Κυριακή του Παραλύτου

 "Δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει". Αυτό είναι το παράπονο του παραλύτου της Βηθεσδά προς τον Χριστό. Δεν τον βοήθησε κανείς για 38 ολόκληρα χρόνια.

Θα περίμενε κανείς πως άνθρωποι που προσέτρεχαν στη κολυμβήθρα όπου συντελούταν το θαύμα από Άγγελο Κυρίου, η θαυματουργή ίαση μετά την αναταραχή των υδάτων, θα έδειχναν συμπόνια και κατανόηση στο δράμα και τον πόνο ενός άλλου ανθρώπου. Όμως όχι.

Όλοι κυνηγούσαν το θαύμα, αλλά κανείς δεν το ζούσε. Όλοι ήθελαν κάτι το υπερφυσικό αλλά κανείς δεν ήθελε να κάνει ο ίδιος κάτι που θα ξεπερνούσε τον ανθρώπινο εγωισμό. 

Πίστευαν όλοι πως μόνο αυτοί ήταν άξιοι να δεχθούν την ευεργεσία του θαύματος. Μόνο ο καθένας τους ξεχωριστά θα ήταν αυτός που ο Θεός θα θεράπευε, που θα τον καθιστούσε άτρωτο από κάθε αρρώστια.

Όμως ο Θεός ήταν εκεί, ανάμεσά τους και κανείς δεν ασχολήθηκε, κανείς δεν Τον αντιλήφθηκε. Και ο Κύριος πλησίασε και θεράπευσε αυτόν που δεν τα έβαλε με τους υπόλοιπους κατηγορώντας τους για έλλειψη πίστης ή ανθρωπιάς. Πλησίασε και θεράπευσε αυτόν που με υπομονή άντεξε την κατάστασή του. 

Αυτοί που θέλουν το θαύμα μόνο για να αισθανθούν αυτοί πιο άξιοι ή πιο ευλογημένοι από τους υπόλοιπους, είναι αυτοί που αγνοούν τον ίδιο τον Χριστό όταν περνά από δίπλα τους. Αυτοί που ζητούν το θαύμα ως επιβεβαίωση δύναμης είναι αυτοί που ποτέ δε θα το καταλάβουν. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από έναν Θεό που υποφέρει μαζί μας και μας βοηθά να σηκώσουμε, και όχι να αποφύγουμε, τα βάρη μας.