Την είδα να περπατά στο μετρό. Δε πρόσεξα το πρόσωπό της, μόνο το παντελόνι της. Ήταν κόκκινο και το κόκκινο τραβά τη προσοχή ειδικά όταν γύρω επικρατεί το μαύρο και το γκρι. Περπατούσε σαν να βιαζόταν. Όταν έφτασε στις σκάλες και είχε να επιλέξει ανάμεσα στις κανονικές και τις κυλιόμενες, προσάρμοσε τη τσάντα στη πλάτη της και ανέβηκε γρήγορα τις κανονικές. Εγώ χρησιμοποίησα τις κυλιόμενες. Δεν ξέρω πόσο πιο γρήγορα πήγε τελικά απ' ότι αν χρησιμοποιούσε κι αυτή τις κυλιόμενες αφού δεν απέκτησε μεγάλη απόσταση από μένα. Όμως η επιλογή της αυτή έδειχνε μια ελευθερία. Αψηφούσε τις ιδέες μας για άνεση, ξεκούραστη μετακίνηση, πιθανόν αν το τραβήξουμε λίγο περισσότερο για αυτά που υποτίθεται ότι μας προσφέρει η πολιτεία. Όλα αυτά έγιναν χώμα που ποδοπάτησε με τα παπούτσια της. Για λίγα λεπτά απέρριψε ολόκληρη την τεχνολογική πρόοδο που έχει συντελεσθεί και αποφάσισε να στηριχτεί στα πόδια της, στο πιο αρχέγονο μέσο μετακίνησης δηλαδή. Την έχει αυτή τη δύναμη το περπάτημα. Συντρίβει φιλοσοφικές ιδέες, πολιτικές απόψεις, κοινωνικούς φραγμούς, τεχνολογικές ανακαλύψεις. Κάθε σκαλοπάτι και ένα βήμα προς μια πιο ελεύθερη ζωή. Πιο δυναμική, πιο βάρβαρη, πιο ατόφια... Όταν ανέβηκα στο σημείο όπου βρίσκονταν οι δεύτερες σκάλες του μετρό που οδηγούσαν πάνω στην έξοδο, προτίμησα κι εγώ να περπατήσω στις απλές σκάλες και να γυρίσω τη πλάτη στις κυλιόμενες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου