Μια περίεργη σχέση στην Ελλάδα του 2016…
Σε προηγούμενο σημείωμα στον Δρόμο για το πρόβλημα του τουρκικού επεκτατισμού τέθηκε το ερώτημα αν υπάρχει απειλή από τη γείτονα χώρα απέναντι στην Ελλάδα, αν αναγνωρίζεται αυτή η απειλή και κυρίως, πώς αντιμετωπίζεται. Από χώρους της Αριστεράς δεν λάβαμε καμία σαφή απάντηση (ορισμένοι μόνο μας φιλοτέχνησαν με το επίθετο «τουρκοφάγοι» χωρίς άλλο επιχείρημα)…
Ο Ριζοσπάστης, σε αφιέρωμα που είχε στο κυριακάτικο φύλλο του, φιλοξενεί μια σειρά από αναλύσεις αλλά περί του θέματος, δεν βρίσκει κάτι να πει, ούτε και προκύπτουν κάποια καθήκοντα για το λαϊκό κίνημα απέναντι σε αυτήν την απειλή. Το θέμα γενικώς υποτιμάται και η θεώρηση είναι ότι πρόκειται για αντιπαράθεση και ανταγωνισμό αντιδραστικών δυνάμεων (τουρκική και ελληνική αστική τάξη) υπό την υψηλή εποπτεία του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, ενώ το λαϊκό κίνημα πρέπει να ενδιαφέρεται πώς θα βάλει τέρμα στην …κερδοφορία του κεφαλαίου. Αντιιμπεριαλιστικά, ανεξαρτησιακά και άλλα συναφή καθήκοντα και συνθήματα, δεν προκύπτουν φυσικά καθόλου.
Αλλά υπάρχει μια πιο βαθιά αντίφαση στη γενική θεώρηση της ελληνικής Αριστεράς. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, σχεδόν όλες οι δυνάμεις της, θεωρούν την Ελλάδα μια ιμπεριαλιστική χώρα, μια ανεπτυγμένη χώρα που συμμετέχει σε όλες τις βασικές ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και άρα καρπώνεται μερίδια της ιμπεριαλιστικής λείας. Θεωρούν δε οποιαδήποτε, έστω, υπαινιγμό για εξάρτηση της χώρας από τον σύγχρονο ιμπεριαλισμό, ως μια προσχώρηση σε εθνικιστικές θεωρήσεις και σαν ιδεολογική γέφυρα για συμμαχίες με την αστική τάξη.
Αυτή η αντίληψη εμποδίζει και περιορίζει κάθε δυνατότητα, η υπαρκτή Αριστερά να έχει κάποια σχέση με την ελλαδική πραγματικότητα, αφού παραμένει προσκολλημένη σε στερεότυπα και σε σχήματα που ουδεμία σχέση έχουν με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Φωτογραφία από την διαδήλωση κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Κλίντον στην Ελλάδα το 1999. Στην «αλυσσίδα» του μπλοκ του Συνασπισμού, διακρίνονται μεταξύ άλλων (Αλέκος Αλαβάνος, Μανόλης Γλέζος, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Πέτρος Κουναλάκης κ.λπ.), οι Δημήτρης Παπαδημούλης, Σπύρος Λυκούδης, Φώτης Κουβέλης. Σε 20 μέρες, οι τρεις τους θα υποδεχτούν με ενθουσιασμό τον απερχόμενο πρόεδρο και σύμμαχο της Ελλάδας (σύμφωνα με το προχθεσινό πρωτοσέλιδο της Αυγής) Μπάρακ Ομπάμα. Ο πρώτος ως ευρωβουλευτής του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, ο δεύτερος ως βουλευτής του Ποταμιού, ο τρίτος (ελπίζει) ως υπουργός. Μεγάλες στιγμές για την «ανανεωτική Αριστερά».
Το ΚΚΕ απαρνιέται επί της ουσίας την ιστορία της εθνικής αντίστασης και το ρόλο του ΕΑΜ γιατί, κατά την άποψή του, είχε λανθασμένη στρατηγική και όχι ξεκάθαρη σοσιαλιστική προοπτική. Απαρνιέται συχνά και τον όρο Αριστερά μιλώντας για εκείνη την εποχή, αλλά και τη σημερινή, υπογραμμίζοντας πως ό,τι δεν πήγε καλά στο αριστερό κίνημα ήταν θέμα αυτής της λανθασμένης στρατηγικής.
Την ίδια στιγμή σήμερα, τόσο το ΚΚΕ όσο και σχεδόν όλες οι οργανώσεις της Αριστεράς, αδυνατούν να δουν κάποια αλλαγή στο καθεστώς μετά τα Μνημόνια. Δεν εκτιμούν ότι υπάρχει ένα ειδικό μνημονικό ημιαποικιακό καθεστώς κι ότι έχουν καταρρακωθεί όλα τα στοιχεία της εθνικής κυριαρχίας. Δυσανασχετούν όποτε υπάρχουν φωνές για «χούντα» ή «κατοχή» και νομίζουν ότι απλά συνεχίζεται, όπως πάντα, η αστική κυριαρχία στην Ελλάδα. Τίποτα παράξενο, τίποτα καινούργιο, τίποτα που να πρέπει να μελετηθεί ως ειδικό καθεστώς. Το σύνθημα για το «γρανάζι που δεν γυρνά χωρίς τον εργάτη» μπορεί να συνενώσει όλες τις αριστερές οργανώσεις και κόμματα, αλλά ταυτόχρονα αδυνατεί να τις φέρει πιο κοντά στην ελληνική πραγματικότητα της μνημονιακής καταβαράθρωσης και χρεοκοπίας.
Βέβαια, όλα αυτά στο επίπεδο των διακηρυγμένων πολιτικών. Γιατί από την άλλη υπάρχει και η πρακτική, η πολιτική συμπεριφορά των κομμάτων και οργανώσεων. Και εδώ τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Ο κοινοβουλευτισμός πάει μαζί με τον «μαγαζακισμό» και όλα εναποτίθενται σε κάποιο ποσοστό στις ερχόμενες εκλογές και τίποτα παραπάνω. Το αποτέλεσμα είναι να αφήνεται το πεδίο τελείως ελεύθερο και να καλύπτεται από άλλες δυνάμεις, δεξιές, νεοδεξιές ή ακόμα και φασιστικές. Δεν θέλουν να μάθουν ούτε από την πλούσια ιστορική πείρα αυτού του τόπου, ούτε από την πρόσφατη πείρα σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες.
Πρακτικά, η πολιτική αυτή συμπεριφορά περιορίζει τις δυνατότητες η Αριστερά να παίξει κάποιο ρόλο, πέρα από διακοσμητικό στοιχείο της υπαρκτής κατάστασης και ενός ξεφτισμένου κοινοβουλευτισμού. Ρόλο γλάστρας δηλαδή με επαναστατική «αντικεφαλαιοκρατική» περισπούδαστη φρασεολογία, που διαρκώς υπεκφεύγει από ζητήματα ουσίας και σημαντικές αντιθέσεις. Ας μην μιλήσουμε, βέβαια, για την κυβερνώσα Αριστερά. Αυτή απλά γυαλίζει τις μπότες των μνημονιακών δυναστών με «ταξική μεροληψία». Το βασίλειο της ξεφτίλας…
Η Αριστερά των μεγάλων λόγων, της ανατροπής και των «ταξικιστικών» μαχών, υπεκφεύγει, αποδρά από το στίβο μεγάλων αναμετρήσεων, η Αριστερά του ρεαλισμού-κυβερνητισμού ξεπουλά όλα τα στοιχεία της εθνικής κυριαρχίας με κοσμοπολίτικη προσήλωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου