Ο θάνατος βασάνιζε τους ανθρώπους από την πτώση τους από τον Παράδεισο.Εισήλθε στη ζωή μας εξαιτίας της αμαρτίας μας.Και βασανιστήκαμε μέχρι και την Ανάσταση του Κυρίου μας.Από τότε ο θάνατος έπαψε να σημαίνει ένα σκοτεινό τέλος.Ο Χριστός διέλυσε τις πύλες του Άδη και ελευθέρωσε τους κεκοιμημένους από την εποχή του Αδάμ.Τους έδωσε,και σε όλους τους κεκοιμημένους από τότε, την ευκαιρία να εισέλθουν στη Βασιλεία Του.
Ο θάνατος έχασε την κυριαρχία του αλλά δεν εξαφανίστηκε.Συνεχίζει ακόμα και σήμερα να προσπαθεί να μας κεντρίσει με το δηλητηριώδες κεντρί του.Όμως ο Χριστός είναι πια μαζί μας.Μαζί με αυτούς που πεθαίνουν και μαζί με αυτούς που μένουν πίσω.Αναπαύει τους πρώτους και παρηγορεί τους δεύτερους.Η Θεία Λειτουργία είναι κοινή για όλους,ζωντανούς και κεκοιμημένους.Είναι,θα λέγαμε,ο τόπος και ο χρόνος συνάντησης.
Υπάρχει όμως και άλλος ένας τρόπος συνύπαρξης με αυτούς που προσωρινά χάσαμε.Να τους θυμόμαστε,όχι μόνο στα μνημόσυνα,αλλά καθημερινά.Να συνεχίζουμε το έργο τους,την κληρονομιά τους.Ό,τι καλό έκαναν να το συνεχίζουμε κι εμείς.
Ο Χριστός διέλυσε το βασίλειο του θανάτου και μας έδωσε τη δύναμη να τον υπερνικούμε.Με την πίστη,την υπομονή,την αγάπη.Να θυμόμαστε ότι όσο βέβαιος είναι ο θάνατος άλλο τόσο βέβαιη είναι και η Ανάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου