Τα αποκαλούμενα θαυμαστά γεγονότα είναι συμβατά προς την επιστημονική αντίληψη του κόσμου, αν αποδεχτεί κανείς ως αξίωμα ότι μία επαρκώς ανεπτυγμένη επιστήμη θα μπορούσε να τα εξηγήσει.
Αυτό το αξίωμα δεν καταργεί τον δεσμό που συνδέει αυτά τα γεγονότα με το υπερφυσικό.
Τα γεγονότα μπορεί να είναι συνδεδεμένα με το υπερφυσικό με τρεις τρόπους:
Κάποια μπορούν να είναι αποτέλεσμα είτε αυτού που παράγεται μέσω της σάρκας, είτε της ενέργειας του δαιμονίου στην ψυχή, είτε της ενέργειας του Θεού. Έτσι, ένας άνθρωπος κλαίει από φυσικό πόνο· πλάι του ένας άλλος κλαίει αναλογιζόμενος το Θεό με καθαρή αγάπη. Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχουν δάκρυα. Αυτά τα δάκρυα είναι το αποτέλεσμα ενός ψυχοφυσιολογικού μηχανισμού. Μα στη μία από τις δύο περιπτώσεις ένα γρανάζι του μηχανισμού είναι υπερφυσικό: η αγάπη. Μ' αυτή την έννοια, παρ' ότι τα δάκρυα είναι ένα φαινόμενο καθ' όλα φυσιολογικό, τα δάκρυα ενός αγίου που βρίσκεται σε κατάσταση γνήσιας θεωρίας είναι υπερφυσικά.
Αποκλειστικά και μόνο υπ' αυτή την έννοια, τα θαύματα ενός αγίου είναι υπερφυσικά. Όπως υπερφυσικά είναι και όλα τα υλικά αποτελέσματα της αγάπης. Μία πράξη ελεημοσύνης που γίνεται από καθαρή αγάπη είναι θαύμα τόσο μεγάλο, όσο το περπάτημα πάνω στο νερό.
Ένας άγιος που περπατά επάνω στο νερό είναι απολύτως ίδιος με έναν άγιο που κλαίει. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει ένας ψυχοφυσικός μηχανισμός με ορατά αποτελέσματα, ένα γρανάζι του οποίου είναι η αγάπη - το θαύμα έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι η αγάπη μπορεί να λειτουργήσει ως γρανάζι σ' ένα τέτοιο μηχανισμό. Το ορατό αποτέλεσμα είναι στη μία περίπτωση το περπάτημα στο νερό, στην άλλη τα δάκρυα. Το πρώτο είναι πιο σπάνιο. Και αυτή είναι η μοναδική διαφορά μεταξύ τους.
Σιμόν Βέιλ, Επιστολή προς έναν ιερέα, εκδ. Ευθύνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου