Ο Τζίμης Πανούσης ανήκε και ανήκει, δεν σβήνουν αυτά με τον θάνατο, σε μια χορεία ανελέητων σχολιαστών της υποκρισίας, της χυδαιότητας και της γελοιότητας της κοινωνίας. Ξεκινώντας από τον Αριστοφάνη, πηγαίνοντας στους Κυνικούς, τον Πτωχοπρόδρομο, τον Σουρή, την νεοελληνική επιθεώρηση στα καλά της, τον Θέμη Ανδρεάδη και πολλούς άλλους που ξεχνάω εντελώς αυτή τη στιγμή.
Αν και στην ύστερη φάση του θεωρώ πως πολλές φορές προκαλούσε απλά για να προκαλέσει, εντούτοις κατάφερε να αποφύγει την αυτοπεριχαράκωση, τη στασιμότητα και κυρίως τις ιδεολογικές αγκυλώσεις, ειδικά σε μια εποχή που αυτό το τελευταίο επέφερε μεγάλο πλήγμα στη σάτιρα.
Ο Τζίμης ήταν εξαιρετικός καλλιτέχνης, με σπουδαία φωνή και ακόμα σπουδαιότερη ευφυία. Αρκεί να θυμηθούν οι παλαιότεροι πόσο έξυπνα χειραγώγησε τα λιγούρικα για χαβαλέ και φασαρία ιδιωτικά κανάλια της δεκαετίας του '90. Ή πώς δε δίστασε να γελοιοποιήσει την αριστερή αρτηριοσκλήρωση και υποκρισία. Δείγμα και θάρρους και διάθεσης να ρισκάρει και ελευθερίας πνεύματος. Βέβαια στην ευρύτερη αριστερά αυτό θεωρήθηκε ως "προδοσία και προσκύνηση στο σύστημα" αλλά η αριστερά δε φημίζεται για την ανοχή της στην κριτική και τη σάτιρα.
Ο Πανούσης, το έργο του μάλλον, κάτω από τους τόνους σοκαριστικών ύβρεων, είχε και μια ιδιόμορφη πνευματικότητα. Είναι γνωστές οι κόντρες του με την διοικούσα Εκκλησία και όχι μόνο, όμως αξίζει κάποιος να δώσει λίγη σημασία στην κριτική ή στις επιθέσεις αν θέλετε, που εξαπέλυε ο Πανούσης στα εκκλησιαστικά κακώς κείμενα. Θα ανακαλύψει εκεί μέσα μια δυναμική πνευματικότητα και μια αναζήτηση για κάτι το καθαρό, το αγνό. Αυτό που θα έπρεπε να επιδιώκουμε εμείς πρώτα απ' όλα.
Ο Τζίμης Πανούσης δε δίσταζε να πάει πίσω από την ελληνική κοινωνία, σαν κάποιος σκανταλιάρης πιτσιρικάς, και να της κατεβάσει τα υποκριτικά βρακιά της ανεξαρτήτως χρώματος και οικοσήμου. Και γι' αυτό αξίζει να κατέχει εξέχουσα θέση στο ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου