Ένα. Το εθνικό σιδηροδρομικό δίκτυο σε αυτή τη χώρα είναι πολύ μικρό για να δικαιολογείται ακόμα και το παραμικρό ατύχημα. Ουσιαστικά δύο τρεις γραμμές. Δεν είναι κάποιο δαιδαλώδες δίκτυο όπως της Αγγλίας ή της Ινδίας. Δύο. Εκτός από μικρό είναι και κακοδιατηρημένο. Γιατί; Επειδή τόσα χρόνια ασκούνται πιέσεις από διάφορους ιδιώτες και βλαχοβουλευτές να μην αναπτυχθεί ο σιδηρόδρομος ώστε να γίνονται οι μετακινήσεις και οι μεταφορές οδικώς ώστε να κερδίζουν τοπικές κοινωνίες και τοπικοί παραγοντίσκοι. Τρία. Οι συνδικαλιστές γκαρίζουν από το 2000 για τα χάλια του δικτύου. Κανείς δεν άκουγε 23 χρόνια. Δεν τους συμπαθώ τους συνδικαλιστές. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο συνδικαλισμός δεν έχει σημαντικό ρόλο τον οποίο στην Ελλάδα σπάνια μεν τον εκπληρώνει δε. Τέταρτον. Παραιτήθηκαν αν και δεν το περίμενα. Μπράβο τους. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να λογοδοτήσουν γιατί δεν έκαναν τίποτα για να μη γίνει αυτό το κακό. Πέμπτον. Οι συμβάσεις πληρώνονται από εμάς. Από τους φόρους. Και οφείλουν να ολοκληρώνονται. όχι απλά να πλουτίζουν οι ανάδοχοι και να κάνουν ενστάσεις επί ενστάσεων. Έκτον. Αν οι κυβερνήσεις δε μπορούν να κυβερνήσουν και να εκπληρώσουν το σκοπό τους, ας καταργηθούν. Ας βρούμε άλλους τρόπους λειτουργίας της χώρας. Έβδομον. Ό,τι και να λέμε, οι άνθρωποι που χάθηκαν δε γυρίζουν πίσω. Σε μια δυο μέρες εμείς θα γυρίσουμε στα φυσιολογικά μας. Οι οικογένειες των θυμάτων όμως δε θα γυρίσουν ξαν ά στο φυσιολογικό. Ούτε όταν ο πόνος υποχωρήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου