Γράφει ο Μητροπολίτης Ναϊρόμπι και κεντρικής Κένυας κ. Μακάριος στην Romfea.gr
Πάντοτε σημειώνω τις εντυπώσεις μου και παραθέτω ζωντανά παραδείγματα όχι μόνο για την πορεία και την προαγωγή της Ορθοδοξίας στον χώρο της Αφρικής αλλά και γεγονότα και στιγμιότυπα από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
Πόσοι άνθρωποι, ιδιαίτερα νέοι και παιδιά, που στερούνται βιολογικών γονέων έρχονται και κτυπούν την πόρτα του Επισκόπου για να ζητήσουν μια μικρή στήριξη είτε σε είδος είτε σε χρήματα.
Και ο καθένας ελπίζει. Οι καλές, φυσικά, εποχές έφυγαν, που ο κόσμος ο δικός μας είχε την οικονομική άνεση και βοηθούσε πλουσιοπάροχα.
Εκείνες οι εποχές τώρα δεν υπάρχουν πια. Ευτυχώς, όμως, μας ενέπνευσε ο Θεός και επενδύσαμε αρκετά, ιδιαίτερα στον τομέα της παιδείας.
Πράγματι, η προσφορά της Εκκλησίας μας στον τόσο σημαντικό αυτό τομέα ήταν πρωτοποριακή, παραδειγματική.
Τώρα βλέπουμε τόσους νέους και νέες που πέρασαν από τα εκπαιδευτήριά μας, ακόμα και μικρά παιδιά, πόσο ωφελήθηκαν με το να τους προσφέρουμε ευκαιρίες μόρφωσης και παιδείας.
Στο γραφείο μου, καθημερινά, περνούν διάφοροι και ακούω προσεκτικά. Είμαι υποχρεωμένος να ακούσω από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο το πρόβλημά τους.
Συνήθως το πρόβλημα είναι η μόρφωση. Έχω τονίσει και παλαιοτέρα ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δίνει μεγάλη σημασία και πρωτοστατεί στο θέμα παιδεία γι’ αυτό σήμερα παρουσιάζονται τόσο δημοτικά και γυμνάσια σ’ όλη την επικράτεια της Κένυας.
Σχολεία, τα οποία δεν δίνουν στα παιδιά και τους νέους μόνο ακαδημαϊκή μόρφωση αλλά και προπαντός καλλιεργούν μέσα στις ψυχές τους το θρησκευτικό ορθόδοξο πνεύμα και συναίσθημα, αφού τελείται η θεία λειτουργία αλλά και τις Κυριακές.
Γι’ αυτό τον λόγο, το φαινόμενο ότι τα παιδιά γνωρίζους από στήθος όχι μόνο τη θεία λειτουργία αλλά και άλλες ακολουθίες της Εκκλησίας μας, αποτελούν μοναδικό φαινόμενο.
Διερωτήθηκα αν υπάρχει έστω κι ένα δημοτικό ή γυμνάσιο στον δικό μας χώρο που τα παιδιά, από μόνα τους, να γνωρίζουν πώς να ψάλλουν μελωδικότατα και χωρίς παραφωνίες. Αμφιβάλλω, γιατί δεν υπάρχει ο ζήλος και η αγάπη.
Οι άνθρωποι έγιναν σαν να είναι πράγματα διακοσμητικά. Τα γράφω όλα αυτά με πολλή πόνο, γιατί έχουμε τόση μακραίωνη ιστορία και παράδοση, πνευματικό πλούτο και τόπους που αγιάζουν τους ανθρώπους.
Ξαφνικά, ενώ καθόμουν και ήμουν σ’ ένα μακρινό συλλογισμό, κτυπά η πόρτα του γραφείου μου. Καλώ στο κτύπημα και μπαίνει μέσα μια νεαρή κοπέλα.
Αμέσως σκύβει και με πολλή ευλάβεια ασπάζεται το χέρι μου και μου συστήνεται. Χαρακτηριστικά μου είπε ότι ήταν αδύνατο να την θυμάμαι αφού τότε που γνωριστήκαμε μόλις είχε αποφοιτήσει από το Γυμνάσιο.
Θυμάμαι πολύ αμυδρά την περίπτωσή της, μα εκείνη επέμενε να μου λέει λεπτομέρειες από την τότε ζωή της. Ορφανή και ταλαιπωρημένη, απογοητευμένη και απελπισμένη, αφού δεν είχε τότε κανένα στον κόσμο.
Είχε την επιθυμία να γίνει δασκάλα. Μου περιέγραψε τότε την κατάστασή της και επειδή είχα μέσα μου την πληροφορία ότι άξιζε να βοηθηθεί, ανέλαβα να την σπουδάσω στο Διδασκαλικό μας Κολλέγιο.
Φαινόταν συγκλονισμένη και δεν το πίστευε, αφού είχε χάσει κάθε ίχνος ελπίδας. Όταν αντελήφθηκε ότι ήμουν πια αποφασισμένος να την βοηθήσω – είχε μέσα της τόσο μεγάλο πόθο να γίνει δασκάλα – που δάκρυσε στο τέλος.
Θυμηθήκαμε τα περασμένα, φέρνοντας στη μνήμη μου σκηνές που ούτε καν θυμόμουν, όπως πόσο ενδιαφέρθηκα τότε και για τις λεπτομέρειες.
Εξεύρεση δωματίου διαμονής της εδώ στη γειτονιά μας, στρώμα και κρεββάτι, κουβέρτες και σεντόνια, μαγειρικά σκεύη και οτιδήποτε ήταν απαραίτητο για έναν άνθρωπο να ζήσει αξιοπρεπώς.
Πέρασαν τόσα χρόνια! Και ήλθε τώρα να μου πει ένα ευχαριστώ αλλά και να με ενημερώσει για το παρόν.
Θέλησε αυτό που της χάρισε η Ορθόδοξη Εκκλησία να το ανταποδώσει μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ήταν πολύ δυναμικός και αποφασιστικός χαρακτήρας.
Η ίδια, λόγω ορφάνιας, πέρασε δύσκολες μέρες. Δεν ήθελε με κανένα άλλο τρόπο τα παιδιά που ορφάνεψαν για διάφορους λόγους να μείνουν απροστάτευτα.
Έτσι μόνη της αποφασίζει να τα μαζέψει και να δημιουργήσει το δικό της σπίτι γι’ αυτά τα εγκαταλελειμμένα και απροστάτευτα παιδιά.
Έτσι, ίδρυσε το ορφανοτροφείο «Καλός Σαμαρείτης». Οι συζητήσεις και η ενημέρωση συνεχίστηκαν, οπότε στο τέλος δόθηκε η λύση.
Ο Επίσκοπος, με την πρώτη ευκαιρία να επισκεφθεί και να δει το έργο αυτό της δασκάλας, που θέλησε να αφιερώσει τον εαυτό της για να σώσει τόσες αθώες ψυχές παιδιών.
Έτσι, με την πρώτη ευκαιρία επισκέφθηκα τον «Καλό Σαμαρείτη», μια μικρή Βασιλειάδα, με την αγάπη, τον ζήλο και τις άοκνες προσπάθειες μιας σεμνής και αφοσιωμένης δασκάλας. Κατασυγκινημένη, με ξενάγησε σ’ όλους τους χώρους.
Τα κτίρια είναι από την εποχή της αποικιοκρατίας και ανήκουν στον σταθμό του σιδηροδρόμου που ακόμα λειτουργεί.
Οι τάξεις, οι θάλαμοι ύπνου των παιδιών, το μαγειρείο, οι βοηθητικοί χώροι, τα γραφεία, όλα περιποιημένα και νοικοκυρεμένα.
Τώρα βρέθηκε κάποιος ευσεβής και πιστός χριστιανός, που χάρισε το διπλανό χωράφι για το ορφανοτροφείο.
Ήδη, με δωρεές Κυπρίων εθελοντών, κτίστηκαν τα πρώτα δωμάτια και μελλοντικά σιγά – σιγά η δραστήρια δασκάλα θα κάνει ό,τι μπορεί για να ολοκληρώσει το όλο έργο.
Μια χούφτα νεαρών δασκάλων βοηθούν, κάτω από αντίξοες συνθήκες, το εξαίρετο αυτό έργο.
Από δικής μας πλευράς, τώρα που το γνωρίσαμε καλύτερα με τις συχνές μας επισκέψεις, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε κι όσο μας επιτρέπουν οι κρίσιμες αυτές στιγμές που περνούμε παγκόσμια να γίνουμε οι κύριοι υποστηρικτές του έργου αυτού, για να τιμήσουμε μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο την αφοσίωση και την αγάπη αυτής της δασκάλας προς τα ορφανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου