Ένας -προσωρινός;- αποχαιρετισμός

 

Ό,τι και να λέμε, όσο και να κοροϊδεύουμε ή να κάνουμε πλάκα, ο κ. Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε ένα ιστορικό βάρος. Θα μπορούσε να το αποφύγει και να περιμένει. Θέλετε η άγνοια κινδύνου, η φιλοδοξία, η θέληση να προσφέρει(ας μη το βγάλουμε κι αυτό από την εξίσωση). τον ώθησε να κάνει ό,τι ήταν δυνατόν ώστε να μην εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να πάμε σε εκλογές. Προσπάθησε να κυβερνήσει με αριστερό τρόπο, όπως τον είχε στο μυαλό του τέλος πάντων, και να κάνει κάποια πράγματα. Δεν είπε το κλασικό "δεν είναι ώριμες οι συνθήκες". Το αποτέλεσμα δε ξέρω αν τον δικαιώνει. Έκανε λιγότερα από αυτά που ήθελε σίγουρα, και αυτά που έκανε ίσως να μην ήταν όλα τα καλύτερα που θα μπορούσαν να γίνουν. Όπως και να έχει πήρε ένα κόμμα του "μπαίνω δε μπαίνω στη Βουλή" και το έκανε κυβέρνηση. Σήμερα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την αρχηγία του κόμματος αυτού. Δε ξέρω αν θα λείψει σε κανέναν. Πάντως ένα -σοβαρό- αποχαιρετιστήριο σημείωμα του το οφείλω. Αν και έχω την αίσθηση ότι είναι "εις το επανιδείν" και όχι "αντίο"...