Είπε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Με τις κατάλληλες συμβουλές ας πείθουμε τους κακούς να γίνουν καλοί. Κι αν εκείνοι περιφρονούν τα λόγια μας, ας μην τους εξαναγκάζουμε. Κανένας δεν γίνεται καλύτερος αναγκαστικά. Ούτε ο Θεός θέλει να γίνονται με τη βία τα κατορθώματα της αρετής, αλλά με την προαίρεση και τη θέλησή μας.
Και θα ρωτήσει κάποιος: "Δεν είναι καλύτερα να γίνει κανείς με τη βία καλός, παρά να μείνει με τη θέλησή του κακός;". Όχι. Γιατί εκείνος που γίνεται καλός με τη βία, θα επιστρέψει πάλι στην κακία. Ενώ εκείνος που γίνεται καλός με την προαίρεσή του, μένει σταθερός και αμετακίνητος στην αρετή.
(από το βιβλίο Θέματα Ζωής,εκδ.Ι.Μ.Παρακλήτου)
Η βία όπως βλέπουμε να λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος δε μπορεί τίποτα να πετύχει. Τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δε γεννά παρά μόνο περισσότερη βία. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που θεωρούν πως μπορεί κάτι καλό να προκύψει από τη χρήση βίας αλλά στη πραγματικότητα μόνο ένας φαύλος κύκλος γεννάται όπου η βία οδηγεί και σε άλλη βία και σε άλλη και σε άλλη. Ακόμα κι αν κάποιοι σκοποί, κάποιοι στόχοι, κάποιες νίκες επιτευχθούν θα είναι προσωρινοί αφού ήδη έχει εισχωρήσει στη σκέψη των ηττημένων η προσδοκία ανταπόδοσης της βίας στους νικητές.
Η βία, είτε φυσική είτε λεκτική είτε με κάποια άλλη μορφή δηλητηριάζει όσους τη χρησιμοποιούν, νικητές και χαμένους. Βλέπουμε σήμερα τις περιοχές στις οποίες η βία προκρίθηκε ως μέσο αντιμετώπισης των όποιων προκλήσεων. Τι γίνεται; Ολοένα και περισσότερο αυξάνεται η χρήση της βίας και λύση δε φαίνεται πουθενά. Ακόμα κι όταν ο ισχυρός φαίνεται πως μπορεί να επιβάλλει πλήρως τα συμφέροντά του, πάντα μένει κάποιος έστω μικρός θύλακας αντίστασης απ' όπου νέα κύματα βίας γεννιούνται.
Αλλά και στις κοινωνίες. Η βία της ανισότητας, η βία της αδικίας, ακόμα κι όταν ασκείται από το κράτος(ή μάλλον ειδικά τότε) όχι μόνο δε φέρνει κάποιο μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα αλλά τελικά οδηγεί ολόκληρη τη κοινωνία σε ένα χάος αποσάθρωσης.
Η βία εκφράζεται και ασκείται με πολλές μορφές και πολλούς τρόπους. Αποτελεί ένα είδος καρκίνου που τρώει τη ζωή κάθε οργανωμένης κοινωνίας αλλά και κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Μόνο η απαλλαγή από αυτήν και η απελευθέρωση της σκέψης μας από το δίχτυ της μπορεί να φέρει κάποια στιγμή κάποιου είδους θεραπεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου