Με ρωτάνε(τα έχουμε πει, κανείς δε ρωτάει απλά έτσι ξεκινάω το κείμενο) που βρίσκω την όρεξη και γράφω κάθε μέρα σχεδόν. Τους ρωτάω πώς αντέχουν να μη γράφουν έστω μια φορά την εβδομάδα. Δε μου απαντούν, συνήθως με κοιτάζουν με βλέμμα απλανές. Μου αρέσει να γράφω, λοιπόν. όχι για να με διαβάζουν, όχι για να διαφωνούν ή να συμφωνούν μαζί μου, όχι για να καυγαδίζω(αν και αυτό είναι ένα εξτραδάκι που δεν το αφήνω πάντα να πηγαίνει ανεκμετάλλευτο). Τέλος πάντων, πάντα μου άρεσε να γράφω. Αλλά να γράφω όπως θέλω και για ό,τι θέλω. Όχι εκείνες της φριχτές εκθέσεις στο σχολείο, ειδικά εκείνες τις στημένες και με προκαθορισμένο τρόπο και συμπέρασμα, που μας μάθαιναν να γράφουμε έτσι ώστε να είναι όλες τόσο αφόρητα όμοιες μεταξύ τους και τόσο άψυχες και στερούμενες φαντασίας. Ούτε εκείνα τα απαίσια "τι θέλει να πει ο ποιητής" όπου θεωρητικά έγραφες τι πίστευες εσύ πως έλεγε ο ποιητής αλλά στην πραγματικότητα είχες να διαλέξεις ανάμεσα σε δυο τρεις έτοιμε επιλογές. Επιπλέον και όλη εκείνη η άβολη κατάσταση με τετράδια, στυλό, μολύβια ήταν λίγο αποθαρρυντικά. Ενώ τώρα με πληκτρολόγιο και υπολογιστή, ε, υπάρχει μια ευκολία. Επιπλέον, είχα την τύχη(θα το αρνηθώ αυτό που ακολουθεί σε κάθε ευκαιρία) στα σχολικά μου χρόνια, κυρίως στη τελευταία τάξη του γυμνασίου και σε αυτές του λυκείου, να κάνω παρέα με κάποια αρκετά ταλαντούχα άτομα. Είχαν ταλέντο σε μουσική, ζωγραφική, θεατρικά κόλπα κλπ. Ε, εγώ που δεν είχα κανένα ιδιαίτερο ταλέντο, το έριξα στο γράψιμο. Από ένα σημείο και μετά γίνεται κομμάτι του εαυτού μου. Να, σήμερα δεν είχα για τι να γράψω κι έγραψα για το ίδιο το γράψιμο. Το ερώτημα δεν είναι πως μπορώ και γράφω κάθε μέρα, το ερώτημα είναι αν αντέχω να μη γράφω κάθε μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου