Πεντηκοστή

 

Όταν έφτασε η ημέρα της Πεντηκοστής, ήταν όλοι μαζί συγκεντρωμένοι με ομοψυχία στο ίδιο μέρος. Ξαφνικά ήρθε από τον ουρανό μια βουή σαν να φυσούσε δυνατός άνεμος, και γέμισε όλο το σπίτι όπου έμεναν. Τότε τους παρουσιάστηκαν γλώσσες σαν φλόγες φωτιάς, που μοιράστηκαν και κάθισαν από μία στον καθένα απ΄ αυτούς. Όλοι τότε πλημμύρισαν από Πνεύμα Άγιο και άρχισαν να μιλούν σε άλλες γλώσσες, ανάλογα με την ικανότητα που τους έδινε το Άγιο Πνεύμα. Στην Ιερουσαλήμ βρίσκονταν τότε ευσεβείς Ιουδαίοι από όλα τα μέρη του κόσμου. Όταν ακούστηκε αυτή η βουή, συγκεντρώθηκε πλήθος απ΄ αυτούς και ήταν κατάπληκτοι, γιατί ο καθένας τους άκουγε τους αποστόλους να μιλάνε στη δική του γλώσσα...

Με τη Κυριακή της Πεντηκοστής, έχουμε την ίδρυση επί της γης της Εκκλησίας του Χριστού. Και η πρώτη "πράξη" της Εκκλησίας, όπως διαβάζουμε στην αποστολική περικοπή είναι η αντιστροφή της σύγχυσης μεταξύ των ανθρώπων που συνέβη στον Πύργο της Βαβέλ. Τότε οι άνθρωποι προσπαθήσαν να φτάσουν στο Θεό όχι μέσω της πίστης και της πνευματικής καλλιέργειας αλλά χτίζοντας έναν ψηλό πύργο που θα τον θαύμαζε ο κόσμος όλος. Αυτή είναι και η πραγματική αμαρτία. Αυτή είναι η πραγματικά διαβολική μαγεία. Να προσπαθούμε αυτό που κάποτε είχαμε και χάσαμε, δηλαδή τη ζωή στον Παράδεισο, να την πάρουμε πίσω όχι με αγώνα και μόχθο, όπως όρισε ο Θεός αλλά με πλάγια μέσα. Να πάμε να κλέψουμε αυτό για το οποίο θα πρέπει να αγωνιζόμαστε.

Και ποια καλύτερη υπενθύμιση θα μπορούσε να υπάρξει για τούτο το μεγάλο κακό πέρα από το χωρισμό της ανθρωπότητας σε φυλές, σε γλώσσες, σε έθνη; Μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από τον κατακερματισμό της ανθρωπότητας σε έθνη και το μίσος και τον πόλεμο μεταξύ τους; Μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη προσκόλληση στο κακό από το να θεωρούμε πως η δική μας φυλή, το δικό μας έθνος, είναι καλύτερο, ανώτερο από τα άλλα ή πως έχει περισσότερα δικαιώματα σε τούτο τον κόσμο; Υπάρχει μεγαλύτερη πτώση από το να μισούμε τους υπόλοιπους ανθρώπους επειδή δε μιλούν την ίδια γλώσσα με μας, επειδή δε ανήκουν στο ίδιο έθνος ή την ίδια φυλή με μας; Και να αγνοούμε βολικά πως όλοι οι άνθρωποι ήμασταν εκεί στο χτίσιμο του πύργου της Βαβέλ και πως εξαιτίας της αλαζονείας μας και της πονηριάς μας έδωσε ο Θεός να χωριστούμε;

Αυτή τη πληγή έρχεται η Εκκλησία μας να θεραπεύσει. Να καλύψει αυτό το κενό επικοινωνίας και κοινωνίας που δημιουργήθηκε ανάμεσα στους ανθρώπους. Οι Απόστολοι δέχονται τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος και βγαίνουν και μιλούν στον κόσμο που είναι μαζεμένος στην Ιερουσαλήμ. Και μιλώντας ο καθένας τους ακούει στη δική του γλώσσα. Καταργούνται εκείνη τη στιγμή τα έθνη, οι γλώσσες, το μίσος μεταξύ των ανθρώπων γιατί τη θέση τους τη παίρνει η αγάπη. Τον διαχωρισμό τον αντικαθιστά η ενότητα. Ούτε Έλληνας ούτε βάρβαρος δεν υπάρχει για τον Θεό. Ούτε δούλος ούτε πλούσιος. Ούτε άνδρας ούτε γυναίκα. Όλοι ισότιμοι. Όλοι παιδιά Του. 

Είναι τόσο τραγικό να βλέπουμε ανθρώπους που θέλουν να αυτοαποκαλούνται πιστοί, να ευθυγραμμίζονται με ιδέες που προωθούν την άποψη περί ανωτερότητας φυλών, με το μίσος λόγω εθνικότητας, που ίσως ακόμα να πιστεύουν πως η γυναίκα κουβαλά μια παραπάνω αμαρτωλότητα ή κακία από τον άντρα. Τόσο τραγικό που φτάνει στα όρια του φαιδρού.

Η ημέρα της Πεντηκοστής είναι ημέρα γιορτής, είναι ημέρα αγάπης. Είναι η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας στον κόσμο. Είναι η μέρα που εγκαινιάζεται μια νέα πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα ένωσης. Μια πραγματικότητα που θέτει τέλος στο διαχωρισμό των ανθρώπων. Γιατί όταν μιλάμε με αγάπη, γινόμαστε αντιληπτοί σε οποιαδήποτε γλώσσα.