπαλκόνι θα πεινάσουμε, το ξέρω. Μάλλον θα το ρισκάρω το μέλλον μου και θα παρακαλάω να μη φτάσει να κρέμεται από την ικανότητά μου να παράγω ντομάτες και αγγούρια, γιατί τότε κάηκα. Βέβαια πάντα θα μπορώ να έρχομαι και να κλέβω τις δικές σου...". Μπορεί να μη το πιστεύετε αλλά ακόμα τα λέμε με τον τύπο εκείνον...