Όταν σε μια σχολή πολεμικών τεχνών γίνονται πολλές θρησκευτικές αναφορές

joongdokwan

Μιλώ χωρίς να ξέρω πολλά πράγματα  όταν λέω ότι υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτές οι οποίοι επεκτείνουν την εκπαίδευση στις πολεμικές τέχνες τους ώστε να περιλαμβάνουν όχι μόνο την πνευματική ανάπτυξη, αλλά και τη θρησκευτική σκέψη. 

Μεγάλο μέρος από τις καλές πολεμικές τέχνες επικεντρώνεται στην αποτελεσματικότητα στη μάχη, αλλά καλύπτει επίσης και τις παρεπόμενες πτυχές της προσωπικής ανάπτυξης. Θα ήθελα να πιστεύω ότι αυτή είναι μια προστιθέμενη πτυχή της εκπαίδευσης και στην πραγματικότητα ευεργετική στην αποτελεσματικότητα της μάχης. Η συμμετοχή στη μάχη απαιτεί ένα άτομο να είναι σε θέση να επικεντρωθεί ψυχικά για το έργο που πρέπει να φέρει εις πέρας (υπερνικώντας  τον αντίπαλο και μειώνοντας τον κίνδυνο), ενώ είναι αντιμέτωπος με το σωματικό και ψυχικό εκφοβισμό. 

Η πνευματική ανάπτυξη μέσα από διάφορες μορφές  διαλογισμού και αφοσίωσης μέσω της εκπαίδευσης δημιουργεί ωριμότητα, αλλά το πιο σημαντικό είναι μια δραστηριότητα που επιτρέπει στον ασκούμενο να «μπει στη ζώνη.» Να μπει στην ζώνη ή να επικεντρωθεί  διανοητικά για βέλτιστη απόδοση είναι ένα αποδεκτό μέρος της σύγχρονης αθλητικής προσπάθειας - αλλά έχει συμπεριληφθεί στην παραδοσιακή κατάρτιση εδώ και  ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. 

Αυτό που σήμερα προσδιορίζουμε  αυτή την πτυχή των παραδοσιακών πολεμικών τεχνών ως μέρος της «πνευματικής ανάπτυξης», ίσως δεν ήταν πάντα έτσι. Οι πολεμικές τέχνες, επηρεασμένες κυρίως από την ασιατική κουλτούρα, έχουν πρακτικές συνυφασμένες με πολιτιστικά πρότυπα. Αυτά τα πράγματα που κάνουμε σήμερα όπως οι υποκλίσεις ή άλλες ευλαβείς κινήσεις ή επιτονισμούς, τότε ήταν μέρος της κανονικής καθημερινής ζωής. 

Έτσι, όταν επισκέπτομαι ένα σύγχρονο γυμναστήριο πολεμικών τεχνών με εκπαιδευτές που δεν έχουν κανένα πολιτιστικό υπόβαθρο που να είναι παρόμοιο με την πηγή της γενεαλογίας τους και βλέπω ότι ο εκπαιδευτής έχει λάβει κάποιες ελευθερίες για να συμπεριλάβει πρόσθετες θρησκευτικές πληροφορίες μαζί με την εκπαίδευσή του - ζορίζομαι να μη δείξω τι σκέφτομαι. 

Θεωρώ ότι πολύ μικρή αξία προστίθεται στις «αποδεκτές» πρακτικές που οδηγούν στην πνευματική ανάπτυξη αναγκάζοντας τους μαθητές να καταπιούν ημι-θρησκευτικές αντιλήψεις κατηγοριοποιημένες ως βουδιστικές, Zen, ταοϊστικές, ή ό, τι άλλο. Ακόμα χειρότερο είναι να διαδίδονται  αυτές οι  έννοιες στο όνομα του Budo(πολεμικές τέχνες στα ιαπωνικά). Κάπως κακό είναι και να διακοσμήσετε το ντότζο(σχολή πολεμικών τεχνών) σας με θρησκευτικά τεχνουργήματα κάνοντας ένα υπαινιγμό για ένα σκοπό υψηλότερου επιπέδου που έχει το στυλ σας. 

Αν θέλετε να διαδώσετε μια θρησκεία, διαδώστε μια θρησκεία. Μην την μεταμφιέζετε ως μάθημα στις πολεμικές τέχνες . 

Και για όνομα του Θεού, αν βλέπετε  ότι χρειάζεται να συνεχίσετε να μιλάτε για ψευδο-θρησκευτική βουδιστική σκέψη, τουλάχιστον διαβάστε κάτι σχετικό. Δεν φτάνει να  χαιρετάτε κινέζικα αγαλματάκια και να υποκλίνεστε σε ένα άγαλμα του Βούδα! 

Παρακαλώ πείστε με  ότι μιλώ χωρίς να ξέρω. Κανείς;