Κοινωνικοπολιτικοί καυγάδες

 

Όταν επιλέγω να τσακωθώ με κάποιον για τα πολιτικά, προτιμώ να είναι αριστερός. Οι αριστεροί γενικά είναι άνθρωποι που δεν έχουν χιούμορ, παίρνουν πολύ σοβαρά τις βλακείες που λένε κι έτσι οι αντιδράσεις τους είναι γενικά αστείες. Ενώ οι δεξιοί από την άλλη είναι εντελώς βαρετοί. Δε πιστεύουν αυτά που λένε αλλά τα λένε για να ευθυγραμμιστούν με αυτά που ακούγονται. Οπότε κανείς δεξιός δεν εκνευρίζεται αν του πεις ότι η πολιτική του φιλελευθερισμού εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες. Στην πραγματικότητα ούτε καν θα το καταλάβει. Αλλά και να το καταλάβει δεν τον ενδιαφέρει. Το βλέπει το πράγμα όπως το ποδόσφαιρο. Αν κερδάμε έχουμε ομαδάρα, αν χάνουμε φταίει η διαιτησία. Ενώ οι αριστεροί βρε παιδί μου έχουν και μια άλλη κουλτούρα. Και πολλές υποομάδες. Άλλοι λένε είναι του Στάλιν, άλλοι του Λένιν, άλλοι του Μάο, άλλοι του Τρότσκι, εγώ τον Μπλαχίν ξέρω που ήταν μεγάλος παίκτης και προπονητής του Ολυμπιακού κάποτε. Και τον Τσατσένκο που έδωσε την αγκωνιά στο Γιαννάκη στον τελικό του 1987. Από τότε είχα κάποια αντισοβιετικά αντανακλαστικά. Θεώρησα, μικρό παιδί τότε, ότι οι Σοβιετικοί είναι κάτι ψηλά γομάρια που ρίχνουν αγκωνιές σε μας τους κοντούς μελαχρινούς Έλληνες. Ναι, τότε οι Έλληνες ήμασταν μελαχρινοί γενικά, σήμερα κάποιοι λένε ότι είμαστε πολύ λευκοί και ξανθοί και οι μελαχρινοί είναι Παλαιστίνιοι και Αφγανοί. Δε ξέρω, θα σας γελάσω. Ας επιστρέψω όμως στους αριστερούς, αυτοί που μου αρέσουν πιο πολλοί είναι οι αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων παραομάδων που προέκυψαν από αυτόν. Γιατί οι κομμουνιστές μιλάνε σαν Ρώσοι αγρότες του 18ου αιώνα ή σαν Ρώσοι φιλόσοφοι του 20ου αιώνα. Το ίδιο μου κάνει αφού δε ξέρω ρώσικα έτσι κι αλλιώς.

Ενώ οι άλλοι που έχουν εξευρωπαϊστεί και έχουν καταπιαστεί με φλέγοντα κοινωνικά θέματα, όπως αν γεννιόμαστε με φύλο ή το διαλέγουμε μετά, αν δυο μπαμπάδες και δυο μαμάδες είναι καλύτεροι από ένα κι έναν, αν οι χοντροί/ες μπορούν να είναι σέξι(ναι, είμαστε απαντώ χωρίς να έχω γνώσεις κοινωνιολογίας) και άλλα τέτοια ωραία. Κάνουν και αγώνα για τον όρο γυναικοκτονία. Εδώ όμως κάνουν λάθος. Κάποιος που σκοτώνει τη γυναίκα "του" δε τη σκοτώνει επειδή είναι γυναίκα αλλά επειδή είναι "του" άρα πάμε πάλι στο παλιό κομμουνιστικό ζήτημα περί ιδιοκτησίας και κοινοκτημοσύνης. Ουσιαστικά, λοιπόν ο σωστός όρος είναι γυναικο-του-κτονία. Αφού δε σκοτώνει γυναίκες γενικά στο δρόμο, όποια βρει μπροστά του αλλά αυτή που θεωρεί δική του. Τέλος πάντων είναι τόσο χαζοί κάποιοι που πιστεύουν ότι αν αλλάξουμε τον όρο ή αν εισάγουμε κάποιον θα καταπολεμηθεί το έγκλημα. Όπως στις ΗΠΑ που θεώρησαν ότι το να λένε στις γυναίκες ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τις βιάζει θα μείωνε τους βιασμούς. Ε, δεν τους μείωσε...Σε όλα τα παραπάνω, μόνο με αριστερούς μπορείς να τσακωθείς και να διασκεδάσεις με την ευθιξία τους, η οποία είναι επιλεκτική, δεν είναι ευαίσθητοι σε όλα τα θέματα και μπορούν σίγουρα να το ανάγουν με κάποιο τρόπο στον Μαρξ στον Λένιν ή σε κάποια άλλη από τις αυθεντίες που έχουν κι ας ισχυρίζονται πως δεν έχουν αυθεντίες στην αριστερά. Ενώ οι δεξιοί απλά σηκώνουν τους ώμους και δυναμώνουν τον ήχο της τηλεόρασης. Του ΣΚΑΙ κατά προτίμηση. Ε, μα δε μπορώ να τσακωθώ με τον Πορτοσάλτε, Προτοσάλτε, δε ξέρω που πάει το ρημάδι το "ρ" στο όνομά του. Δεν με ακούει έτσι κι αλλιώς. Γι' αυτό όταν πρόκειται να τσακωθείτε για πολιτικά, να τσακώνεστε με τους αριστερούς. Και τους οικολόγους. Και τους βίγκαν. Οι δεξιοί το πολύ πολύ να φωνάξουν ότι ο Κούλης είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός των τελευταίων 550 χρόνων στη χώρα. Μέχρι τον επόμενο δεξιό πρωθυπουργό. Αφού και για τον προηγούμενο τα ίδια έλεγαν.