Εντάξει, για εμένα η Καμάλα και ο Ντόναλντ δεν έχουν διαφορά ως δίδυμο από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, τον γκρεμό και το ρέμα, τον Μπόλεκ και τον Λόλεκ, τον Γκούφι και τον Μίκυ, τον Μπαντ Σπένσερ και τον Τέρενς Χιλ, τον Χοντρό και τον Λιγνό και σταματώ εδώ γιατί θα συνεχίσω να γράφω δίδυμα μέχρι αύριο το πρωί... Από εκεί και πέρα δε μπορώ να μη παραδεχτώ πως κάθε ήττα του δικαιωματισμού και όλης της νοσηρής woke-ιλας με κάνει και χαμογελάω έστω και ελάχιστα. Επιπλέον, θα βλέπω πιο συχνά τη Μελάνια, είναι κι αυτό ένα κάποιο μπόνους...
ΥΓ. Πραγματικά ότι κάποιοι πίστευαν πως η άχρωμη, άνοστη, άοσμη και παντελώς αόρατη Καμάλα θα μπορούσε να κερδίσει τον Τραμπ και το έλεγαν και δημόσια με ύφος αναλυτή, πολύ διασκεδαστικό το βρίσκω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου