Λοιπόν,μια και ξεκίνησα ιστορίες από τη Λάρισα,θα γράψω μία ακόμη,η οποία σχετίζεται με τη νοοτροπία που κουβαλάμε κάποιοι παπάδες.Θα ακολουθήσουν κι άλλες,όσο τις θυμάμαι,και θα είναι γενικά "ελαφρές".Δεν θα μπω σε πιο βαριά θέματα.
Λοιπόν,καινούριος τότε,διάκονος νομίζω ήμουν ακόμη,πήγα στο ναό στον οποίο είχα τοποθετηθεί.Στη Λάρισα,όταν πιάνει ψιλόβροχο το χειμώνα ξεχνά να σταματήσει και οι δρόμοι γεμίζουν λάσπη και γλίτσα.Δεν έχω αυτοκίνητο,λόγω και επιλογής,οπότε έπρεπε να περπατήσω γύρω στα 15 λεπτά για να φτάσω.Μέσα από λάσπες και βρωμόνερα με τα ράσα μακριά(στη Λάρισα θέλουν να καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος του παπουτσιού)να σέρνονται,να μην τα έχω συνηθίσει ακόμα και να σκοντάφτω ανά δέκα βήματα(κάποτε έφαγα μια μεγαλοπρεπέστατη τούμπα πατώντας το εξώρασο την ώρα που ανέβαινα τα σκαλιά της Μητρόπολης,άλλη όμορφη ιστορία).
Τέλος πάντων έφτασα στο ναό,έγινε ο Εσπερινός και ετοιμαζόμουν να φύγω.Τότε με σταματά ένας "high profile" παπάς της Μητροπόλεως και με ύφος Στρατηγού σε επιθεώρηση μου λέει:Τι πράγματα είναι αυτά;Λασπωμένα παπούτσια;Ο κόσμος θα σου βάζει μετάνοια και θα βλέπει λασπωμένα παπούτσια;Και τα νύχια!Κάθε μέρα να τα κόβεις!Σου φιλάνε το χέρι και θα βλέπουν νύχια που μπορεί να πιάσουν και βρωμιές;
Τότε ήμουν ακόμα σε πιο ήρεμη κατάσταση,γάβγιζα λιγότερο,οπότε απάντησα ότι βεβαίως και θα τα φροντίσω και τα δύο.Μετά από λίγο καιρό(όταν ξεψάρωσα κάπως) κυκλοφορούσα με κάτι παλιές αρβύλες του στρατού που μου είχαν μείνει και έκοβα τα νύχια μου κάθε δέκα μέρες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου