Οι φίλοι μου...

 

Με ρωτάνε πολλοί(κανένας δε με ρωτάει, απλά το χρησιμοποιώ για να γράψω αυτά που θέλω) γιατί γράφω όλο για διαλόγους με φίλες και όχι με φίλους και αν κρύβεται κάτι πίσω από αυτό το γεγονός. Λοιπόν, θα απαντήσω. Οι φίλοι μου είναι βαρετοί. Γενικά οι άντρες είμαστε βαρετοί. Ας πούμε, παίρνω ένα φίλο τηλέφωνο. Τον ρωτάω τι κάνει:"Χάλια είμαι, όλα μαύρα, χάσαμε τη Κυριακή, θέλω να πέσω να πεθάνω από τη στεναχώρια...". Προσπαθώ να τον παρηγορήσω λέγοντάς του ότι έτσι είναι ο αθλητισμός, τους αδίκησε και η διαιτησία κλπ, με κόβει στη μέση και ουρλιάζει: "Ακούς ρε τι σου λέω; Χάσαμε! Θέλω να πεθάνωωωωω!!!". Την επόμενη εβδομάδα, θέλοντας να δω αν πέθανε τελικά, τον ξαναπαίρνω τηλέφωνο. Αλλάζει λίγο η απάντηση: "Κερδίσαμε ρε! Τους πατήσαμε κάτω! Τι ομαδάρα Θεέ μου! Είμαι τόσο χαρούμενος που θέλω τώρα δα να πεθάνω". Προσπαθώ να μετριάσω κάπως τον ενθουσιασμό του που έχει ξεφύγει και του λέω πως στους άλλους ακύρωσε γκολ και δεν έδωσε πέναλτι και πως το πρωτάθλημα έχει δρόμο ακόμα...Απάντηση ουρλιαχτή:"Ρε ακούς τι σου λέω κερδίσαμε! Ομαδάρα ρε , όνειρο ρε Θέλω να πεθάνωωωωωω. Την επόμενη εβδομάδα, ανησυχώντας για την υγεία του ξαναπαίρνω. "Ισοπαλία φέραμε. Δε ξέρω αν πρέπει να χαρώ ή να λυπηθώ. Θέλω να πεθάνω..." ε, του το έκλεισα το σκατοτηλέφωνο και δεν ξαναπήρα. Κάπως έτσι είναι με όλους τους φίλους μου. Οπότε τι να γράψω; Θα πει κάποιος ότι δεν ασχολούνται όλοι οι άντρες με τη μπάλα και τα αθλήματα. Αυτούς που δεν ασχολούνται δεν θέλω καν να τους ξέρω όχι να τους έχω και φίλους από πάνω...