Λατρεύω να διαβάζω ποιήματα για τη θάλασσα αυτή την εποχή. Για το απέραντο γαλάζιο, για τα κύματα, τις χρυσαφένιες ακτές, τα βράχια, την απαράμιλλη αίσθηση ελευθερίας....Και μετά πηγαίνω σε μια παραλία. Γαλάζιο βλέπω δε λέω, μαζί με διαφόρων ειδών πλαστικών, πετρελαιοειδών και λαδιών να επιπλέουν. Με την ακτή κρυμμένη κάτω από τόνους ξαπλώστρες πεταμένα καλαμάκια και ποτηράκια του καφέ, αποτσίγαρα, μωρομάντηλα και άλλα πολλά εμπριμέ. Καφετέριες και άλλα μαγαζιά μονοπωλούν το τοπίο εκτοπίζοντας τα βράχια και η ελευθερία περιορίζεται στις αγριοφωνάρες των λουόμενων. Και όλα αυτά υπό τη σκιά της τεράστιας πινακίδας που μας ενημερώνει πως η παραλία έχει γαλάζια σημαία. Και κάπου εκεί πετάγονται κάτι θαλασσινοί στίχοι και λες, ναι, αυτό είναι η θάλασσα. Και μετά ξανακοιτάς. Και ξαναδιαβάζεις τους στίχους. Και αναρωτιέσαι...Τι θέλει να πει ο ποιητής;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου