Με πλησιάζουν μερικές φορές διάφοροι, κι επειδή για κάποιο λόγο έχουν ταυτίσει τον παπά με τα δημοτικά τραγούδια, με ρωτάνε για τη δημοτική μουσική. Όταν τους απαντώ πως δε μου αρέσει καθόλου με κοιτάνε με μια έκφραση έκπληξης και αηδίας μαζί, όπως όταν λέω ότι μου αρέσουν οι μπάμιες(παρεμπιπτόντως τις φτιάχνει καταπληκτικές η γυναίκα μου χωρίς αυτή την ενοχλητική "μύξα"). Αλλά επειδή οι άνθρωποι είναι συνήθως επίμονοι, δε τα παρατάνε εκεί. Το πάνε παρακάτω. Οπότε φτάνουν στο επόμενο λογικό είδος. Τα λαϊκα. 'Οταν τους λέω ότι ούτε λαϊκά μου αρέσουν με κοιτάνε πια με έκδηλη περιφρόνηση σαν να τους έχω προσφέρει τις μπάμιες που ανέφερα παραπάνω. Κάποιοι, λίγοι τολμάνε να πάνε ακόμα παραπέρα υπογραμμίζοντας πως και τα δύο αυτά είδη έχουν συγγένεια με τη βυζαντινή μουσική. Οπότε τους αποτελειώνω λέγοντας πως αν η βυζαντινή μουσική δεν ήταν κομμάτι της λειτουργικής ζωής, δε θα την άκουγα ούτε δεμένος με ατσάλινα δεσμά και με κάποιον να με σημαδεύει με καραμπίνα. Ε, τότε όλη η αγανάκτηση ξεσπά σε μια ερώτηση. "Είστε σίγουρα παπάς;" μου λένε. "Αν σας απαντήσω όπως πραγματικά θέλω, θα πάψω να είμαι..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου