Των Αγίων Πάντων

Λόγος πρώτος από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή: «Όποιος ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους ότι ανήκει σ’ εμένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγώ για δικόν μου μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος όμως με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον απαρνηθώ κι εγώ μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου. Όποιος αγαπάει τον πατέρα του ή τη μάνα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Κι όποιος αγαπάει το γιο του ή τη θυγατέρα του παραπάνω από μένα, δεν είναι άξιος για μαθητής μου. Επίσης όποιος δεν παίρνει το σταυρό του και δε με ακολουθεί, δεν είναι άξιος για μαθητής μου.» 

Λόγος δεύτερος: «Σας βεβαιώνω πως εσείς που με ακολουθήσατε, όταν θα καθίσει ο Υιός του Ανθρώπου στο μεγαλόπρεπο θρόνο του, στον καινούριο κόσμο, θα καθίσετε κι εσείς σε δώδεκα θρόνους, για να κρίνετε τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Κι όποιος άφησε σπίτια ή αδερφούς ή αδερφές ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια για χάρη μου, θα πάρει εκατό φορές περισσότερα και θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Πολλοί θα βρεθούν από πρώτοι τελευταίοι, κι άλλοι από τελευταίοι πρώτοι».

Λοιπόν λέμε πως είμαστε χριστιανοί. Λέμε πως είμαστε του Χριστού. Είμαστε όμως; Φτάνει να το λέμε; Αυτή είναι η ομολογία μας; Λόγια; Είναι και αυτό. Αλλά έργα; Έχουμε έργα για να αποδείξουμε αυτό που λέμε; Είμαστε εκεί όταν κάποιος αδικείται να μιλήσουμε εκ μέρους του; Όταν κάποιος υποφέρει τον βοηθάμε να ξεπεράσει τον πόνο του; Ή μήπως επικαλούμαστε τους γονείς μας, τον σύζυγο ή την σύζυγο ή τα παιδιά μας, δηλαδή τις κοινωνικές συμβάσεις , αυτό συμβολίζουν τα παραπάνω, για να μπορέσουμε να δειλιάσουμε και να ολιγωρήσουμε έχοντας μια καλή δικαιολογία ώστε να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια; Γιατί δεν υπάρχει πιο έξυπνη παγίδα από αυτές που χρησιμοποιεί ο διάβολος από τις κοινωνικές συμβάσεις, από τον καθωσπρεπισμό. Δεν υπάρχει πιο περίτεχνο δίκτυ που να μπορεί να μας συλλάβει και να μας δέσει καλά από την τακτοποίηση. Να είμαστε μετρημένοι και συνεσταλμένοι. Μα ποιος Άγιος ή ποια Αγία ήταν τέτοιοι; Οι Μάρτυρες της Εκκλησίας οι οποίοι έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη δύναμη και την εξουσία Αυτοκρατοριών και σκληρών καθεστώτων ώστε να πουν ότι "να, εμείς ανήκουμε στο Χριστό" πληρώνοντάς το με τη ζωή τους; Μήπως οι Όσιοι ασκητές οι οποίοι παράτησαν θέσεις, καριέρες και πλούτη για να χωθούν μέσα στην έρημο κι εκεί να δώσουν σκληρούς αγώνες που αντιβαίναν στην ίδια την ανθρώπινη φύση; Ή μήπως οι δια Χριστών Σαλοί, αυτοί οι ακραίοι ασκητές που με τη ζωή τους και την προσποιητή τρέλα τους και την ακραία τους ταπείνωση ανέδειξαν τη γελοιότητα των κοινωνικών θεσμών αλλά και τα κακώς κείμενα μιας τυπολατρικής και τελετουργικής χωρίς όμως ουσία λατρείας; Μήπως το πλήθος απλών χριστιανών που για να μη χαλάσουν τη σχέση τους με το Χριστό δεν υποκύπτουν σε πιέσεις και χάνουν ευκαιρίες και λοιδορούνται καθημερινά στην εργασία τους, στο κοινωνικό τους περιβάλλον, ακόμα και στην ίδια τους την οικογένεια; 

Όσοι λοιπόν χρησιμοποιούν τέτοιου είδους δικαιολογίες, φαινομενικά πολύ σοβαρές, γιατί εδώ που τα λέμε αν επικαλεστεί κάποιος τον σεβασμό στους γονείς του για να μη δείξει έμπρακτα ότι είναι χριστιανός, δε θα είναι λίγοι αυτοί που δε θα τον δικαιολογήσουν. Αν επικαλεστεί κάποιος τα παιδιά του για να κάνει μια πονηριά και να κερδίσει κάτι παραπάνω στη δουλειά του, επίσης θα βρει υποστηρικτές. 

Ένας όμως δε θα τον υποστηρίξει. Ένας δε θα τον δικαιολογήσει. Ένας δε θα τον υποστηρίξει. Ένας, θα ντραπεί γι' αυτόν. Και αυτός ο ένας είναι και ο μόνος που μετράει. Είναι ο μόνος του οποίου τη γνώμη πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη. Είναι αυτός που πολλοί δεν Τον ακολούθησαν για να μη γίνουν αποσυνάγωγοι. Είναι αυτός που πολλοί ζήτησαν να δικαστεί και άδικα να θανατωθεί για να τα έχουν καλά με τους φίλους, τους συγγενείς και τους ομοεθνείς τους. Είναι Αυτός που θα μας κρίνει τελικά όλους όταν έρθει η ώρα. Είναι ο Χριστός. Ο οποίος θυσιάστηκε για εμάς και περιμένει από εμάς αν όχι να θυσιαστούμε τουλάχιστον να ξεβολευτούμε, τουλάχιστον να αφήσουμε στην άκρη το κύρος που θεωρούμε ότι έχουμε, να αφήσουμε στην άκρη την όποια κοινωνική θέση και το μορφωτικό επίπεδο που κουβαλάμε. Και να αποδείξουμε έμπρακτα, ότι είμαστε δικοί του. Ότι είμαστε χριστιανοί. Ότι είμαστε Ορθόδοξοι.