Όπως και στα παραμύθια έτσι κα στη ζωή, ο δράκος πεθαίνει τελικά. Ζει πολύ, παίρνει μαζί του πολλές ζωές αλλά τελικά πεθαίνει. Πάντα βρίσκεται κάποιος να τον σκοτώσει. Αντίθετα όμως από τα παραμύθια ο ιππότης που τον σκοτώνει δε σώζει τη δεσποσύνη και ζουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Συνήθως τοποθετεί δικό του δράκο στη θέση του παλιού ή ακόμα χειρότερα γίνεται ο ίδιος δράκος. Γι' αυτό θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί με τέτοιου είδους αυτόκλητους σωτήρες και να τους μελετήσουμε καλά πριν τους εμπιστευθούμε. Απαιτείται μεγάλη, απόλυτη σχεδόν, ηθική ακεραιότητα ώστε ο δρακοκτόνος να μην υπηρετεί κάποιο άλλο θηρίο ή να μη γίνει ο ίδιος κάποιου είδους κτήνος. Προτιμότερο είναι να ακολουθήσουμε τον - δύσκολο ομολογουμένως- δρόμο όπου δε θα περιμένουμε κάποιον ιππότη να φονεύσει το δράκο αλλά θα τον πολεμήσουμε εμείς οι ίδιοι. Και έχω τη πεποίθηση ότι τα σπαθιά, τα ακόντια, τα βέλη και άλλα όπλα σε φυσική μορφή δε μπορούν να σκοτώσουν ένα δράκο χωρίς να προετοιμάσουν την οδό για το επόμενο τέρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου