Οι Γεργεσηνοί

 

Εκείνο τον καιρό, ήρθε ο Ιησούς στην περιοχή των Γεργεσηνών όπου τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έρχονταν από τα μνήματα, τόσο φοβεροί, που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από κείνον το δρόμο. Και με κραυγές του είπαν: «Τι δουλειά έχεις εσύ μ΄εμάς Υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ για να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;» Μακριά απ΄ αυτούς έβοσκε ένα κοπάδι από πολλούς χοίρους. Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων». Και εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε». Αυτοί βγήκαν και πήγαν στο κοπάδι των χοίρων. Και όλο το κοπάδι των χοίρων όρμησε και γκρεμίστηκε στη λίμνη και πνίγηκαν μέσα στα νερά. Τότε οι βοσκοί έφυγαν, πήγαν στην πόλη και ανάγγειλαν όλα τα συμβάντα και ό,τι έγινε με τους δαιμονισμένους. Βγήκε τότε όλη η πόλη να συναντήσει τον Ιησού, κι όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από την περιοχή τους. Ο Ιησούς επιβιβάστηκε στο πλοίο, διέσχισε τη λίμνη και ήρθε στην πόλη του. 

Πολύ γνωστή η σημερινή περικοπή. Ο Ιησούς βγάζει τα δαιμόνια από δύο δαιμονισμένους και τους επιτρέπει να μπουν σε ένα κοπάδι γουρουνιών, τα οποία στη συνέχεια γκρεμίστηκαν στη λίμνη και πνίγηκαν. Γιατί το επέτρεψε αυτό; Υπάρχουν δύο πιο κλασικές ας το πούμε, εξηγήσεις και μία τρίτη που θα δούμε παρακάτω.

Οι πιο γνωστές εξηγήσεις είναι οι εξής. Από τη μία ήθελε να δείξει στους Γεργεσηνούς ότι καταπατούσαν το μωσαϊκό νόμο με την εκτροφή των χοίρων, που θεωρούνταν ακάθαρτα ζώα στη Π. Διαθήκη. Από την άλλη ήθελε να δείξει πως οι δαίμονες δε μπορούν να βλάψουν ούτε καν τους χοίρους χωρίς την άδεια του Θεού. Μπορεί να είναι τρομακτικοί μα όχι και τόσο παντοδύναμοι όσο τους φανταζόμαστε. 

Αλλά υπάρχει και μια τρίτη εξήγηση. Πιο κοντινή στην εποχή μας. Οι Γεργεσηνοί δεν είχαν καμία ιδιαίτερη ανάγκη για να βόσκουν χοίρους. Δεν αναφέρεται πουθενά κάποια ιδιαίτερη φτώχεια των κατοίκων της πόλης αυτής. Απλά προχωρούσαν πέρα από τα επιτρεπόμενα για να βγάλουν περισσότερο κέρδος. Έκαναν δηλαδή αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε υπερεκμετάλλευση της φύσης. Αυτό που άρχισε να κάνει δηλαδή η ανθρωπότητα σχεδόν 1800 χρόνια αργότερα. Ο Χριστός όμως με το σημείο που έκανε, έδειξε από τότε στους ανθρώπους που οδηγεί αυτή η πρακτική. Το κοπάδι των χοίρων δαιμονίστηκε και στη συνέχεια έπεσαν όλοι μαζί από το γκρεμό και σκοτώθηκαν. Την υπερεκμετάλλευση λοιπόν της φύσης την ακολουθεί, ο δαιμονισμός, δηλαδή η διαστροφή, με τερατογεννέσεις, με αρρώστιες, σε φυτά και ζώα. Με κλιματικές συνθήκες να αλλάζουν με τρόπο παράλογο και επικίνδυνο. Και στη συνέχεια τι μένει να ακολουθήσει αυτή τη διαστροφή της φύσης; Ο θάνατος. Και η φύση δε θα πεθάνει μόνη της. Θα ακολουθήσει και ο άνθρωπος σε αυτό το δρόμο. 

Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να φτάσουμε να ενστερνιστούμε υστερικές εκδηλώσεις ζωοφιλίας και περιβαλλοντολατρείας. Μια μέση οδός είναι ιδανική και πολύ χρήσιμη. Αυτή είναι η οδός της νηστείας. Πολλοί λένε πως δεν έχει σημασία τι τρως αλλά τι λες, πως φέρεσαι. Όμως φανταστείτε να νήστευαν όλες αυτές τις ημέρες όλοι οι χριστιανοί. Πόσο λιγότερο κατανάλωση θα κάναμε σε κρέας και ψάρι. Και τι ανάσα θα έπαιρνε η φύση και πόσο θα ανανεωνόταν. Χωρίς κάτι υπερβολικό από μέρους μας. Με μια τόσο απλή πράξη. Γιατί το να μη τρώμε το μισό περίπου χρόνο κρέας και άλλες ζωικές τροφές οδηγεί και σε μείωση της κατανάλωσης ενέργειας που θα χρειαζόταν και να προετοιμαστεί το κρέας και να φτάσει στα σπίτια μας αλλά και για να μαγειρευτεί ακόμα. Βλέπετε, η νηστεία δεν είναι μόνο μια πνευματικοσωματική άσκηση αλλά και ένα αντίδωρο από μέρους μας στη φύση, σε αυτή στην οποία ο Θεός μας έθεσε βασιλιάδες της, με την υποχρέωση όμως να τη προστατεύουμε και να μην την καταστρέφουμε για να ικανοποιήσουμε την απληστία μας, τη λαιμαργία μας ή ακόμα και για να διασκεδάσουμε.

 Το να είσαι χριστιανός δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν είναι εκκεντρικός ασκητισμός ή υπακοή στα όρια της παράνοιας σε κάποιον γέροντα. Δεν είναι ευσεβισμός και αποκοπή από τα θέματα του κόσμου. Είναι χαρά, είναι ελευθερία και είναι ευθύνη. Οι χριστιανοί χαιρόμαστε τον κόσμο που έφτιαξε ο Θεός, είμαστε ελεύθεροι ώστε να μην τον καταστρέφουμε και να μη τον ζημιώνουμε για να ικανοποιήσουμε τις ορέξεις μας, και αναλαμβάνουμε την ευθύνη απέναντι στη δημιουργία του Θεού. Μια δημιουργία που έγινε για εμάς, ώστε να ζούμε από αυτή και να μαθαίνουμε από αυτή. Αλλά όχι και να την εξουθενώνουμε.