Η μακρά περίοδος κρίσης γεννά παρακμή. Κατά την εποχή της παρακμής ξεπροβάλλουν σωτήρες. Από τη παρακμή γεννάται πόλωση. Σε περιόδους πόλωσης ακούγονται μόνο οι φωνές που είναι υπό κάποιο λάβαρο. Από τη πόλωση γεννάται η σήψη. Τότε πληθαίνουν οι κατήγοροι. Στο τέλος η κοινωνία οδηγείται στο θάνατο. Είναι η σειρά των ενταφιαστών. Η κοινωνία υπάρχει και μετά το θάνατο φυσικά. Επιτέλους επικρατεί σιωπή. Η σιωπή αποκαλύπτει την αλήθεια και η κοινωνία απελευθερώνεται. O καλύτερος τρόπος για να μην απελευθερωθεί η κοινωνία είναι να διατηρείται επί μακρόν και τεχνητά σε μια κατάσταση που κινείται μεταξύ παρακμής, κρίσης και πόλωσης ή σε μια υβριδική κατάσταση η οποία να συνδυάζει τα στοιχεία και των τριών αυτών. Έτσι η κοινωνία παραμένει δέσμια των δυνάμεων που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα την οδηγούσαν στο θάνατο και τη λυτρωτική σιωπή η οποία θα επέτρεπε να εμφανιστεί η αλήθεια. Συνεχίζει να επικρατεί η φασαρία των τριών παραπάνω καταστάσεων(κρίσης, παρακμής, πόλωσης) και οι πολίτες τελικά δεν ελευθερώνονται ποτέ αφού δε μπορούν να αντιληφθούν την αλήθεια. Σαν να συντηρείται με μηχανήματα στη ζωή ένας άνθρωπος που δε θέλουμε ούτε να πεθάνει ούτε όμως και να αναρρώσει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου