Από τις τέχνες,η μουσική είναι αυτή που με γεμίζει περισσότερο.Είναι λίγα πράγματα στην καθημερινότητά μου που κάνω χωρίς μουσική.Αν υπάρχει κάτι δηλαδή.
Κάτι που παρατήρησα σχετικά με τη μουσική είναι η σχετικότητα του πότε ένα άλμπουμ είναι καλό.Και όταν λέω σχετικότητα δεν εννοώ από άνθρωπο σε άνθρωπο,αυτό είναι εν πολλοίς δεδομένο,αλλά στον ίδιο άνθρωπο.
Ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα είναι οι Megadeth.Το αγαπημένο μου άλμπουμ τους είναι το Cryptic Writings.Δεν είναι το καλύτερό τους συνθετικά αλλά ούτε και η στροφή στη μουσική τους κατεύθυνση είναι κοντά στα γούστα μου.Είμαι φίλος μιας πιο σκληρής προσέγγισης του metal,σαν αυτή που είχαν στα προηγούμενα άλμπουμ τους.
Τον δίσκο τον άκουσα το,μακρινό πια,1997.Εφηβεία,εξετάσεις κλπ.Τώρα δε θυμάμαι πια γιατί,αλλά θυμάμαι ότι ήταν μια άσχημη εποχή.Μπορεί και να μην ήταν αλλά εμένα έτσι μου φαινόταν τότε.Τέλος πάντων.Αυτό το δισκάκι ήταν συνεχής παρέα στη μαυρίλα μου.Δεν με έκανε να αισθανθώ καλύτερα,δεν μου έδωσε φυσικά λύσεις,αλλά "έντυσε" εκείνες τις μέρες.Και όχι μόνο αυτό.Κατά κάποιο τρόπο "φυτεύτηκε" μέσα μου,ρίζωσε.Ακόμα και σήμερα τα τραγούδια του δίσκου προσφέρουν μεγάλη ευχαρίστηση στ'αυτιά μου!
Ένας δίσκος,που δεν είναι τόσο κοντά στα μουσικά μου γούστα και που συνδυάστηκε στο μυαλό μου με άσχημη εποχή,έγινε ένας από τους αγαπημένος μου.Νομίζω ότι μόνο η μουσική απ'όλες τις τέχνες έχει αυτή τη δυνατότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου