Το πλοίο...

 

https://edromos.gr/o-stathmarchis-oi-diakinites-kai-i-sezon/

Ένα πλοίο-ανθρώπινη βόμβα, φορτωμένο με περίπου 700 ψυχές, απελπισμένες και σε αναζήτηση μιας όποιας τύχης στη «Γη της Επαγγελίας» προκειμένου να γλυτώσουν από τις καταστροφές, παίρνοντας το ρίσκο για τους ίδιους και τα παιδιά τους (αλήθεια πόσα «κοιμούνται» στο βυθό της Πύλου…), αρμενίζει για 4-5 μέρες στη Μεσόγειο. Είχε ξεκινήσει από το Τομπρούκ της Λιβύης – πρότυπο χώρας διαλυμένης και υπό την κατοχή διαφόρων ομάδων και προστατών τους.

Όλοι «βλέπουν» το πλοίο, και γνωρίζουν ότι είναι υπερφορτωμένο (άλλωστε άνοιξε η «σεζόν» των μαζικών φορτώσεων προσφύγων σε σαπιοκάραβα). Αλλά καμία από τις χώρες-πύλες προς την Ευρώπη δεν ήθελε να φτάσει το «φορτίο» σε κάποιο λιμάνι της. Όλοι εύχονταν απλά να διασχίσει το χώρο δικαιοδοσίας τους, και να πάει κάπου αλλού. Και η Frontex ήταν ενημερωμένη, και το ΝΑΤΟ, και οι κυβερνήσεις, και οι αρμόδιοι της Ε.Ε. για τη μεταναστευτική πολιτική. Ήδη άλλωστε, από την αρχή του 2023, χίλιοι απελπισμένοι άνθρωποι έχουν πνιγεί στην Μεσόγειο. Καρφί δεν τους καίγεται εάν προστεθούν μερικές ακόμα χιλιάδες μέχρι το τέλος του χρόνου.

Τελικά το πλοίο-βόμβα βυθίστηκε, και μερικές εκατοντάδες άνθρωποι βούλιαξαν στα βαθιά νερά ανοικτά της Πύλου. Οπότε αρχίζει ένα άλλο τροπάρι διαχείρισης κρίσεων, που το έχουμε συνηθίσει: Δίνονται συγκεχυμένες πληροφορίες για το ναυάγιο (ενώ έχουν πλήρη εικόνα του τι έγινε), και ρίχνεται κάπου αλλού η ευθύνη (στην περίπτωση αυτή στους διακινητές που «για τα λεφτά δεν υπολογίζουν τις ζωές». Ξανά όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί και εκπρόσωποι του κράτους πηγαίνουν στον τόπο της τραγωδίας και «λυπούνται», κηρύσσεται τριήμερο πένθος, και μάλιστα αναβάλλεται το προεκλογικό ντιμπέιτ των 5 πολιτικών αρχηγών. Τα ΜΜΕ συνεχίζουν την «εργασία» τους για λίγες μέρες με αυτό το θέμα, μέχρι να επιστρέψουμε στην «κανονικότητα»…

Πρόκειται για άκρως υποκριτική στάση και ένοχη συγκάλυψη των πραγματικών αιτιών και των πραγματικών υπευθύνων του νέου εγκλήματος. Οι οποίοι πρώτα διαλύουν ολόκληρες περιοχές ή επιβάλλουν το χάος σε αυτές, στήνουν πολέμους και επεμβάσεις, ανατρέπουν κυβερνήσεις, γνωρίζοντας καλά ότι θα δημιουργηθούν προσφυγικές ροές, που τις εργαλειοποιούν όσο περισσότερο γίνεται: Πρώτα σαν φτηνό εργατικό δυναμικό κατόπιν διαλογής. Μετά, αφού δεν τους θέλουν όλους, δημιουργούν χώρες-αποθήκες προσφύγων (τέτοια είναι και η χώρα μας) και απαγορεύουν την μετακίνηση των προσφύγων προς τις χώρες που οι ίδιοι επιθυμούν να φτάσουν. Το πολύ-πολύ κοστολογούν την παραμονή στις χώρες υποδοχής με 20.000 ευρώ το κεφάλι (και έχουν το δικό τους κεφάλι ήσυχο). Τέλος, διαπραγματεύονται το προσφυγικό ως εργαλείο γεωπολιτικών στόχων και επιδιώξεων (βλέπε Τουρκία).

Κοντά βέβαια σε αυτήν την πολιτική, η οποία οργανώνεται από την Ε.Ε. και τις κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών της Ευρώπης, προστίθενται και τα κυκλώματα διακινητών, μαφιόζων, τοπικών φυλάρχων, διεφθαρμένων αστυνομικών και άλλων που κάνουν χρυσές δουλειές εμπορευόμενοι την απελπισία των ανθρώπων. Το αν θα εντοπιστεί και καταδικαστεί κάποιος διακινητής είναι ό,τι πιο ανώδυνο για όλο το σύστημα που δημιουργεί το σύγχρονο προσφυγικό πρόβλημα στην περιοχή: δηλαδή για τον Δυτικό κόσμο και τους μηχανισμούς του, όπως και για τις πολιτικές που εκπορεύονται από την Ε.Ε. και από τις ισχυρές και αντιδραστικές κυβερνήσεις της περιοχής.