Επιστροφή στη καθημερινότητα

Πέρασε και η χθεσινή συγκέντρωση, μεγαλειώδης είναι η αλήθεια, και σήμερα γυρίζουν όλα στους ρυθμούς τους. Οι άνθρωποι θα πάνε στις δουλειές τους, τα μέσα θα κινηθούν κανονικά, οι δρόμοι έχουν καθαριστεί, ο ήλιος λάμπει και πάλι. Όλα; Όχι όλα. Γιατί για τους 57 που χάθηκαν δεν υπάρχει ήλιος να ανατείλει. Για τους συγγενείς τους και τους φίλους τους, αυτή η ανατολή του ήλιου είναι μια αφάνταστα επίπονη και οδυνηρή διαδικασία. Αδυνατούν να καταλάβουν πώς γίνεται ο ήλιος να ανατέλλει από τη στιγμή που οι δικοί τους άνθρωποι τόσο πρόωρα δε θα μπορούν να τον βλέπουν. Ο χρόνος δε θα γιατρέψει τίποτα. Ο πόνος δε γιατρεύεται με τον χρόνο. Αυτό το λένε μόνο όσοι δεν έχουν πονέσει ποτέ. Απλά ενσωματώνεται, ευκολότερα ή δυσκολότερα στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων. Δε μπορούμε οι περισσότεροι να τους καταλάβουμε και δε μπορούμε πραγματικά να τους παρηγορήσουμε. Ειδικά με τόσα ερωτηματικά να αιωρούνται και με την συμπεριφορά κράτους και δικαιοσύνης απέναντί τους. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μη ξεχάσουμε. Και να συμπαρασταθούμε στον αγώνα τους όσο μπορούμε και με όποιον τρόπο μπορούμε. Και ίσως, αν ποτέ αποδοθεί δικαιοσύνη, να βρουν μια κάποια γαλήνη κι αυτοί οι άνθρωποι. 

ΥΓ. Δεν ήταν και τίποτα φοβερό να χτυπήσουν οι καμπάνες χθες στις εκκλησίες. Ναι, τα τρισάγια είναι πολύ ουσιαστικός τρόπος να θυμηθούμε τα θύματα αυτής της τραγωδίας-εγκλήματος, αλλά ο πένθιμος ήχος των καμπανών δίνει άλλο σήμα και έχει μια βαρύτητα διαφορετική. Κρίμα που κάποιοι έχασαν και αυτή την ευκαιρία...

Agent Steel - Agents of Steel

 

Φυλάκιση

 

Εγώ καταδικάστηκα σε φυλάκιση. Ανιχνευτές με οδήγησαν στη φυλακή όπου με αλυσόδεσαν. Όταν ζήτησα να μάθω την αιτία μου απάντησαν ότι ήμουν ένοχος επειδή είχα εγκαταλείψει τον Ινδιάνικο καταυλισμό του Φορτ Μπόουϊ.

Δεν πιστεύω ότι εκείνοι οι στρατιώτες στο Πέρασμα των Απάτσι είχαν δικαίωμα πάνω μου ή ότι έπρεπε να ζητήσω την άδειά τους για το που θα πάω.  Οι ομάδες μας δεν μπορούσαν να ζήσουν ειρηνικά εκεί και φύγαμε ήσυχα με την ελπίδα ότι θα ζήσουμε με τον λαό του Βικτόρια σ' έναν τόπο όπου δεν θα μας ενοχλούσε κανείς. Στη συνέχεια άλλους επτά Απάτσι και τους αλυσόδεσαν. 

Δεν καταλαβαίνω γιατί τους τιμώρησαν. Αυτοί οι Ινδιάνοι απλώς με ακολούθησαν όταν έφυγα από το Πέρασμα τω Απάτσι για το Χοτ Σπρινγκς. Αν ενεργήσαμε άσχημα επιστρέφοντας στο Χοτ Σπρινγκς - πράγμα που δεν το πιστεύω- τότε θα έπρεπε να καταδικάσουν μόνο εμένα.

Τζερόνυμο, τα απομνημονεύματα ενός ινδιάνου επαναστάτη, εκδ. Ελεύθερος Τύπος

57 χτύποι

 

Σήμερα οι καμπάνες των εκκλησιών θα χτυπήσουν 57 φορές. Ήταν κάτι που ζήτησε η κα Καρυστιανού και το αποδέχτηκε η Ιερά Σύνοδος. 57 χτύποι για τις 57 ψυχές που χάθηκαν άδικα. Για τις 57 ψυχές που προσευχόμαστε σιωπηλά και ήσυχα για την ανάπαυσή τους και φωνάζουμε, χωρίς να φωνασκούμε και να ηχορυπαίνουμε, άλλο η φωνή και άλλο η φωνασκία, ώστε να αποδοθεί πραγματικά δικαιοσύνη και από τους ανθρώπους γιατί από τον Θεό είμαστε σίγουροι πως θα αποδοθεί. Γιατί ποια καλύτερη απάντηση υπάρχει στις προσευχές από την απόδοση δικαιοσύνης; Γι' αυτές τις 57 ψυχές λοιπόν, ας ακουσθούν μαζί με τα κτυπήματα των καμπανών, με  τις προσευχές, με τις φωνές για απόδοση δικαιοσύνης, και τα λόγια των προφητών Αμώς και Ησαϊα:

Λέει ο Κύριος: “Μισώ, αηδιάζω τις γιορτές σας! Δε με αγγίζουν πια τα πανηγύρια σας… Πάψτε πια να με ξεκουφαίνετε με τους ύμνους σας. Τον ήχο από τις άρπες σας δεν θέλω πια να τον ακούω. Αντί γι’ αυτά, ας ρεύσει σαν νερό το δίκαιο άφθονο και η δικαιοσύνη σαν χείμαρρος αστείρευτος.”

Αμώς 5:21, 23-24

Ησ. 58,4                    Εάν, καθ' ον χρόνον νηστεύετε, εκτρέπεσθε εις φιλονεικίας και εις μάχας, και με τους γρόνθους σας κτυπάτε και ταπεινώνετε τον άσημον και ανισχυρον, είναι ματαία και ανωφελής η νηστεία σας. Προς τι λοιπόν να νηστεύετε, όπως νηστεύετε σήμερον, δια να ακουσθή η έντονος κραυγή σας από εμέ;

Ησ. 58,5                    Εγώ δεν εξέλεξα και δεν ενέκρινα αυτού του είδους την νηστείαν. Δεν μου είναι ευάρεστος η ημέρα, κατά την οποίαν ο άνθρωπος με μίαν τέτοιαν νηστείαν ταπεινώνει τον εαυτόν του. Ούτε, εάν από την πολλήν νηστείαν κάμψης τον τράχηλόν σου, ωσάν τον κρίκον, και στρώσης να κοιμηθής επάνω εις στάκτην, ούτε αυτήν την κακουχίαν σας δεν ημπορείτε να την χαρακτηρίσετε ως νηστείαν δεκτήν από εμέ.

Ησ. 58,6                    Δεν εξέλεξα και δεν ώρισα εγώ τέτοιαν νηστείαν, λέγει ο Κυριος, αλλά λύε κάθε δεσμόν και σύνδεσμον με την αδικίαν. Ακύρωσε και σχίσε τας διεστραμμένας συμφωνίας, τας οποίας συ δια βίας και εξαναγκασμού έχεις συνάψει με τους άλλους.Στείλε ελευθέρους τους συντετριμμένους από τον πόνον και την συμφοράν, και κάθε συμβόλαιον αδίκου συναλλαγής σχίσε το.

Ο συμβολισμός των Τεμπών

 

https://edromos.gr/ta-tempi-os-odigos-syneiditopoiisis/

Σε λίγες μέρες(σήμερα πια) κλείνει ένας χρόνος από το συστημικό έγκλημα στα Τέμπη, που έχει σημαδέψει βαθιά τις ψυχές και την καρδιά των Ελλήνων. Ένα έγκλημα με πολλούς συνεργούς, ηθικούς, εκτελεστικούς, σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής, της διοίκησης, της δικαιοσύνης. Οι οποίοι έκαναν και κάνουν ό,τι μπορούν για τη συγκάλυψή του και την απόδοσή του στην «κακιά στιγμή» και στο «ανθρώπινο λάθος».

Νέοι, ενήλικες και ηλικιωμένοι είδαν πως στο τρένο αυτό βρισκόταν όλη η Ελλάδα, σε μια πορεία στα τυφλά, με διαλυμένες υποδομές, με το πολιτικό σύστημα υπεύθυνο για χρόνιες παθογένειες, ενδιαφερόμενο μόνο για τις μπίζνες από τις ιδιωτικοποιήσεις και τα ξεπουλήματα. Το «πάμε κι όπου βγει» των ιθυνόντων (φτάνει να γεμίζει η τσέπη τους και να αβγαταίνουν οι καταθέσεις τους) οι Έλληνες το διάβασαν όχι σαν «κακιά ώρα», αλλά σαν «κακιά χώρα».

Μέσα σε ένα χρόνο, χάρη στη συνειδητοποίηση των κακοδαιμονιών στις ράγες ενός συστήματος (μνημονιακού-αποικιακού-μεταπρατικού) κυνικού και χωρίς καμιά εθνική συνείδηση, και ιδιαίτερα χάρη στην αξιοπρεπή στάση των γονιών των αδικοχαμένων θυμάτων της τραγωδίας, τα Τέμπη παραμένουν ένας μεγάλος οδηγός συνειδητοποίησης, συγκίνησης, και οργής για την απόπειρα συγκάλυψης.

Οι άνθρωποι της εποχής

 

Γύρισε στο δρόμο που είναι πιο κοντά σου, δηλαδή ευχαρίστησε τον Κύριό σου. Μην αφήνεις την καρδιά σου να ξαναγυρίσει στα χειροκροτήματα ή στην αποδοκιμασία των ανθρώπων της εποχής σου. Εκείνοι που φοβάσαι είναι πράγματι νεκροί, εκτός από τους δίκαιους που η καρφιά τους ακτινοβολεί από ζωή. Γιατί μένεις σε ένα τόπο όπου μένουν νεκροί, ανάμεσα στους τάφους ζωντανών πράγματι ανθρώπων, αλλά νεκρών για τον μελλοντικό κόσμο, που τα βήματά τους έχουν ξεφύγει από το πεπρωμένο τους.  Ετούτοι είναι οι άνθρωποι της εποχής σου. Γι' αυτό αποτραβήξου από εκείνο το μέρος όπου το φως του Θεού δε λάμπει ποτέ.  Μη σε νοιάζει όμως αν κάποιος σε εγκαταλείψει και μην απελπίζεσαι όταν τον χάσεις, γιατί είναι καλύτερα για σένα να βρίσκεται μακριά σου παρά κοντά σου. Ας είναι ο Θεός η επάρκειά σου, πάρε Αυτόν ως συνεργάτη και ας γίνει αυτός το υποκατάστατό τους. Πρόσεχε τους ανθρώπους της εποχής σου. Δεν είναι καλό να ζεις μ' εκείνο που οι άνθρωποι του σήμερα  θεωρούν καλό, ούτε μ' εκείνο που θεωρούν κακό. Είναι καλύτερα να πεθάνεις μόνος παρά να ζήσεις. Γιατί αν κάποιος άνθρωπος νομίζει ότι μπορεί να ξεφύγει από το κακό και από τον φόβο του πειρασμού, ας μάθει ότι δεν υπάρχει διαφυγή. Αν επιτρέψεις σε αυτά να ασκούν τη δύναμή τους πάνω σου, θα σε παρασύρουν στην αμαρτία, κι αν τα αποφύγεις θα σε παγιδέψουν. Γι' αυτό διάλεξε μόνος σου και απέφευγε την παρέα τους. Νομίζω ότι η καλύτερη συμβουλή σήμερα είναι να ζεις μόνος, γιατί εκεί υπάρχει ασφάλεια και η ασφάλεια είναι ένα σημαντικό πλεονέκτημα.

Μπισρ μπ. αλ-Χάριθ αλ-Χάφι("Ξυπόλητος)/Σουφισμός, Α.Τζ.Άρμπερι, εκδ. Κέρδος

MYRATH 'Candles Cry'

 

Τίποτα απολύτως

 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα στον εκκλησιαστικό χώρο από όλους αυτούς τους τιμητές, τους αυστηρούς κριτές, τους διαπρύσιους υπερασπιστές της Ορθοδοξίας και της αλήθειας(τους). Όλους αυτούς που βλέπουν του κόσμου όλου τις αμαρτίες, τις αστοχίες, τις αδυναμίες εκτός από του εαυτού τους. Αυτοί που σιωπούν σε κάθε μορφή αδικίας, ανισότητας, αρπαγής και ληστείας που διαπράττεται στην κοινωνία, στην καθημερινότητα της ζωής και αλυχτούν μόνο όταν το θέμα φτάνει στα όρια της συνωμοσιολογίας ή βρίσκεται στο επίκεντρο του...κρεβατιού. Αυτούς τους ασφυκτικούς φύλακες του ηθικισμού που κλείνουν τα μάτια μπροστά στην ουσιαστική απώλεια της ηθικής. Γιατί η ηθική δε χάνεται μονάχα όταν ψηφίζονται νομοσχέδια υπέρ παλαβών(και επιβλαβών, θα συμφωνήσω) δικαιωμάτων, χάνεται και όταν συναγελαζόμαστε με επιχειρηματίες με σκοτεινά έσοδα(δηλαδή σχεδόν με όλους στην Ελλάδα), με πολιτικούς που το μόνο που έχουν να προσφέρουν στη κοινωνία είναι μίσος και απάτες, όταν στις ενορίες μας βρίσκουμε ανθρώπους-στόχους εύκολους και τους "χτυπάμε" αλύπητα με διάφορες αφορμές και άλλα πολλά. Αλλά από ανθρώπους αγέλαστους και ανέραστους τι μπορούμε να ζητάμε; Τίποτα απολύτως.

πίνακας του Tetsuya Ishida

Γδύσου το ράσο σου και σαν κι Εκείνον

 

Παράτησε πια αυτό το κομπολόι σου, και πάψε τις προσευχές και τις ψαλμωδίες. Ποιον θαρρείς πως υμνείς στην έρημη και σκοτεινή γωνιά ενός ναού, που είναι όλες οι πόρτες κλειστές; Άνοιξε τα μάτια σου καλά και θα δεις πως ο Θεός δεν είναι μπρος σου.

Είναι εκεί που οργώνει ο γεωργός τη γη, στα μονοπάτια, εκεί όπου με κόπο ο εργάτης τσακίζει τις πέτρες. Είναι μαζί τους στη βροχή και στον ήλιο, και σκόνη σκεπάζει την περιβολή Του. Γδύσου το ράσο σου και σαν κι Εκείνον κατέβα κάτω και συ στις σκόνες και στα χώματα.

Ostrogoth - Queen of Desire

 

Κανένας θάνατος δεν μπορεί να θεωρηθεί μάταιος.

 

Με τα σημερινά κριτήρια, το να φέρει κάποιος σε πέρας την αποστολή του σημαίνει πως πεθαίνει άξια, για ένα δίκαιο σκοπό. Το Χαγκακούρε λέει πως κατά τη στιγμή του θανάτου κανείς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει την ορθότητα του σκοπού.

"Όλοι προτιμούμε να ζήσουμε και είναι απόλυτα φυσικό, αν βέβαια μπορούμε να βρούμε κάποια δικαιολογία γι' αυτό". Ένας άνθρωπος που κατορθώνει και βρίσκει μερικές, κάτι που που πηγάζει άμεσα από το γεγονός και μόνο της ύπαρξής του, στη συνέχεια, επινοεί κάποια μορφή θεωρίας βασισμένη σ' αυτές τις δικαιολογίες. Το Χαγκακούρε εκφράζει απλά τη σχετική θέση πως είναι προτιμότερο να πεθάνει κανείς παρά να ζήσει ως δειλός, έχοντας αποτύχει στην αποστολή του.  Επ' ουδενί όμως δεν ισχυρίζεται ότι το να πεθάνει αποκλείει και το να έχει αποτύχει. Εδώ βρίσκεται ο μηδενισμός του Τζότσο Γιαμαμότο και συγχρόνως ο απώτατος ιδεαλισμός που γεννιέται από αυτόν τον μηδενισμό. 

Υποφέρουμε από την ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να πεθάνουμε για ένα πιστεύω ή μία ιδέα. Αυτό στο οποίο επιμένει το Χαγκακούρε είναι ότι ένας αμείλικτος θάνατος, ένας θάνατος μάταιος που δεν φέρνει κανένα καρπό στον κόσμο, έχει παρ' όλα αυτά την αξιοπρέπεια που αρμόζει σε ένα ανθρώπινο ον. Εάν εκτιμούμε τόσο πολύ την αξιοπρέπεια της ζωής, πώς δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε και αυτήν του θανάτου; Κανένας θάνατος δεν μπορεί να θεωρηθεί μάταιος. 

Γιούκιο Μισίμα, Η Ηθική των Σαμουράι στη Σύγχρονη Ιαπωνία, εκδ. Ερατώ

Μπαμπουίνοι

 

Λοιπόν, σε όσο πιο μικρή ηλικία παρατηρείς τον άνθρωπο, τόσο περισσότερο μοιάζει με ζωάκι. Αλλά ζωάκι μολυσμένο με το μικρόβιο του πολιτισμού κι επομένως αχαϊρευτο ζωάκι.  Συνάντησα τις προάλλες τυχαία μια παλιά συμμαθήτρια. Ευτυχώς δε διαβάζει αυτά που γράφω οπότε μπορώ να γράφω ό,τι μου κατεβαίνει χωρίς να χρειάζεται να τα επιβεβαιώσω. Λοιπόν ετούτη μας ήρθε στο σχολείο, νομίζω στη Πέμπτη δημοτικού. Ήταν πολύ όμορφο κοριτσάκι. Μια ωραία ημέρα μας τη παρουσιάζει η δασκάλα μας τη καινούρια συμμαθήτρια. Από εκείνη τη μέρα η σχετικά ήρεμη τάξη μας- κάτι μπούφλες, κάτι σκισμένα χείλια(από τις μπούφλες), κάτι καυγάδες ομαδικοί και ατομικοί υπήρχαν, συνηθισμένα πράγματα δηλαδή- άρχισε λίγο να αγριεύει. Οι καυγάδες άρχισαν να αυξάνονται και να αγριεύουν. Και όλα αυτά όπως καταλάβατε, ε, μια σχέση την είχαν με την άφιξη της καινούριας συμμαθήτριας. Διότι σαν καλά ζωάκια έπρεπε να δείξουμε πιο είναι το δυνατότερο και το καλύτερο. Και αρχίσαμε να κατουράμε ο ένας στη περιοχή του άλλου. Δεν ξέρω αν έχετε δει κανένα ντοκιμαντέρ με μπαμπουίνους στην ΕΡΤ-3, κάπως έτσι. Αλλά επειδή ο άνθρωπος είναι πονηρό ζωάκι, το κάθε αγοράκι διάλεγε ένα φίλο του, που δε συμμετείχε στο κυνήγι, για να δώσουν έναν ολίγον στημένο αγώνα κυριαρχίας. Άκου τι σκεφτόμασταν! Βέβαια, κάποια στιγμή αρπάχτηκαν οι δυο δυνατότεροι της τάξης μας και τρομάξαμε να τους χωρίσουμε...Εκεί άρπαξα κατά λάθος και μια καλή που μου κουδούνισε το κεφάλι. Τελικά, σε αντίθεση με αυτό που γινόταν στα ζωάκια, οι υποψήφιοι...γαμπροί στη περίπτωσή μας, το μόνο που αποκόμισαν ήταν κάτι μελανιές. Η δε σειρά ήταν τόσο μεγάλη που δεν πρόλαβαν να...διαγωνιστούν όλοι εκείνη τη χρονιά(κάποιες αψιμαχίες συνεχίστηκαν με μειωμένη ένταση και την επόμενη χρονιά)...Γιατί τα ένστικτα υπήρχαν μεν αλλά ο πολιτισμός τα είχε αλλοιώσει τόσο πολύ που τελικά χάθηκε ο σκοπός και έμεινε μόνο το μέσο. Δηλαδή το ξύλο. Τελικά τα αγοράκια είναι πιο χαζά  από τους μπαμπουίνους...

Brocas Helm - Prophets Scream

 

Τελώνη και Φαρισαίου

 

Είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή: «Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος κι ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε επιδεικτικά κι έκανε την εξής προσευχή σχετικά με τον εαυτό του: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους άρπαγας, άδικος, μοιχός, ή και σαν αυτόν εδώ τον τελώνη. Εγώ νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα και δίνω στο ναό το δέκατο απ’ όλα τα εισοδήματά μου». Ο τελώνης, αντίθετα, στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό». Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με το Θεό, ενώ ο άλλος όχι· γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, κι όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί».

Δε ξέρω πόσοι άνθρωποι, κληρικοί και λαϊκοί, δίνουν πραγματικά σημασία στην παραπάνω παραβολή. Δε ξέρω πόσοι τη διαβάζουν μεν αλλά επίτηδες κλείνουν τα μάτια τους και το μυαλό τους ώστε να μη τη καταλάβουν. Δε ξέρω πώς γίνεται μια από τις πιο γνωστές παραβολές του Ευαγγελίου να μένει στην πραγματικότητα τόσο άγνωστη σε εμάς. 

Πολιτισμική ταυτότητα

 

Όλες οι απόπειρες να οριστεί η πολιτισμική ταυτότητα καταλήγουν σε υποδείξεις κανόνων συμπεριφοράς, που η τήρησή τους θα σήμαινε έλλειψη πολιτισμικής ταυτότητας

Οι πιο ρωμαλέες και δημιουργικές πολιτισμικές ταυτότητες προκύπτουν από ανόμοια υλικά χωνεμένα στο καμίνι μιας σύγκρουσης αξιών.

Δημοσθένης Κούρτοβικ - Νέο Αντιλεξικό Νεοελληνικής Χρηστομάθειας

Metal Church - Beyond The Black

 

"Να διαβάσεις ξέχασες, να φας όμως δε ξέχασες"

 

Δε ξέρω ποιοι το θυμούνται αυτό αλλά στο δικό μας το σχολείο το ακούγαμε συχνά. Όταν κάποιος είχε ξεχάσει μια άσκηση να την κάνει (στη πραγματικότητα βαριόμασταν να την κάνουμε) ο δάσκαλος ή η δασκάλα του έλεγαν της εξής εξυπνάδα: "Να κάνεις την άσκηση(ή να διαβάσεις) ξέχασες, να φας όμως δε ξέχασες", Εκείνη ήταν η στιγμή κλειδί που χάναμε κάθε σεβασμό και κάθε θαυμασμό για το διδακτικό προσωπικό αλλά και για το σύστημα παιδείας γενικότερα. Διότι όταν ο  εκπρόσωπος των δύο παραπάνω έλεγε αυτή την απίστευτη κουταμάρα, το παιδικό/εφηβικό μυαλό λειτουργούσε ως εξής. Κάπου μέσα στον εγκέφαλο άναβε ένα κόκκινο λαμπάκι με την ένδειξη "μεγάλη κοτσάνα" το οποίο με τη σειρά τους ενεργοποιούσε το σύστημα "εντάξει αυτοί δε πάνε και πολύ καλά, ώρα για χαβαλέ". Προφανώς αυτή η φράση ήταν κληρονομημένη από τις προηγούμενες γενιές δασκάλων, αυτοί που έβγαλαν όλους αυτούς τους σπουδαίους μαθητές που τελικά είτε κυβερνώντας είτε ψηφίζοντας έριξαν τη χώρα στα βράχια, πράγμα που φαίνεται από την παντελή έλλειψη λογικής και την εντελώς άχαρη προσπάθεια αστεϊσμού.

Tetsuya Ishida, Distance (Kyori), 1999, acrylic on board

 

https://www.minahsong.com/post/tetsuya-ishida-surrealism-of-a-salaryman

Pain of Salvation - Beyond the Pale

 

"Δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω"

 

Μία από τις πολλές ηλίθιες εκφράσεις-τσιτάτα που μεγαλώσαμε στην εποχή μου ήταν το "δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω". Όπως όλες οι μεγάλες ανοησίες έτσι κι αυτή ακουγόταν ή από γονείς ή από δασκάλους και δεν είναι να απορεί κανείς πως βγήκαμε έτσι τελικά όλοι εμείς που ξεκινήσαμε το ταξίδι μας στο θαυμαστό κόσμο μας της δεκαετία του 80(λίγο πριν και λίγο μετά). Η έκφραση αυτή ακουγόταν φυσικά σε συζητήσεις για μαθήματα αλλά αξίωνε και ευρύτερης εφαρμογής. Είχε σχεδιαστεί για -ποιον άλλο λόγο;- να μας πείσει ότι μπορούμε να διαβάσουνε περισσότερο, να γράψουμε καλύτερα ,να πάρουμε καλύτερους βαθμούς και να παραμείνουμε το ίδιο στούρνοι στην ουσία αφού όλη η διαδικασία της μάθησης δεν είχε σκοπό να κερδίσουμε γνώσεις αλλά να παπαγαλίσουμε πράγματα που θα τα ξεχνούσαμε την επόμενη στιγμή. Άλλωστε η παιδεία τότε συνοψιζόταν σε δύο λέξεις, παπαγαλία και βαθμοθηρία. Έτσι λοιπόν, το "δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω" υπονοούσε ότι οι κακές επιδόσεις, όπως το εννοούσε ο κάθε γονιός και ο κάθε εκπαιδευτικός, ήταν αποτέλεσμα αποκλειστικά και μόνο της τεμπελιάς του/της μαθητή/μαθήτριας. Δεν υπήρχε κάτι άλλο.

Evergrey - She Speaks to the Dead

 

Απολιθώματα 10 εκατομμυρίων ετών ανακαλύφθηκαν στο Ιράν

https://www.presstv.ir/Detail/2023/10/04/712060/Iran-Maragheh-fossil-site

Ένας Ιρανός αξιωματούχος δήλωσε ότι μια τοποθεσία με απολιθώματα ηλικίας 10 εκατομμυρίων ετών ανακαλύφθηκε στη βορειοδυτική κομητεία Maragheh της χώρας στην επαρχία του Ανατολικού Αζαρμπαϊτζάν.

Ο επικεφαλής του περιφερειακού Τμήματος Περιβάλλοντος Shahnam Ashtari δήλωσε την Τετάρτη ότι η τοποθεσία αποκαλύφθηκε στο χωριό Ahaq.

Είπε ότι καταπληκτικά απολιθώματα που σχετίζονται με οικογένειες αλόγων, ελεφάντων, βοοειδών, ρινόκερων και όλων των ειδών σαρκοφάγων έχουν βρεθεί κατά την ανασκαφή της τοποθεσίας.

Η εξεταστική που δεν εξετάζει

 

Η αθλιότητα της ψευδοεξεταστικής επιτροπής για το ατύχημα των Τεμπών, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Στην επιτροπή που είχε ως καθήκον να (μην) ρίξει φως στην υπόθεση, βασικοί μάρτυρες δεν κλήθηκαν, πορίσματα εμπειρογνωμόνων αγνοήθηκαν, μάρτυρες όπως ο τότε υπουργός μεταφορών Αχ. Καραμανλής φέρθηκαν ως κατήγοροι, οι συγγενείς των θυμάτων άκουσαν ένα σωρό προσβολές και βρέθηκαν αντιμέτωποι με μία απίστευτα αδιάφορη και σκληρή συμπεριφορά ιδιαίτερα από τον άξεστο πρόεδρο της επιτροπής. Ακόμα βιάστηκε η επιτροπή να λήξει τις εργασίες τις, τις οποίες δεν έκανε προφανώς, ώστε να μην προλάβει η εισαγγελία Λάρισας να στείλει τη δικογραφία. Αυτά όλα σε κλίμα αποσιωποίησης και συγκάλυψης. Και μετά τους φταίει το ευρωκοινοβούλιο που έβγαλε πόρισμα εναντίον της αστραφτερής και πεντακάθαρης κυβέρνησης για το κράτος δικαίου και πως αυτό (δεν) λειτουργεί στη χώρα μας.  

Sodom - Glock 'n' Roll

 

«Εσείς δώστε τους να φάνε»

 

https://anastasiosk.blogspot.com/2024/02/blog-post_628.html#more

Να  βγούμε,  να  βγούμε,  για  να  προσφέρουμε  σε  όλους  τη  ζωή  του  Ιησού  Χριστού.  Επαναλαμβάνω  εδώ προς  όλη  την  Εκκλησία  αυτό  που,  πολλές  φορές,  είπα στους ιερείς και λαϊκούς του Μπουένος Άιρες: προτιμώ μια Εκκλησία καταπονημένη, πληγωμένη και λερωμένη, επειδή βγήκε στους δρόμους, παρά μια Εκκλησία άρρωστη από την κλεισούρα και την άνεση να στηρίζεται στις ασφάλειές της. Δεν θέλω μια Εκκλησία που αγωνιά για να βρίσκεται στο κέντρο και η οποία καταλήγει να είναι εγκλωβισμένη μέσα σε μια σύγχυση από ιδεοληψίες και διαδικασίες. Αν κάτι πρέπει, πολύ σωστά, να μας ανησυχεί και να απασχολεί τη συνείδησή μας, είναι ότι πολλοί αδελφοί μας ζουν χωρίς τη δύναμη, το φως και την παρηγοριά της φιλίας με τον Ιησού Χριστό, χωρίς μια κοινότητα πίστεως για να τους υποδέχεται, χωρίς έναν ορίζοντα νοήματος και ζωής.

Τέμπη

 

Δεν είναι σοκαριστικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση επιχειρεί συγκάλυψη εκ νέου στην υπόθεση των Τεμπών. Άλλωστε πιο σοκαριστική ήταν η πρώτη απόπειρα με το "μπάζωμα-εξπρές" του σημείου της τραγωδίας, τη μη επιστροφής των σoρών των θυμάτων στις οικογένειες κλπ. Είναι ο τρόπος που γίνεται. Αυτός ο απροκάλυπτα κυνικός και χυδαίος τρόπος που ακολουθεί η κυβέρνηση. Σε κοινή θέα, χωρίς καν αν προσπαθεί να κρυφτεί και με πλήρη αδιαφορία για τις οικογένειες. Θα έλεγα και για τους πολίτες της χώρας αλλά δε ξέρω σε τι βαθμό πραγματικά ενδιαφέρονται. Άλλωστε αυτοί που λένε ότι ενδιαφέρονται, πιο πολύ νοιάζονται να "πληγεί η εικόνα της κυβέρνησης" παρά να αποδοθεί πραγματικά δικαιοσύνη, αυτή την αίσθηση έχω. Οι άλλοι ενδιαφέρονται να συνεχίσει να κυβερνά το κόμμα τους και αποδέχονται μερικές θυσίες ώστε να πάνε μπροστά τα πράγματα όπως είπε και γνωστός δημοσιογράφος βάζοντας όλα τα θύματα σε έναν σάκο...Άσε που κάποιοι από κάποια περιοχή προσλήφθηκαν με ρουσφέτι από κάποιον υπουργό για κάποια υπηρεσία που αφορά τρένα, ράγες κλπ. Τέλος πάντων, όπως και να 'χει, το θέμα αυτό δε πρέπει σε καμία περίπτωση να περάσει έτσι και να ξεχαστεί και είναι υποχρέωση όλων μας να μη το αφήσουμε ώστε να μη δικαιωθεί το άλλο προβεβλημένο στέλεχος της κυβέρνησης που δήλωσε χωρίς κανέναν ενδοιασμό σε τηλεοπτική συνέντευξη ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για το θέμα αυτό πια. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι διαθέσιμοι. 

 

Οι αγρότες στο Σύνταγμα

 

https://www.parapolitika.gr/ellada/article/1351553/agrotes-poliorkoun-to-sudagma-me-170-trakter-stis-1830-to-sullalitirio-tous-eikones-video/

Η γνώμη των άλλων

 Απορώ συχνά με το ότι, ενώ ο καθένας μας αγαπά τον εαυτό του πάνω από το κάθε τι, ταυτόχρονα δίνει λιγότερη σημασία στη προσωπική του γνώμη για τον εαυτό του, απ' ότι στη γνώμη των άλλων για εκείνον...Το αποτέλεσμα είναι να εκτιμάμε περισσότερο την άποψη του γείτονα από τη δική μας

Μάρκος Αυρήλιος του Γιάννη Σπανδώνη, εκδ. Ενάλιος

VOIVOD - Quest For Nothing

 

Μειονότητες

 

Και βέβαια είναι απαράδεκτο να κλείνει μια μικρή πλειοψηφία τος σχολές με καταλήψεις. Βεβαίως είναι απαράδεκτο η μειοψηφία των αγροτών(σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό) να κλείνουν τους δρόμους. Αλλά δεν είναι εξίσου απαράδεκτο να μας κυβερνά μια μειοψηφική κυβέρνηση του 41% επί του περίπου 50%(βάλτε και 60 αν θέλετε) του συνολικού πληθυσμού που προσήλθε στις κάλπες; Ας μας το εξηγήσουν κι αυτό λίγο οι αδέκαστοι και ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι που μας πιπιλίζουν το μυαλό κάθε μέρα, όλη μέρα. Και όχι, ότι αυτό είναι το εκλογικό σύστημα δεν μπορεί να είναι αποδεκτή απάντηση.

BLACKRAIN "Revolution"

 

Αφαίρεση

 

Αν με ρωτάτε εμένα πάντως, μια σοβαρή πολιτεία όχι μόνο δε θα έδινε δικαίωμα τεκνοθεσίας και στου ομοφυλόφιλους αλλά θα το αφαιρούσε και από τους ετεροφυλόφιλους. Αν ρίξετε μια ματιά γύρω σας θα καταλάβετε τι εννοώ...πιθανότατα...

Manowar - Fighting the World

 

Της Χαναναίας

 

Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς αναχώρησε για την περιοχή της Τύρου και της Σιδώνας. Τότε μια γυναίκα Χαναναία βγήκε έξω από τα όρια της περιοχής εκείνης και του φώναζε δυνατά: «Ελέησέ με, Κύριε, Υιέ του Δαβίδ. Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο». Αυτός δεν της απαντούσε λέξη. Τον πλησίασαν τότε οι μαθητές του και τον παρακαλούσαν: «Διώξε την, γιατί μας ακολουθεί και φωνάζει». Ο Ιησούς είπε: «Έχω αποσταλεί μόνο για τους πλανεμένους Ισραηλίτες». Εκείνη όμως ήρθε και τον προσκύνησε λέγοντας: «Κύριε, βοήθησέ με». Αυτός της αποκρίθηκε: «Δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το πετάξει στα σκυλιά». «Ναι, Κύριε», είπε εκείνη, «αλλά και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους». Τότε ο Ιησούς της απάντησε: «Μεγάλη είναι η πίστη σου, γυναίκα! Ας γίνει όπως το θέλεις». Κι από κείνη την ώρα γιατρεύτηκε η θυγατέρα της. 

Άντε τώρα, να πας να εξηγήσεις αυτό το κομμάτι σήμερα, που ο όρος της αγάπης έχει πολυχρησιμοποιηθεί και κατακουρελιαστεί από όλους αυτούς τους υπερευαίσθητους ψευτοαγωνιστές των δικαιωμάτων. Άντε τώρα να μιλήσει σήμερα η Εκκλησία με τον τρόπο αυτό του Χριστού. Η γλώσσα της αγάπης, της πραγματικής αγάπης δεν περιλαμβάνει πάντα το χάιδεμα και το καλόπιασμα. Μερικές φορές χρειάζεται να είναι φαινομενικά σκληρή. 

Το ριζικό μονοπώλιο των αυτοκινήτων

 

Τα αυτοκίνητα μπορούν να μονοπωλούν την κυκλοφορία. Μπορούν να διαμορφώνουν μια πόλη κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση τους, όπως έχουν κάνει καταργώντας πρακτικά τη μετακίνηση με τα πόδια ή με το ποδήλατο στο Λος Άντζελες. Μπορούν να εξαφανίσουν τη ποτάμια κυκλοφορία στην Ταϊλάνδη. Ριζικό μονοπώλιο αποτελεί το γεγονός ότι η μηχανοκίνητη κυκλοφορία περιορίζει το δικαίωμα στο βάδισμα και όχι ότι περισσότεροι οδηγούν Σεβρολέτ από όσους Φορντ. Αυτό που κάνουν τα αυτοκίνητα στον άνθρωπο εξαιτίας αυτού του ριζικού μονοπωλίου είναι τελείως διαφορετικό και ανεξάρτητο απ' αυτό που κάνουν καίγοντας βενζίνη που θα μπορούσε να μετατραπεί σε τρόφιμα σε έναν κόσμο υπεργεμάτο από ανθρώπους. Είναι διαφορετικό κι από την ανθρωποσφαγή που προκαλούν τα αυτοκίνητα. Φυσικά, τα αυτοκίνητα είναι όντως επικίνδυνα και πολυδάπανα. Αλλά το ριζικό μονοπώλιο που εγκαθιδρύουν είναι καταστροφικό με έναν ιδιάζοντα τρόπο. Τα αυτοκίνητα δημιουργούν απόσταση. Ρίχνουν σφήνες μεγάλων αυτοκινητόδρομων μέσα σε κατοικημένες περιοχές και μετά αποσπούν με τη βία διόδια για τη διέλευση από τη γέφυρα που ενώνει μεταξύ τους τους ανθρώπους τους οποίους απομακρύνουν αυτοί οι ίδιοι οι αυτοκινητόδρομοι. Το μονοπώλιο αυτό πάνω στο έδαφος δίνει τον χώρο βορά στα αυτοκίνητα. Καταστρέφει το περιβάλλον για τα πόδια και τα ποδήλατα. Και αν ακόμη μπορούσαν να κινηθούν τα αεροπλάνα και τα λεωφορεία χωρίς να ρυπαίνουν το περιβάλλον και αποσυμφορώντας τις δημόσιες μεταφορές/μετακινήσεις, οι απάνθρωπες ταχύτητές τους θα υποβάθμιζαν την εγγενή κινητικότητα του ανθρώπου και θα τον υποχρέωναν να ξοδεύει περισσότερο χρόνο για τη μετακίνησή του. 

Ιβάν Ίλιτς, Εργαλεία για την καλή ζωή, εκδ. Νησίδες

3 Inches of Blood - Axes of Evil

 

Διαφωνίες

Μου αρέσει πάρα πολύ να διαφωνώ. Διαφωνώ με τους συμφωνούντες μα διαφωνώ και με τους διαφωνούντες. Με αυτούς που λένε άσπρο, με αυτούς που λένε μαύρο αλλά και με τους πονηρούς που λένε γκρι. Με αυτούς που θέλουν το καλό μου μα και με αυτούς που θέλουν το κακό μου. Με τους φίλους και τους εχθρούς. Τους συγγενείς και τους ξένους. Με τους μεταμοντέρνους και με τους συντηρητικούς. Τους ροκάδες και τους σκυλάδες. Τους τράπερ και τους κάγκουρες. Τις σλατίνες και τις γκοθούδες. Με τους καλοντυμένους και τους λέτσους. Τους οικολόγους και τους κυνηγούς και με τους ψαράδες. Με τους κλέφτες και τους αστυνόμους. Τους δεξιούς και τους αριστερούς. Τους ορθόδοξους και τους καθολικούς. Τους σιίτες και τους σουννίτες. Με τον Μπάιντεν και τον Τραμπ. Τον Μητσοτάκη και τον...δε ξέρω, ακόμα ψάχνουν στη κεντροαριστερά ποιος θα μπει απέναντι, εγώ θα τον βρω; Γενικά διαφωνώ. Ακόμα κι όταν συμφωνώ, δηλαδή ποτέ, το κάνω διαφωνώντας. Και τελικά και με το σημείωμα τούτο, πάλι διαφωνώ!

Μια 'συμπολιτευόμενη σικέ αντιπολίτευση'

 

https://www.protothema.gr/politics/article/1467642/koutsoubas-psahnoun-ton-adipalo-tou-mitsotaki-tin-ora-pou-psifizoun-ta-nomoshedia-tis-kuvernisis/

Κάποιοι εξακολουθούν να αναρωτιούνται πονηρά αν 'υπάρχει αντιπολίτευση', 'ποιος θα αντιμετωπίσει την κυβέρνηση και τον Μητσοτάκη', τι θα γίνει με την 'κυριαρχία της ΝΔ' και με το '41%'; Κι όχι τυχαία αυτοί βρίσκονται στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΠΑΣΟΚ, στη Νέα Αριστερά. Την ίδια ώρα όμως ψηφίζουν τα αντιδραστικά νομοσχέδια της ΝΔ και του Μητσοτάκη, ως δήθεν προοδευτικά. Το ίδιο έκαναν και χθες με το νομοσχέδιο για την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, βοηθώντας μάλιστα την κυβέρνηση να καλύψει τις απώλειες της. Έτσι είναι: το να χέρι νίβει τ' άλλο. Είναι πλέον σαφές ότι σε κρίσιμα ζητήματα, η κυβέρνηση της ΝΔ μπορεί να υπολογίζει στη στήριξη και τη συναίνεση αυτών των δυνάμεων. Έχει διαμορφωθεί αυτό που λέμε μια 'συμπολιτευόμενη σικέ αντιπολίτευση'.

Δ. Κουτσούμπας,ΓΓ του ΚΚΕ

Annihilator - Alison Hell

 

 

Όταν υπάρχει χιούμορ

 

Το έχω ξαναγράψει, το χιούμορ είναι πολύ σημαντικό χαρακτηριστικό. Θρησκεία ή ιδεολογία χωρίς χιούμορ οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον φανατισμό. Οι ισλαμιστές για παράδειγμα δεν έχουν ίχνος χιούμορ. Οι ακροδεξιοί ομοίως. Οι ακροαριστεροί, ούτε αυτοί έχουν χιούμορ. Βέβαια, το χιούμορ προϋποθέτει εξυπνάδα η οποία αν υπήρχε δε θα υπήρχε ο φανατισμός.

Saxon - 747 (Strangers in the Night)

 

Πολιτικές σκέψεις

 -Δε ξέρω τι είναι χειρότερο. Ότι ο υπουργός μεταφορών στη θητεία του οποίου συνέβη το ατύχημα στα Τέμπη έβαλε ξανά υποψηφιότητα, ότι ψηφίστηκε και πάλι, ότι πήγε στην εξεταστική στη Βουλή με ύφος κατηγόρου, ότι τον καλύπτει η κυβέρνηση, ότι το μέσα έπαιξαν το θέμα όσο λιγότερο γινόταν...τι; Ποιο απ' όλα; 

-Πώς στην ευχή χωράνε δύο άνθρωποι σε έναν σάκο; Δυο μέρες σπάω το κεφάλι μου, άκρη δε βγάζω.

-Δίπλα από εκεί που ψηφίζουν για την ισότητα του πολιτικού γάμου κλπ και που όλοι σκίζονται οι μεν για τις ελληνικές παραδοσιακές αξίες και οι δε για τα δικαιώματα, υπάρχει ένας δρόμος, ξεκινάει από τη Βουλή και φτάνει στην Ομόνοια και είναι διάσπαρτος με αστέγους που κοιμούνται στα πεζοδρόμια. Ούτε διαδήλωση είδα γι' αυτό το θέμα ούτε την άχρωμη αριστερά να δίνει κανέναν αγώνα(τι αγώνα που όταν κυβέρνησε χειρότερο έγινε το πρόβλημα) για το δικαίωμα της στέγασης αυτών των ανθρώπων. Πάνε και οι αξίες, πάει και η πίστη, πάει και η ιδεολογία σε αυτή τη περίπτωση, ε;

- Δε παίρνει ιδεολογικό πρόσημο ο φόνος, ούτε ταξικά μπορεί να δικαιολογηθεί. Αν το πιστεύει αυτό κάποιος ας πάει στο Δαφνί μπας και στροφάρει αλλιώς κάποια στιγμή. 

- Για τους αγρότες ξύνουμε τον πάτο του βαρελιού, για τις τράπεζες όμως πριν χρόνια φυτρώνανε λεφτά στα δέντρα, ε;

Wytch Hazel - The Fire's Control

 

Μια ωδή στο φτερωτό θεό...σχεδόν

 

Ναι, ξημέρωσε και φέτος του Αγίου Βαλεντίνου και πραγματικά είναι μια πάρα πολύ όμορφη ημέρα, εκτός και αν βρέχει ή φυσάει πολύ οπότε και σαν μέρα δε σκίζει αλλά εν πάση περιπτώσει η ημέρα αυτή διατηρεί εκείνη τη γοητεία, τη γλύκα και την τσαχπινιά που έχει ο έρωτας. Ναι, ο έρωτας! Αυτός ο φτερωτός άγγελος ο οποίος αρέσκεται να πετάει τα βέλη του σε ανυποψίαστες καρδιές, να τις καμακώνει και εν συνεχεία να ενσταλάζει μέσα τους την ακατανίκητη επιθυμία για σοκολατάκια(πήρα), κόκκινα λουλούδια(πήρα) και λούτρινα κουκλάκια(πήρ...όχι δεν πήρα, επιστρέφω σε δέκα με δεκαπέντε λεπτά). Εν συνεχεία τούτος ο χαριτωμένος ιπτάμενος μπόμπιρας πετά από τηλεοπτικό κανάλι σε τηλεοπτικό κανάλι και μαγεύει τους υπεύθυνους προγράμματος ώστε να βάλουν στο πρόγραμμα της ημέρας τουλάχιστον μία ρομαντική κομεντί. Ακολούθως επισκέπτεται τους ραδιοφωνικούς σταθμούς όπου φροντίζει τα γνωστά τσιφτετελοσουργελοσαχλοτράγουδα που παίζονται κατά κόρον να αντικατασταθούν με αισθαντικές μπαλάντες, ελληνικές και ξένες ούτως ώστε(ήθελα εδώ και καιρό να βάλω αυτή τη φρασούλα σε κάποιο κείμενο) να μαλακώσουν ακόμα και οι πιο σκληρές καρδιές, να ξεβαρεθούν ακόμα και τα πιο βαρετά και μέσα στη ρουτίνα πνιγμένα παντρεμένα ζευγάρια, να γιορτάσουν μέχρι και οι χωρισμένοι κι ας λέει η Άντζελα το αντίθετο. Θα ζουζουνίσει σαν ενοχλητικό μυγάκι πάνω από τα κεφάλια του κέθε ξινίδη και της κάθε πικρίδου οι οποίοι θα πουν για χιλιοστή φορά πως η μέρα τούτη είναι μια εμπορική αηδία, λες και οι άλλες είναι καλύτερες, και θα προσπαθήσουν να μας πείσουν πως η αντίστασή τους είναι μια ενσυνείδητη πράξη αντικομφορμισμού(πραγματικά λατρεύω αυτή τη λέξη, τόσο πολύ που θα της πάρω σοκολατάκια φέτος και δε θα τα φάω από τη προηγούμενη μόνος μου) ενώ στη πραγματικότητα απλά δε μπορούν να πετάξουν τους ιστούς της ρουτίνας από επάνω τους. Η επανάσταση σύντροφοι και συντρόφισσες(που θα έλεγε και η εξόχως ερωτική συντρόφισσα Αλέκα Παπαρήγα) μπορεί να περιμένει μια μέρα, ο ρομαντισμός και ο έρωτας όχι! Α, και μη βάλετε τίποτα σκόρδα και κρεμμύδια στο φαγητό σήμερα και βρωμοκοπάτε σαν μπακαλιάροι της 25η Μαρτίου. Άλλη γιορτή εκείνη! Καλημέρα σας και μη με πολυσκοτίζετε είναι σε ερωτική mood σήμερα...πάω να τσακωθώ με τους γείτονες, εις στο επανιδείν(άλλαξα ύφος γραφής στο τέλος έτσι για την τσαχπινιά)!!!

Iced Earth - A Question of Heaven

 

Χαμένες ώρες

 

Πραγματικά αν δεν υπήρχαν οι σχολικές ώρες, τότε οι ώρες που χαλάμε στη δουλειά θα ήταν οι πιο χαμένες του κάθε 24ωρου. Αλλά γι' αυτό πηγαίνουμε μικρά σχολείο, για να θυμόμαστε εκείνες τις εντελώς χαμένες και χωρίς ανταμοιβή ώρες ώστε να είμαστε ευχαριστημένοι που τις ώρες που σπαταλάμε στη δουλειά τις (κακο)πληρωνόμαστε τουλάχιστον. Γιατί σπατάλη χρόνου είναι να κάνουμε πράγματα που δε μας αρέσουν ώστε κάποιοι να πλουτίζουν τρελά κι εμείς να παίρνουμε μισθούς της πλάκας. Οι οποίοι πάντα είναι της πλάκας αναλογικά με τα κέρδη που φέρνει η εργασία μας στον εργοδότη. Και μετά από το αναρχοκομμουνιστικό αυτό σημείωμα μπορώ να κοιμηθώ με την επαναστατική μου συνείδηση ήσυχη(γράφτηκε αργά το βράδυ, όπως όλα τα σοφά πράγματα)

Saxon - Denim and Leather

 

Τον καιρό εκείνο...

 

Αφού λοιπόν το πράγμα το σηκώνει ας συνεχίσω να γράφω για εκείνες τις παλιές ασφαλείς εποχές που στο σχολείο υπήρχε σιγουριά και τα παιδιά παίζανε αθώα στις αλάνες(ναι, είχαμε δεκαετία του '80 αλάνες στο Περιστέρι). Τότε που η κοινωνικοποίηση άρχιζε νωρίς στα σχολικά χρόνια, που συγκεντρωνόμασταν ομάδες καθεμιά από τη γειτονιά της και αφού εξοπλιζόμασταν με πέτρες και ξύλα πηγαίναμε στη δίπλα γειτονιά ή έρχονταν οι άλλοι στη δική μας και περνούσαμε ένα υπέροχο απόγευμα προσπαθώντας να ανοίξουμε ο ένας το κεφάλι του άλλου. Αφορμή συνήθως ήταν ότι κάποιος από τη μία γειτονιά πέρασε μέσα από κάποια άλλη γειτονιά και εισέπραξε κάμποσες μπούφλες ως αναμνηστικό. Αλλά ευτυχώς δεν είχαμε συμμορίες τότε. Επίσης τότε το σχολείο, το δημοτικό, ήταν ασφαλές. Με εξαίρεση ότι ένα ολόκληρο τμήμα αποφάσισε για ένα μήνα σε κάθε διάλειμμα να δέρνει ένα παιδί, έτσι για πλάκα. Μέχρι που έπαθε μια ψιλορήξη τυμπάνου, πήρε χαμπάρι η μάνα του τι έγινε και ενεργοποιήθηκαν οι σχολικοί μηχανισμοί. Μετά δερνόμασταν ανά τετράδες.

Αλλά στο γυμνάσιο η πειθαρχία ήταν απόλυτη. Που και που ξύλο, μια φορά χτύπησα ένα συμμαθητή μου(σημείωση, εγώ ήμουν και σχετικά φλώρος τότε) με κάτι καρφιά κι αυτός κυνηγούσε να μου καρφώσει τον καινούριο του σουγιά, έτσι για την πολιτισμική συναλλαγή. Αλλά θυμάμαι και μια φορά που συνεδρίαζαν οι καθηγητές και πέντε έξι καλόπαιδα στρίμωξαν σε μια τάξη μια κάπως πεταχτούλα συμμαθήτρια και έπιαναν ό,τι προλάβαιναν και αν δεν είχαν μαζευτεί πολλοί μαθητές έξω από τη τάξη, της οποίας της πόρτας το πόμολο έβγαινε, και δεν ξύπναγαν οι κοιμώμενοι καθηγητές δε ξέρω τι άλλα θα είχαμε. Φυσικά το θέμα "πνίγηκε" ενώ στη σημερινή διαβολική εποχή θα είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν. 

Dio - Walk on Water

 

Η Παραβολή των Ταλάντων

 

Είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή: «Η βασιλεία του Θεού μοιάζει μ’ έναν άνθρωπο ο οποίος φεύγοντας για ταξίδι, κάλεσε τους δούλους του και τους εμπιστεύτηκε τα υπάρχοντά του. Σ’ άλλον έδωσε πέντε τάλαντα, σ’ άλλον δύο, σ’ άλλον ένα, στον καθένα ανάλογα με την ικανότητά του, κι έφυγε αμέσως για το ταξίδι. Αυτός που έλαβε τα πέντε τάλαντα, πήγε και τα εκμεταλλεύτηκε και κέρδισε άλλα πέντε. Κι αυτός που έλαβε τα δύο τάλαντα, κέρδισε επίσης άλλα δύο. Εκείνος όμως που έλαβε το ένα τάλαντο, πήγε κι έσκαψε στη γη και έκρυψε τα χρήματα του κυρίου του.» Ύστερα από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, γύρισε ο κύριος εκείνων των δούλων και έκανε λογαριασμό μαζί τους. Παρουσιάστηκε τότε εκείνος που είχε λάβει τα πέντε τάλαντα και του έφερε άλλα πέντε. “Κύριε”, του λέει, “μου εμπιστεύτηκες πέντε τάλαντα· κοίτα, κέρδισα μ’ αυτά άλλα πέντε”. Ο κύριός του τού είπε: “εύγε, καλέ και έμπιστε δούλε! Αποδείχτηκες αξιόπιστος στα λίγα, γι’ αυτό θα σου εμπιστευτώ πολλά. Έλα να γιορτάσεις μαζί μου”. Παρουσιάστηκε κι ο άλλος με τα δύο τάλαντα και του είπε: “κύριε, μου εμπιστεύτηκες δύο τάλαντα· κοίτα, κέρδισα άλλα δύο”. Του είπε ο κύριός του: “εύγε, καλέ και έμπιστε δούλε! Αποδείχτηκες αξιόπιστος στα λίγα, γι’ αυτό θα σου εμπιστευτώ πολλά. Έλα να γιορτάσεις μαζί μου”. Παρουσιάστηκε κι εκείνος που είχε λάβει το ένα τάλαντο και του είπε: “κύριε, ήξερα πως είσαι σκληρός άνθρωπος. Θερίζεις εκεί όπου δεν έσπειρες και συνάζεις καρπούς εκεί που δε φύτεψες. Γι’ αυτό φοβήθηκα και πήγα κι έκρυψα το τάλαντό σου στη γη. Ορίστε τα λεφτά σου”. Ο κύριός του τού αποκρίθηκε: “δούλε κακέ και οκνηρέ, ήξερες πως θερίζω όπου δεν έσπειρα, και συνάζω καρπούς απ’ όπου δε φύτεψα! Τότε έπρεπε να βάλεις τα χρήματά μου στην τράπεζα, κι εγώ όταν θα γυρνούσα πίσω, θα τα έπαιρνα με τόκο. Πάρτε του, λοιπόν, το τάλαντο και δώστε το σ’ αυτόν που έχει τα δέκα τάλαντα. Γιατί σε καθέναν που έχει, θα του δοθεί με το παραπάνω και θα ’χει περίσσευμα· ενώ απ’ όποιον δεν έχει, θα του πάρουν και τα λίγα που έχει. Κι αυτόν τον άχρηστο δούλο πετάξτε τον έξω στο σκοτάδι. Εκεί θα κλαίνε, και θα τρίζουν τα δόντια”». Αφού τα είπε όλα αυτά, πρόσθεσε με έμφαση: «Όποιος έχει αυτιά για ν’ ακούει ας τα ακούει».

Σήμερα, έτσι για αλλαγή, δε θα ασχοληθούμε με τους δύο δούλους και πως αυγάτισαν τα τάλαντα που τους εμπιστεύτηκε ο κύριός τους. Αυτοί πράγματι δούλεψαν, καλλιέργησαν και αύξησαν αυτά τα τάλαντα, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο και ανταμείφθηκαν από τον κύριό τους. Και όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό για εμάς. Έχουμε την υποχρέωση απέναντι στον Θεό, όσο μπορούμε να καλλιεργήσουμε τα χαρίσματα που μας έχει δώσει, πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία, ο καθένας με τις δυνατότητές του. Γιατί αυτά τα δώρα μας τα δίνει ο Θεός ώστε να φτάσουμε στη θέωση ή έστω να το προσπαθήσουμε. Ακόμα και οι αποτυχημένες προσπάθειες δε θα περάσουν απαρατήρητες από τον Κύριο. 

Οι ερωτικές εκτροπές

Πολλοί κληρικοί και πνευματικοί απασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με τις ατέλειες της ερωτικής ζωής εκείνων που καθοδηγούν παραβλέποντας σχεδόν εντελώς άλλες ανθρώπινες ατέλειες και μάλιστα με διάφορες διανοητικές αλχημείες προσπαθούν να τους πείσουν ότι τα "σαρκικά αμαρτήματα" έχουν μια καίρια και κεντρική σημασία για την πνευματική ζωή και τη σωτηρία του ανθρώπου και ότι είναι πολύ σοβαρότερα από οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο αμάρτημα. Ότι αυτή η άποψη δεν έχει έρεισμα στη χριστιανική διδασκαλία και την εκκλησιαστική παράδοση θα μπορούσε να είναι εμφανές και στον πιο αμύητο, εφόσον η ψυχοπαθολογία του δεν του δημιουργεί την ανάγκη γι' αυτήν την έμμονη ενασχόληση με το σεξ, που είναι βασικό χαρακτηριστικό πολλών θρησκευόμενων και πάρα πολλών κληρικών και πνευματικών. Έτσι γι' αυτούς η παράθεση οποιωνδήποτε μαρτυριών από την παράδοση δεν θα είχε κανένα νόημα, για όποιον όμως υγιαίνει ψυχικά είναι εμφανές ότι ο Ιησούς Χριστός ένα μόνο αμαρτωλό απέρριπτε διαρκώς και ολοκληρωτικά, και αυτός ήταν ο υποκριτής, και ότι απείλησε με τη φρικτότερη τιμωρία της κολάσεως όχι τον πόρνο αλλά τον φίλαυτο που είναι τόσο αυτοαπασχολούμενος ώστε όχι μόνο δεν αγαπά, αλλά ούτε παρατηρεί τον άλλο, όπως φαίνεται από την παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου.

Όσον αφορά το περίφημο χωρίο από την Α Επιστολή του Πάυλου προς τους Κορινθίους :"ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι."(Α Κορ. 6,9) στο χωρίο αυτό όχι μόνο δεν θεωρούνται οι ερωτικές παρεκτροπές ιδιαίτερα σοβαρές, αλλά εξομοιώνονται με την πλεονεξία, την κλοπή και τη λοιδορία και το ακόμη σπουδαιότερο είναι ότι, σύμφωνα με το χωρίο αυτό, κανένας άνθρωπος που διαθέτει την πιο στοιχειώδη αυτογνωσία δεν μπορεί να πιστεύει ότι δεν συμπεριλαμβάνεται σ' αυτό τον κατάλογο των αμαρτωλών που δεν θα κληρονομήσουν τη Βασιλεία του Θεού έτσι ώστε να κτυπιέται καίρια κάθε αυτοδικαιωτική διάθεση.

π.Φιλόθεος Φάρος, Η Εκκλησία ως σκάνδαλο και ως σωτηρία, εκδ. Αρμός

Judas Priest - Victim Of Changes

 

Οι βαθμοί...

Ημέρες που δίνονται οι βαθμοί στα σχολεία αυτές που διανύουμε και δε θα μπορούσα να μη θυμηθώ τις όμορφες εκείνες εποχές και τον χαμό που γινόταν κάθε τέλος σχολικού τριμήνου. Καταπληκτικά πράγματα έχω να θυμάμαι. Και φανταστείτε πως με την εξαίρεση μιας χρονιάς ήμουν σχετικά καλός μαθητής. Γύρω στο 17. Έλα όμως που είχα δυο ξαδέρφια κοντά στην ηλικία μου που έβγαζαν 19,99999! Και κάθε φορά είχαμε τη σύγκριση. Εν τω μεταξύ είχα και καμιά ντουζίνα ξαδέρφια που ήταν στο 15. Αλλά εκεί δε μας ενδιέφερε τι έκαναν οι άλλοι. Και φυσικά υπήρχε και το καυτό ερώτημα κάθε φορά που οι βαθμοί δεν ήταν αρκετά καλοί. "Τι θα πούμε στους θείους και τις θείες, τι θα πούμε στους φίλους μας;". Μετά συγχωρήσεως χ*****α τι θα πείτε. Γιατί έπρεπε να συζητήσουν τρία, τέσσερα σόγια(δύο από κάθε μεριά) τους δικούς μου βαθμούς; Δικά τους παιδιά δεν είχαν αυτοί όλοι να ασχοληθούν με τους βαθμούς τους δικούς τους; Και βέβαια είχαν. Και φυσικά δεν νοιάζονταν για τους δικούς μου βαθμούς. Αλλά η ελληνική παράδοση ήθελε ο καθένας να νομίζει πως όλοι οι άλλοι ασχολούνται μαζί του και πως τα παιδιά ήταν κάτι σαν τα μαϊμουδάκια που είχαν τότε οι τσιγγάνοι(ναι, το έχω προλάβει αυτό, στο Αιγάλεω), ζωντανά εκθέματα που κάνουν καταπληκτικά κόλπα. Και δως του οι απειλές. "Θα γίνεις εργάτης"(τελικά αν και πήρα πτυχίο δούλεψα εργάτης, μια χαρά ήταν), "θα σου σπάσουμε τους δίσκους"(μια χρονιά τους φυγάδευσα σε έναν συμμαθητή, μεγάλο ρεζιλίκι), "δε θα βγαίνεις έξω" (δε ξέρω γιατί μου το έλεγαν, βαριόμουν να βγαίνω βόλτες) και κάτι άλλα τέτοια χαζά. Είχαμε όμως και τα θετικά κίνητρα. "Διάβαζε να περάσεις σε σχολή, να πάρεις πτυχίο, να έχεις δικό σου γραφείο να κάθεσαι". Δε μπορώ να κάτσω ούτε στο γραφείο της εκκλησίας για καφέ μετά τη λειτουργία, περπατάω γύρω γύρω, σιχαίνομαι τη δουλειά γραφείου και όσο για το καθισιό, ε, σιγά. Και τότε καθόμουν! Αυτά τα γράφω, πέρα από το αστείο ή και το γελοίο του πράγματος για να καταλάβουν κάποιοι πως οι...επάρατες αλλαγές στη κοινωνία δεν έγιναν από μόνες τους, κάποιο σημείο εκκίνησης είχαν...

Bruce Dickinson – Rain On The Graves

 

Όλα ανοιχτά

 Βεβαίως, ανοιχτοί οι δρόμοι, ανοιχτά τα Πανεπιστήμια και ανοιχτή η κυβέρνηση στο διάλογο. Μια υπέροχη και ονειρική σκηνή ευνομούμενης και ανοιχτής πολιτείας. Μόνο που η κυβέρνηση κατά παράβαση του Συντάγματος προχωρά ακάθεκτη και χωρίς να ενδιαφέρεται για τις αντιδράσεις στην ίδρυση(όχι ακριβώς ίδρυση αλλά ουσιαστικά ναι) ιδιωτικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ενώ έχει διαμηνύσει στους αγρότες πως ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε. Φτάνουν δε φτάνουν αυτά είναι, τους είπε και τέλος. Οπότε ποιος είναι αυτός ο ανοιχτός διάλογος ο οποίος προϋποθέτει ανοιχτά σχολεία και ανοιχτούς δρόμους;

ΥΓ1. Είδα αυτά τα δύο ως αιτήματα των αγροτών: 

-Να παρθούν μέτρα και να γίνονται έλεγχοι από την Κυβέρνηση για να σταματήσουν οι «ελληνοποιήσεις» προϊόντων φυτικής, ζωικής & μελισσοκομικής παραγωγής.

-Έργα υποδομής για την αντιπλημμυρική θωράκιση της Χώρας.

Αυτά θα έπρεπε να θεωρούνται υποχρέωση του κράτους και όχι αιτήματα μια κοινωνικής ομάδας προς αυτό.

ΥΓ2. Το "θάψιμο" των κινητοποιήσεων στη Παιδεία και ο μονόπλευρος τρόπος παρουσίασης του θέματος είναι και ο λόγος που καταδικάστηκε χθες η Ελλάδα από το Ευροκοινοβούλιο. Άλλο ένα θέμα που παίχτηκε μόνο από ένα κανάλι, το MEGA...

Οι γιορτές οι παλιές

 

Καλά, δε γυρνούσα πίσω στα "ωραία χρόνια" με τίποτα. Δε συζητάμε να με ξανακάτσουνε σε θρανίο που δεν κάθομαι ούτε υπό την απειλή όπλου. Θα πω "πυρ" και θα περιμένω να με σκοτώσει η σφαίρα! Άσε με κάτω καημένε...Ασπρόμαυρη τηλεόραση, ναι την έχω προλάβει, κάτι πρωτόγονα παιχνίδια και γαρνιτούρα όλη η ζωή μας τι θα πει ο κόσμος. Όπου "κόσμος" ο κάθε κακότροπος κουτσομπόλης στούρνος της γειτονιάς ή του χωριού. Και μη σε πιάσει στο στόμα του ο τάδε ή η δείνα, το κάθε κατιναριό με άλλα λόγια. Να μη θυμηθώ αυτές τις γιορτές. Που βλέπω να μοστράρουν την ίδια φωτογραφία(αυτή που έχω βάλει) σε ένα σωρό σελίδες και γράφουν "έτσι περνούσαμε τις γιορτές τότε, απλά, όμορφα, χωρίς κινητά". Ναι, τα κινητά σας φταίνε, ότι μας τραβολογάγανε από σπίτι σε σπίτι για να περάσουμε από όλους τους συγγενείς που γιορτάζανε, μας ντύνανε και σαν καραγκιόζηδες με τα "καλά" ρούχα, για να μας δούνε και οι συγγενείς λες και περνούσαμε επιθεώρηση στο στρατό, να δώσουμε αναφορά για το σχολείο και πως πάμε, να μας πούνε πως πρέπει να γίνουμε επιστήμονες ή γιατροί, άλλο κόλλημα του Έλληνα αυτό κι ένα σωρό βλακείες. Και το αποκορύφωμα, οι συζητήσεις σε εκείνες τις γιορτές. Πιάνανε κάποια στιγμή κι αφού είχανε πιει τα πολιτικά αφού είχαν κάνει έναν πρώτο καυγά για τα αθλητικά. Και άντε να φωνάζουν σαν ηλίθιοι όλοι γιατί στην Ελλάδα όποιος φώναζε πιο δυνατά, αυτός είχε δίκιο, και να κοκκινίζουν οι μούρες τους. Μετά τρώγαμε του σκασμού ή είχαν φάει πιει και έκλεινε η βραδιά με κλαρίνα ή μπουζούκια κι αφού έκλειναν τα μάτια μας και κουτουλάγαμε σαν κατσαρίδες που τις είχαν ψεκάσει με τέζα. Λοιπόν, ανακεφαλαιώνω. Χάλια ήταν οι καλές ημέρες που θυμάστε, τίγκα στην υποκρισία ήταν, μια αηδία κι απλώς έχετε γεράσει και σας φαίνεται το παρελθόν ωραίο. Δεν ήταν. Αυτά για σήμερα.

Iron Maiden - The Ides Of March/Wrathchild

 

Ο καφές της σχολής

 

Μια που έπιασα χθες τις αναμνήσεις με το ΤΕΙ και όλα αυτά τα ωραία, είναι και επίκαιρο αυτές τις ημέρες με την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, διαπίστωσα πως δύο πράγματα δε κατάλαβα όσο βρισκόμουν εκεί. Τι στην ευχή είναι τελικά η λογιστική και πως λειτουργεί και τι έβαζαν στον καφέ που έφτιαχναν στο κυλικείο του ΤΕΙ. Και, καλά, το πρώτο δε με πολυνοιάζει να πω την αλήθεια, υπάρχουν λογιστές, αυτοί έχουν καταλάβει το αντικείμενο οπότε δε θα χαθεί η γνώση. Αλλά εκείνα τα πλαστικά ποτηράκια που μας έδιναν όταν ζητούσαμε καφέ, τι στο καλό είχαν μέσα; Πιθανότατα να είχαν κάποιο αδιευκρίνιστο είδος καφέ, είτε σε μορφή στιγμιαίου είτε σε μορφή ελληνικού(τότε δεν είχαν γίνει ακόμα της μόδας οι καπουτσίνοι και οι εσπρέσσοι και οι φρέντοι, ήμασταν στην αρχή του ξεβλαχέματος) ενώ είμαι σίγουρος πως έβαζαν τον ίδιο καφέ και στις δύο παραγγελίες. Επιπλέον ποτέ δε κατάλαβα γιατί στον ελληνικό του ΤΕΙ το κατακάθι βρισκόταν πάνω και όχι στον πάτο του ποτηριού. Ούτε κατάλαβα γιατί έπαιρνα ελληνικό καφέ εδώ που τα λέμε αφού δε με έπιανε. Πάντως έχω τη βεβαιότητα ότι όσοι ήπιαμε από εκείνους τους καφέδες δεν είχαμε καμία παρενέργεια από τα εμβόλια ενώ και ο covid δε μας πολυζόρισε. Μάλλον θα ήταν καφές rna πειραματικός, δεν εξηγείται αλλιώς. Τέλος πάντων, τουλάχιστον ήταν φτηνός, αν και πιθανότατα θα έπρεπε να διεκδικήσουμε και μια κάποια αμοιβή που πίναμε τα πειραματικά τους σκευάσματα... 

Black Sabbath - No Stranger to Love

 

Μην κατηγορείτε το τσίπουρο...

 

Το θυμάμαι σαν χθες αυτό. Φοιτητής λογιστικής, όχι πολύ φανατικός εδώ που τα λέμε, στη Λάρισα και δίνω εκείνη τη μέρα δύο μαθήματα. Το πρώτο, που το τέλειωσα γύρω στις 12 δεν θυμάμαι ποιο ήταν και το δεύτερο σε πιο μεσημεροαπογευματινή ώρα ήταν η στατιστική στην οποία είχα ήδη κοπεί(μαζί με πρώτη και δεύτερη εξεταστική)ήδη 6 φορές με βαθμό 4,5(βάση το 5). Πετυχαίνω φίλο τουριστοφοιτητή που έχει έρθει κι αυτός να γράψει κάποιο μάθημα και χρωστάει κι αυτός το μάθημα της  στατιστικής. Πετάει την καταπληκτική ιδέα αφού είχαμε δυο τρεις ώρες μπροστά μας, να πάμε να πιούμε ένα τσίπουρο και αν φάμε κάτι και να γυρίσουμε να γράψουμε. Ήξερα ότι πιθανότητα να πιούμε ένα τσίπουρο δεν υπήρχε και για λίγο δίστασα. Πείστηκα πάντως σχετικά εύκολα. Φυσικά το ένα τσίπουρο έφερε το άλλο και ήπιαμε 6-7. Γυρίσαμε πάντως να γράψουμε το μάθημα, ροδοκόκκινοι, γελαστοί όσο δε πήγαινε και με μια εσάνς τσιπουρίλας. Και μάλιστα κάτσαμε και μπροστά μπροστά στο πρώτο θρανίο για να βλέπουν όλοι δυο ηλίθιους να γελάνε. Θυμάμαι, παραδόξως, την έκφραση αποδοκιμασίας μια φίλης συμφοιτήτριας βλέποντας τα χάλια μας. Καλή κοπέλα αυτή αλλά υπερβολικά σοβαρή. Σαν να σπούδαζα με καμιά θεια μου ήταν. Τώρα που το σκέφτομαι και η έκφρασή της θα μπορούσε να είναι η έκφραση κάποιας θειας μου. Anyway, μοιράστηκαν τα θέματα, γράψαμε, κατεβήκαμε κάτω, πήραμε από έναν καφέ για να έρθουμε στα ίσια μας και τότε συνειδητοποίησα κάτι..."Τι μάθημα γράφαμε;" ρώτησα τον άλλον αξιόλογο νέο. "Στατιστική" μου είπε. "Αμάν ρε γαμώτο, έγραψα μάρκετινγκ" του ξανάπα. "Πώς το έκανες αυτό ρε;" με ρώτησε. "Ε, αυτά μου ήρθαν, τι να σου πω". "Ε, αυτό εννοώ, πώς θυμόσουν το μάρκετινγκ". "Η ζωή είναι γεμάτη μυστήρια...". Για την ιστορία, πάλι με 4,5 κόπηκα. Και στη δεύτερη εξεταστική ομοίως, που είχα πιει μόνο καφέ. Όταν το μάθημα το πήρε άλλη καθηγήτρια το πέρασα με 8(στα 10). Άρα δεν έφταιγε το τσίπουρο, η καθηγήτρια έφταιγε...

Journey - Separate Ways (Worlds Apart)

 

Η τελευταία απόδραση

 

 https://www.newsit.gr/ellada/vaggelis-roxamis-o-metr-ton-apodraseon-pou-kanena-keli-den-ton-xorouse/3973145/

Πέθανε το μεσημέρι της Τρίτης (06.02.2024) σε ηλικία 73 ετών ο κακοποιός Βαγγέλης Ρωχάμης, που έγινε γνωστός ως ο «Έλληνας πεταλούδας».

Ο διαβόητος κακοποιός Βαγγέλης Ρωχάμης πέθανε στο νοσοκομείο της Χαλκίδας όπου νοσηλευόταν με νεφρική ανεπάρκεια. Έμεινε στην ιστορία για τις πολλές και περιπετειώδεις αποδράσεις του, τη δεκαετία του ’80 και του ’90, από τις ελληνικές φυλακές,

Είχε καταδικαστεί για ληστείες, κλοπές, φθορές ξένης ιδιοκτησίας, οπλοφορίες, οπλοχρησίες, ενώ παρέμεινε στη φυλακή για 22 χρόνια. Δεν είχε όμως ποτέ αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή.

«Να αφαιρέσεις ανθρώπινη ζωή δεν έχει νόημα» θα πει σε συνέντευξή του.

Τιμωρία και γρήγορα

 

Και βέβαια ο τύπος με το κινητό μαγειρείο που τάιζε τους φτωχούς πρέπει να τιμωρηθεί. Γενικά όλοι αυτοί οι τύποι πρέπει να τιμωρηθούν. Όπως και τιμωρούνται. Με καταγγέλλοντες έστω και όχι πολύ της προκοπής ή και εντελώς ανώνυμους. Πρώτα απ' όλα θυμίζουν ότι υπάρχουν άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια. Δεύτερον δεν είναι "δικοί μας", της κυβέρνησης, των media, κάτι. Τρίτον παίρνουν δέκα παράδες, δίνουν τους οκτώ και κρατάνε και δύο για δικούς τους(αν αληθεύει κάτι τέτοιο). Εκθέτουν το κράτος. Που παίρνει με το έτσι θέλω όλους τους παράδες και δε φτιάχνει τίποτα, τα κρατάει όλα προς όφελος των διαχειριστών των κρατικών υποθέσεων. Αυτές οι συμπεριφορές πρέπει να τιμωρούνται.

ΥΓ. Ναι, μπορεί και ο μάγειρας και ο παπάς να είναι ένοχοι. Όλα είναι πιθανά. Ο τρόπος όμως που κινήθηκαν όλοι οι παράγοντες και στις δύο αυτές περιπτώσεις(θα ήταν και τρίτη αλλά το Χαμόγελο,για όσους θυμούνται, ήταν "θωρακισμένο" και έτοιμο) είναι αν μη τι άλλο περίεργος και οι καιροί ακόμα πιο περίεργοι...

Status Quo - In The Army Now

 

Ε, όχι και όλοι ίδιοι...

 

Πολύ με εκνευρίζουν οι άνθρωποι που όταν τους μιλώ για πολιτική μου απαντούν: "Έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι". Δε θα μπορούσα να διαφωνώ περισσότερο. Άκου όλοι ίδιοι είναι! Απλά έχουν κάποιες κοινές θέσεις σε θέματα κοινωνίας, οικονομίας, παιδείας, εξωτερικής πολιτικής, επενδύσεων, ελέγχου των media κλπ. Κοιτάξτε όμως πόσο διαφορετικά λένε αυτά τα ίδια πράγματα...

Ο εχθρός

 

https://www.facebook.com/groups/thomasmertonpropheticwitness

Μη βιαστείς να υποθέσεις πως ο εχθρός σου είναι βάρβαρος μόνο και μόνο επειδή  είναι εχθρός σου. Ίσως είναι εχθρός σου επειδή θεωρεί εσένα βάρβαρο. Ή ίσως σε φοβάται επειδή αισθάνεται πως εσύ τον φοβάσαι. Και ίσως αν πίστευε ότι είσαι ικανός να τον αγαπήσεις δε θα ήταν πια εχθρός σου.

-Thomas Merton

Frank Zappa - Muffin Man

 

ΙΕ Ματθαίου

 

Εκείνον τον καιρό ένας νομοδι­δάσκαλος, για να φέρει σε δύσκολη θέση τον Χριστό, του έκανε το εξής ερώτημα: «Διδάσκαλε, ποια είναι η πιο μεγάλη εντολή στο νόμο;» Κι αυτός του είπε: «Ν’ αγαπάς τον Κύριο το Θεό σου μ’ όλη την καρδιά σου, μ’ όλη την ψυχή σου και μ’ όλο το νου σου. Αυτή είναι η πρώτη και πιο μεγάλη εντολή. Και δεύτερη, το ίδιο σπουδαία μ’ αυτή: ν’ αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου. Σ’ αυτές τις δύο εντο­λές συνοψίζεται όλος ο νόμος κι οι προφήτες». Εκεί που ήταν συγκεντρωμένοι οι Φαρισαίοι, τους ρώτησε ο Ιησούς: «Τι νομίζετε για το Μεσσία; Ποιανού απόγονος είναι;» Του απαντούν: «Του Δαβίδ». Τους λεει: «Πώς τότε ο Δαβίδ, οδηγημένος από το Πνεύμα, τον ονομάζει Κύριο; λεει: Ο Κύριος είπε στον Κύριό μου: κάθισε στα δεξιά μου, ώσπου να υποτάξω τους εχθρούς σου κάτω απ’ τα πόδια σου. Αν λοιπόν ο Δαβίδ τον ονομάζει “Κύριο”, πώς είναι απόγονός του;» Κανένας δεν μπορούσε να του απαντήσει, ούτε τόλμησε πια κανείς από κείνη μέρα να του θέσει ερωτήματα.

Διαβάζοντας την παραπάνω περικοπή σκέφτομαι τι είναι πιο δύσκολο για εμάς τους ανθρώπους. Να αγαπήσουμε τον Θεό τόσο ώστε να αποδεχόμαστε το θέλημά Του με εμπιστοσύνη; Να αγαπήσουμε τους άλλους ανθρώπους με όλα τα ελαττώματα και τα αντιπαθητικά στοιχεία τους; Να αποδεχτούμε τον Χριστό ως αυτόν που πράγματι είναι, τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος, χωρίς να τον κόβουμε και αν τον ράβουμε στα μέτρα μας; Μάλλον και τα τρία. 

Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν τα πράγματα δε μας έρχονται ρίχνουμε το φταίξιμο στον Θεό, δείχνοντας έτσι και έλλειψη εμπιστοσύνης στο σχέδιό Του αλλά και πονηριά προσπαθώντας να πετάξουμε κάθε ευθύνη από πάνω μας και ουσιαστικά "κατηγορώντας" Τον για το δώρο της ελευθερίας που μας παραχώρησε. Ένα δώρο που επικαλούμαστε όταν μας βολεύει...

Για την αγάπη μεταξύ μας δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Όπου οι άνθρωποι δεν βρίσκονται σε κανονική εμπόλεμη κατάσταση, βρίσκονται σε κατάσταση μίσους, έντασης και εχθρότητας. Και όχι απλά σε πλαίσια μιας ευρύτερης κοινωνίας αλλά ακόμα και εντός των οικογενειών μας.

Λούκουλλος

 

Ε, ναι. Έτσι είναι αυτά. Με τέσσερα τοστάκια μια οικογένεια χορταίνει(Άκης Παυλόπουλος και ο Δημήτρης Οικονόμου στον αέρα του ΣΚΑΪ) . Και με μια φλούδα καρπούζι(Βορίδης στον ΑΝΤ1) έχει σκάσει από το φαγητό. Βέβαια, η Ελλάδα 2.0 δε θα είναι μόνο ψηφιακή και με επενδύσεις. Θα είναι και fit. Τέρμα τα λιπαρά και τα λίπη. Η κυβέρνηση προετοιμάζει μια Ελλάδα νέα με αθλητικούς κατοίκους, έτοιμους για όλα. Βοήθειά μας...

Kansas - Dust in the wind (live 2009)

 

30 Φεβρουαρίου

 

Μερικές μέρες με πιάνει μια απίστευτη βαρεμάρα που δε θέλω να κάνω τίποτα. Δε θέλω να βγω έξω, δε θέλω να φτιάξω καφέ, δε θέλω καν να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δε θέλω να μου μιλήσει κανένας ούτε και να μιλήσω σε κανέναν. Θέλω να σταματήσει η Γη να γυρνάει μπας και πέσω στο διάστημα και γλιτώσω. Τις υπόλοιπες μέρες το ημερολόγιο δείχνει 30 Φεβρουαρίου...

Πώς θα περάσουμε, στην πράξη, από την κληρονομημένη πίστη στην επιλεγόμενη πίστη;

 

https://anastasiosk.blogspot.com/2024/02/blog-post_27.html

π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

«Η Λειτουργία με βοήθησε να καταλάβω τον παγκόσμιο χαρακτήρα της Εκκλησίας μου, πέρα από τα σύνορα και τους ωκεανούς. Ανέπνεα βαθιά. Αισθανόμουν τον δεσμό-ομφάλιο λώρο ανάμεσα στη ζωή μου και την Ευχαριστία της Κυριακής.

Μέσω της Λειτουργίας μπήκα στη μελέτη της Βίβλου. Η μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού με έκανε να καταλάβω την ενσάρκωσή Του, την ταπείνωσή Του, αυτόν τον Θεό, Άρτο και Οίνο, “φίλο” των ανθρώπων, καθώς και το “πώς” της σύνδεσής Του μαζί μας!»

Τα παραπάνω τα γράφει μια γυναίκα, η οποία ομολογεί ότι βοηθήθηκε να μπει στην Εκκλησία από την Δεύτερη Βατικανή Σύνοδο!! Ελπίζω το κείμενο, που σχολιάζεται στο διήμερο του εορτασμού των 80 χρόνων της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, σ’ αυτό το “πώς” να στοχεύει.

Είμαστε εδώ απόψε καταληκτήρια παρέα στο διήμερο αυτό Συνέδριο, εμείς, μια ομάδα από κληρικούς με ενοριακή δέσμευση, προκειμένου να “διαβάσουμε” σ’ όλους, και σε μας μαζί, τα μηνύματα, που οι άνθρωποι-χριστιανοί σήμερα, κυριολεκτικώς ρίχνουν σαν μποτίλιες στο πέλαγος, αφού εμείς δυστυχώς “καταφέραμε”, σαν Εκκλησία να χαθεί το οικογενειακό βίωμα της ενορίας-πατρικού σπιτιού.

Thunder - Low Life In High Places

 

Η Υπαπαντή του Κυρίου

 

Όταν ο Συμεών ο Θεοδόχος κράτησε στα χέρια του τον μικρό Ιησού, τον οποίο είχαν πάει ο Ιωσήφ και η Μαρία στο Ναό για τον σαραντισμό κατά τις προβλέψεις του Μωσαϊκού Νόμου, ύψωσε τα μάτια του στον ουρανό και είπε τη γνωστή ωδή: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη· ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριόν σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών, φως εις άποκάλυψιν εθνών και δόξαν λάου σου Ισραήλ». Τώρα, δηλαδή, πάρε την ψυχή μου Δέσποτα, σύμφωνα με το λόγο σου, ειρηνικά, διότι τα μάτια μου είδαν αυτόν που θα φέρει τη σωτηρία που ετοίμασες για όλους τους λαούς και θα είναι γι’ αυτούς φως, που θα αποκαλύψει τον αληθινό Θεό και θα δοξάσει το λαό σου Ισραήλ.

Αυτό είναι που ξεχωρίζει τον πνευματικό άνθρωπο, τον πραγματικό χριστιανό, τον γνήσιο άνθρωπο του Θεού από όλους τους άλλους. Δεν είναι μόνο η καλοσύνη, οι αγαθοεργίες, η προσφορά στον συνάνθρωπο. Αυτά μπορούν να τα κάνουν όλοι, ασχέτως αν δεν θέλουν. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι αυτός που πεθαίνει, που λιώνει για τη συνάντηση με τον Θεό. Είναι αυτός που ολόκληρη η ζωή του, όλη η ύπαρξή του έχει στο κέντρο της τον θεό, αρχίζει και τελειώνει με την αναζήτησή Του. Ο Συμεών, έζησε πολλά χρόνια, κατά τη παράδοση ήταν ένας από τους σοφούς που κλήθηκαν να μεταφράσουν την Παλαιά Διαθήκη από την εβραϊκή στην ελληνιστική γλώσσα. Γνωστός για την ευλάβειά του, θεωρούταν άνθρωπος φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα. Όλα αυτά όμως για τον ίδιο δε σήμαιναν τίποτα. Το μόνο που είχε πραγματικά σημασία ήταν να δει τον Μεσσία, να δει τον Υιό της Παρθένου, να συναντηθεί με τον ίδιο τον Θεό. Από εκεί πήγαζε και η ευλάβεια και καλοσύνη και η δικαιοσύνη του για τις οποίες ήταν γνωστός. 

Αλλά και για τη προφήτιδα Άννα, η οποία έμεινε πολύ νέα χήρα και αφιερώθηκε στη προσευχή και τη νηστεία, οι αγαθοεργίες της από εκεί πήγαζαν. Από τη δίψα της για να συναντήσει τον Θεό. 

Η ζωή του Χριστιανού αυτό έχει ως κέντρο και αυτό ως κινητήριο δύναμη. Τη συνάντηση με τον Χριστό. Την ένωση, τρόπον τινά, με τον Θεό. Από εκεί πηγάζουν οι σκέψεις, οι πράξεις και οι λόγοι του. Από εκεί ξεκινούν και εκεί καταλήγουν. Και μόνο τότε έχουν πραγματικό νόημα. Μόνο τότε δε ξεπέφτουν και δεν αλλοιώνονται από τα ανθρώπινα πάθη και τις επιθυμίες. Ας το έχουμε αυτό τη σημερινή γιορτή, η οποία μας δίνει δυο τέτοια ξεκάθαρα παραδείγματα πραγματικών πνευματικών ανθρώπων.

Ομιλίες

 

Οι καλύτερες στιγμές σε μια ομιλία είναι οι παύσεις του ομιλητή. Μονό τότε δεν ακούγονται ανοησίες...

Τι χώρα κι αυτή...

 

https://edromos.gr/mia-chora/?fbclid=IwAR26iBEmqSv7a_X5ftUKIrZlmPL2ITUX7P2rzCrQevbmncHfaYY1jRbzxFc

Μια χώρα που κακοποιεί τους γιατρούς της, που επιτρέπει ή παρωθεί τους εκπαιδευτικούς της να εκπαιδεύονται από αλλότριες ατζέντες, μια χώρα που τα νοσοκομεία της καταρρέουν, το στράτευμά της δυσπραγεί

που η ακρίβεια καθιστά την τροφή είδος πολυτελείας, μια χώρα που η στέγη πέφτει στα κεφάλια όσων την πληρώνουν, που εκπλειστηριάζονται τα σπίτια των φτωχών,

μια χώρα που ζει σαν να κατοικείται μόνο από τράπεζες, μια χώρα που τα κέρδη των εταιρειών είναι πιράνχας για τους πολίτες, τι μέλλον μπορεί να έχει;

***

Τι μέλλον μπορεί να έχει μια χώρα που η Δικαιοσύνη αδικεί χάριν των Δυνατών ενώ σπεύδει σαν χελώνα στην ανάγκη των αδύναμων; Όπου η διοίκηση είναι εχθρός του λαού, όπου οι ΜΚΟ έχουν στήσει γλέντι με τις ψυχές των προσφύγων, όπου οι Ανεξάρτητες Αρχές είναι ο φερετζές της εξουσίας – τι μέλλον μπορεί να έχει;

…………………………………………………………………………………………

ERIC SARDINAS 'Long Shot'