Τι θυμήθηκα σήμερα!Ήταν τέλη της δεκαετίας του '80,πήγαινα 5η-6η δημοτικού,και μόλις είχα μάθει από κάποιους συμμαθητές για μια φοβερή μουσική που υπήρχε και δεν την είχα ξανακούσει:Το heavy metal!Μου δώσανε και κάτι κασέτες,Iron Maiden ήταν η μία και Scorpions,το Seventh Son of a Seventh Son και το Blackout.Αυτό ήταν.Λες και ήμουν κουφός και βρήκα την ακοή μου.Μετά άκουσα και το Holy Diver του Dio,που έμελλε να είναι και ο αγαπημένος μου δίσκος μέχρι σήμερα.Και ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης.
Τέλος πάντων,εκείνη την εποχή το μόνο μέσο για να ενημερωνόμαστε για τις εξελίξεις και τα νέα της αγαπημένης μας μουσικής ήταν το Metal Hammer.Και κάποιες εκπομπές σε ερασιτεχνικούς σταθμούς.Τότε ήταν που έφτασε στο αποκορύφωμά της μια κόντρα τόσο άγρια και λυσσαλέα,που η Ελλάδα είχε να ζήσει από την εποχή των Πελοποννησιακών πολέμων.
Η κόντρα μεταξύ των Επικομεταλλάδων ή Μανογουοράδων(οπαδοί του ιδιώματος epic metal του οποίου σπουδαιότεροι εκπρόσωποι ήταν οι Manowar) και των Thrashers(οπαδών του ιδιώματος thrash metal του οποίου κύριοι εκπρόσωποι ήταν οι παλιοί Metallica,οι Slayer κ.α.).Η μάχη ήταν αδυσώπητη,οι επιστολές που δημοσιεύονταν κάθε μήνα στο "μεταλλικό" περιοδικό πρόδιδαν ένταση,πάθος,μαχητικότητα και ασυμβίβαστη διάθεση.
Και να οι επικοί να μιλάνε για τη μουσική ανωτερότητα των αγαπημένων τους συγκροτημάτων,για τους αλληγορικούς στίχους,οι οποίοι μέσω των επικών θεμάτων άγγιζαν πολλά ζητήματα,για τις αξίες που προάγονταν από τα επικά συγκροτήματα κλπ,ενώ αποκαλούσαν υποτιμητικά τους thrashers ως "πάνκηδες με μακριά μαλλιά"(το thrash metal προήλθε από ανάμειξη metal με punk στοιχεία).
Οι thrashers από την άλλη εξυμνούσαν τη στιχουργική προσέγγιση κοινωνικών θεμάτων από τους δικούς τους,την επαναστατική διάθεση των thrash συγκροτημάτων,ενώ υπεραμύνονταν της ταχύτητας της thrash μουσικής εξηγώντας πόσο δύσκολο είναι να παίζεις σε τέτοιες ταχύτητες.Αναφέρονταν δε στους επικούς ως "μαλλιάδες με γούνινα σώβρακα"(η επί σκηνής εμφάνιση των Manowar).Όλα αυτά διανθισμένα με μπινελίκια και τίποτα μπούφλες σε μεταλλάδικα(μπαρ ή κλαμπ που στο πρόγραμμά του είχε metal μουσική).
Η όλη κόντρα είχε φυσικά και μια πολιτική χροιά καθώς οι πρώτοι ήταν πιο κοντά σε πατριωτικές(και ολίγον τι ρατσιστικές και εθνικιστικές)ιδέες ενώ οι δεύτεροι ήταν πιο κοντά σε αριστερές(όχι ΚΚΕ όμως,πιο πολύ ΑΝΤΑΡΣΥΑ)ΚΑΙ liberal ιδέες.
Την κόντρα αυτή δεν τη πολυκατάλαβα τότε λόγω ηλικίας.Ήμουν μικρός και στα πρώτα μου βήματα στον μεταλλικό κόσμο.Αφήστε που μου άρεσαν συγκροτήματα και από τα δύο υποείδη.Άλλωστε η κόντρα αυτή ήταν καθαρά ελληνικό φαινόμενο,στο εξωτερικό δεν υπήρχε ο όρος epic metal(χρησιμοποιούσαν τον όρο power metal) ενώ και πολλά συγκροτήματα που εδώ τα βάζαμε στο thrash metal στον υπόλοιπο κόσμο τα θεωρούσαν power metal και αντίστοιχα.
Όπως και να 'χει,οι thrashers άρχισαν να κόβουν ταχύτητες και να βάζουν μελωδία στον ήχο τους,πέρασε και η μόδα τους,λίγοι από αυτούς έμειναν,οι επικοί πάντα ήταν λίγοι σχετικά,ήρθε και η άνοδος του grunge που απείλησε την ίδια την ύπαρξη όλης της heavy metal μουσικής και η κόντρα κόπασε.
Πάντα θα θυμόμαστε όμως με νοσταλγία τις κόντρες Πρασσούλα και "Lord"(τι θυμήθηκα τώρα),των Manowar-αδων και των οπαδών των τότε Metallica κλπ.Ωραίες εποχές!
Και για να ξέρουμε τι λέμε,από ένα τραγούδι του κάθε παρακλαδιού:
Manowar(epic)
Metallica(thrash)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου