(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Διηγείτο ο Γέροντας [ο όσιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης] ένα γεγονός, που του συνέβη αυτήν την περίοδο [γύρω στο 1928, όταν ήταν ηγούμενος της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας]:
«Όταν ήμην εις την Θεσσαλονίκην, ενός πνευματικού μου τέκνου ο πατήρ, εκ διαβολικής ενέργειας παρακινούμενος, έφερε βαρέως το ότι ο υιός του ήθελε να ακολουθήση τον δρόμο του Θεού και με εθεώρει ως υπεύθυνον και απεφάσισε να με φονεύση.
Κατερχόμενος δε εις κατωφέρη δρόμον με είχον ειδοποιήσει να μην πάω από εκεί διότι θα με φονεύσουν, εγώ όμως είπον, εάν είναι θέλημα Θεού, ας γίνη ό,τι θέλη.
Και όντως βλέπω τον απειλούντα να με σκοπεύη και να μου φωνάζη.
Εγώ εσταμάτησα και του λέγω:
– Να είναι ευλογημένο.
Αμέσως του έπεσε το όπλον από τα χέρια και έσκυψε και εφίλησε το χέρι μου ζητών συγχώρησιν.
Αυτό το διήγηθηκε αργότερα ο πατήρ σε πνευματικό του τέκνο παίρνοντας αφορμή από έναν οικογενειακό πειρασμό και τονίζοντας του:
– Εάν δεν δύναμαι να βαστάξω τον πειρασμόν ενός πνευματικού μου τέκνου, τι πνευματικός είμαι, πρέπει να φύγω να πάω εις το Άγιον Όρος πάλιν.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Μοναχού Μωυσή Αγιορείτη «Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης, Ο Γέρων της Αναλήψεως», έκδοση Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας, Αγίου Όρους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου