Ένα από τα δυσκολότερα ζητήματα με το οποίο η Εκκλησία οφείλει όχι απλά να ασχοληθεί αλλά και να βρει διέξοδο είναι η αστικοποίησή της. Κληρικοί και λαϊκοί έχουν αγκαλιάσει πλήρως τον αστικό τρόπο ζωής που έννοιες όπως η κοινοκτημοσύνη, βασική αρχή των πρώτων χριστιανικών κοινοτήτων, φαντάζουν όχι απλά μακρινές αλλά σχεδόν αδιανόητες. Σήμερα προκρίνονται οι πολυτέλειες εντός του ναού, οι καλλίφωνοι ψάλτες, οι εμφανίσιμοι ιερείς, η αισθητική και η εικαστική τέρψη. Ακόμα ακόμα και η διοργάνωση εκδρομών και συναυλιών. Ο πνευματικός λόγος είτε παραθεωρείται, στη καλύτερη περίπτωση, είτε ιδεολογικοποιείται στη χειρότερη. Όλο αυτό το φαινόμενο αποτελεί τόσο μεγάλη αλλοίωση του χριστιανικού πνεύματος που αγγίζει τα όρια της αίρεσης. Η ταύτιση του εκκλησιαστικού λόγου με εθνικιστικά ή καπιταλιστικά ρεύματα δεν έχει κανένα εκκλησιολογικό ή θεολογικό έρεισμα. Η δε ρηχότητα που εκφράζεται με την επιφανειακή πρόσληψη της εκκλησιαστικής ζωής η οποία δίνει τον πρώτο λόγο στα εξωτερικά γνωρίσματα, μουσική, ένδυση κλπ φλερτάρει έντονα με ένα είδος παγανιστικού πνεύματος εντελώς αντίθετο με τη ζωή και τη διδασκαλία των Πατέρων. Η ανατροπή αυτής της κατάστασης, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει έναυσμα και για την ανατροπή του θλιβερού πολιτικού τοπίου θα είναι αντικείμενο άλλου σημειώματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου