Κριτήρια

 

Αδελφοί, δόξα, τιμή και ειρήνη προσμένουν όποιον κάνει το καλό, πρώτα τον Ιουδαίο αλλά και τον εθνικό˙ γιατί ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις. Έτσι, λοιπόν, όσοι αμάρτησαν χωρίς να ξέρουν το νόμο του Θεού θα καταδικαστούν όχι με κριτήριο το νόμο. Κι από την άλλη, όσοι αμάρτησαν γνωρίζοντας το νόμο θα δικαστούν με κριτήριο το νόμο. Γιατί στο θεϊκό δικαστήριο δε δικαιώνονται όσοι άκουσαν απλώς το νόμο αλλά μόνο όσοι τήρησαν το νόμο. Όσο για τα άλλα έθνη, που δε γνωρίζουν το νόμο, πολλές φορές κάνουν από μόνοι τους αυτό που απαιτεί ο νόμος. Αυτό δείχνει πως, αν και δεν τους δόθηκε ο νόμος, μέσα τους υπάρχει ο νόμος. Η διαγωγή τους φανερώνει πως οι εντολές του νόμου είναι γραμμένες στις καρδιές τους˙ και σ’ αυτό συμφωνεί και η συνείδηση τους, που η φωνή της τους τύπτει ή τους επαινεί, ανάλογα με τη διαγωγή τους. Όλα αυτά θα γίνουν την ημέρα που ο Θεός θα κρίνει δια του Ιησού Χριστού τις κρυφές σκέψεις των ανθρώπων, όπως λέει το ευαγγελιό μου.

Στη παραπάνω αποστολική περικοπή, ο Απόστολος Παύλος απαντά στα ερωτήματα που το υ θέτουν οι χριστιανοί της εποχής σχετικά με τα κριτήρια με τα οποία θα κριθούν, οι Ιουδαίοι, οι εθνικοί, αυτοί που έχουν ακούσει το Ευαγγέλιο αλλά και αυτοί που δεν το έχουν ακούσει. Έτσι λοιπόν, ο Απόστολος Παύλος εξηγεί πως όσοι γνωρίζουν το νόμο θα κριθούν με βάση το νόμο και αν τον τήρησαν ενώ όσοι δε γνώρισαν το νόμο θα κριθούν ανάλογα με τα έργα τους κι αν αυτά ήταν καλά ή όχι. Οι γνωρίζοντες δηλαδή το νόμο και το Ευαγγέλιο, οι βαπτισμένοι Χριστιανοί, κρινόμαστε με πιο αυστηρά κριτήρια από τους άλλους ανθρώπους. Δεν είμαστε οι Χριστιανοί προνομιούχοι αλλά έχουμε μεγαλύτερες υποχρεώσεις απέναντι στο Θεό.

Έτσι λοιπόν, ο Απόστολος Παύλος απαντά σε ένα ερώτημα που καθώς φαίνεται απασχολεί τους πιστούς ανά τους αιώνες αφού ακόμα και σήμερα πολλές φορές τίθεται αυτό το θέμα. Και τώρα ας θέσω κι εγώ ένα ερώτημα. Γιατί; Γιατί μας ενδιαφέρει αυτό το θέμα; Τι μας νοιάζει εμάς πώς θα κρίνει ο Θεός τους αλλόθρησκους; Για να το πάω πιο πέρα ακόμα, γιατί μας ενδιαφέρει πώς θα κρίνει ο Θεός τους άλλους Χριστιανούς; Ή ακόμα πιο πέρα γιατί μας ενδιαφέρει πώς θα κρίνει ο Θεός και εμάς τους ίδιους; 

Μα θα μου πείτε, δε θα μας ενδιαφέρει πώς θα μας κρίνει ο Θεός; Και απαντώ. Όχι. Δε πρέπει να μας ενδιαφέρει πως θα μας κρίνει  Θεός. Δε κάνουμε ό,τι κάνουμε γιατί ο Θεός θα μας κρίνει. Δεν προσπαθούμε να ακολουθήσουμε είτε τις επιταγές του Ευαγγελίου, είτε τις διδαχές της Εκκλησίας, είτε τις Δέκα Εντολές γιατί φοβόμαστε πως θα μας καταδικάσει ο Κύριος ή επειδή ελπίζουμε σε κάποια μετά θάνατον ανταμοιβή. Αυτό δεν είναι πίστη, είναι εμπόριο, αλισβερίσι. Ό,τι κάνουμε το κάνουμε επειδή αγαπάμε τον Θεό. Για κανένα άλλο λόγο. Και αν αγαπάμε τον Κύριο από το φόβο της κόλασης τότε ας πάμε στη κόλαση. Αν Τον αγαπάμε επειδή επιθυμούμε τον Παράδεισο, τότε μακάρι να χάσουμε τον Παράδεισο. Αν όμως Τον αγαπάμε γιατί είναι Αυτός που είναι, ο Δημιουργός μας, ο Σώτηρας μας, ο Λυτρωτής μας, ο Πατέρας μας, τότε και μόνο τότε μας αξίζει να είμαστε μαζί Του.

 Γιατί τελικά, αφού τόσο πολύ θέλουμε να βρούμε το κριτήριο της Κρίσης, αυτό είναι ένα. Η αγάπη. Η αγάπη για τον Θεό και για τους ανθρώπους. Δε θα μετρήσει πόσες λειτουργίες κάναμε ή σε πόσες ακολουθίες πήγαμε. Δε θα μετρήσει αν ψέλναμε με ωραίες φωνές ή αν κάναμε πολλές γονυκλισίες. Δε θα μετρήσει καν πόσο αυστηροί νηστευτές υπήρξαμε ή πόσο ιεροπρεπείς στην εμφάνισή μας. Το μόνο που θα μετρήσει είναι πόσο αγαπήσαμε τον Χριστό και πόσο τους ανθρώπους. Ανεξάρτητα από το αν αυτοί γνώριζαν ή όχι το Ευαγγέλιο...