Το θαύμα της μοιρασιάς των λίγων

 

Εκείνο τον καιρό, είδε ο Ιησούς πολύν κόσμο και τους σπλαχνίστηκε, και γιάτρεψε τους αρρώστους των. Όταν έπεσε το δειλινό, τον πλησίασαν οι μαθητές του και του είπαν: «Ο τόπος είναι ερημικός, και η ώρα είναι περασμένη. Διώξε τον κόσμο να πάνε στα χωριά για ν’ αγοράσουν φαγητά να φάνε». Ο Ιησούς τους είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να φύγουν, δώστε τους εσείς να φάνε». Κι αυτοί του λένε: «Δεν έχουμε εδώ παρά πέντε ψωμιά και δύο ψάρια». Κι αυτός είπε: «Φέρτε μού τα εδώ». Κι αφού πρόσταξε τον κόσμο να καθίσει για φαγητό πάνω στο χορτάρι, πήρε τα πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια, έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό, τα ευλόγησε, έκοψε τα ψωμιά σε κομμάτια και τα έδωσε στους μαθητές κι οι μαθητές στο πλήθος. Έφαγαν όλοι και χόρτασαν. Και μάζεψαν τα περισσεύματα από τα κομμάτια, δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Αυτοί αφού έφαγαν ήταν περίπου πέντε χιλιάδες άντρες, χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά. Αμέσως ύστερα ο Ιησούς υποχρέωσε τους μαθητές να μπουν στο καΐκι και να πάνε να τον περιμένουν στην απέναντι όχθη, ωσότου αυτός διαλύσει τα πλήθη.

Διαβάζοντας κανείς την παραπάνω περικοπή, μπορεί να σταθεί μόνο στο θαύμα. Στην υπέρβαση των φυσικών νόμων και στον πολλαπλασιασμό των άρτων και των ιχθύων. Και θα έχει χάσει και όλη την ουσία της περικοπής. Όπως χάνουν την ουσία της πίστης μας όσοι ασχολούνται και τρέχουν πίσω από θαύματα και θαυματουργούς και διορατικούς γεροντάδες. Η ουσία όμως δε βρίσκεται εκεί. Βρίσκεται σε πιο άπλα και καθημερινά πράγματα.

Βρίσκεται στη διάθεση να μοιραστούμε έστω και τα λίγα, αυτά που δε φτάνουν ούτε για εμάς με τους άλλους αδελφούς μας. Να μην τους αφήσουμε να αισθανθούν μοναξιά, να μην αισθανθούν ότι είναι αφημένοι στη τύχη τους. Να ξέρουν ότι υπάρχουν δίπλα τους άνθρωποι να του στηρίξουν έσω και με μέσα πενιχρά. Αυτή η αγάπη, αυτό το ενδιαφέρον είναι που κάνει τα λίγα να πολλαπλασιάζονται. 

Ένα άλλο σημείο που πρέπει να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον. Όταν ο Χριστός ακούει τους μαθητές Του να του λένε ότι ο κόσμος πρέπει να φάει, Ο Χριστός δεν αρχίζει να μιλά για υψηλές θεολογίες ή λεπτεπίλεπτες φιλοσοφίες. Η Εκκλησία δεν είναι μέρος για τέτοια πράγματα. Δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε επίδειξη και ασκήσεις λογιοσύνης και διανόησης. Αν έμεινε όρθια η Εκκλησία έμεινε από ανθρώπους με κουρελιασμένα ρούχα, τρύπια παπούτσια και πολλή αγάπη και ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους του. Όταν ο λαός πεινάει η Εκκλησία οφείλει να βρει φαγητό και όχι λόγια. Όταν καίγεται η φύση, η Εκκλησία οφείλει να βρει τρόπο να αναπληρώσει το χαμένο φυσικό πλούτο και όχι να μιλά για τη φύση του κακού. Όταν μπερδεύεται και αντί να δίνει άμεσες απαντήσεις σε άμεσα ερωτήματα και να αφήνει τα πιο πολύπλοκα για την ώρα που θα κληθεί να απαντήσει και σε αυτά, τότε δε μοιάζει με το Χριστό που μοίρασε σε τόσο κόσμο τα λιγοστά τρόφιμα που είχε και τα μοιράστηκε μαζί τους, αλλά με τους μαθητές που ήθελαν να διώξουν αυτό τον κόσμο για να ψάξει να βρει τροφή αλλού. Δεν μπορείς όμως να διώξεις αυτών που σου φέρνει την πείνα του μπροστά του ούτε να του μιλήσεις ακαδημαϊκά. 

Πέρα από τα θαύματα και τις υψηλές θεολογίες, υπάρχουν οι άνθρωποι. Αυτοί που διψούν και πεινούν. Και έρχονται στην Εκκλησία για να χορτάσουν και να ξεδιψάσουν. Η Εκκλησία, όλοι εμείς δηλαδή, δε θα κάνουμε εκείνη την ώρα επίδειξη γνώσεων, δε θα δείξουμε ουράνιες πολιτείες. Εκείνη την ώρα θα πρέπει να σκύψουμε πάνω από τα προβλήματά και τις αναζητήσεις αυτών των ανθρώπων και σε αυτές και μόνο θα απαντήσουμε. Αλλιώς το μόνο που μας άφησε αυτή η περικοπή που διαβάσαμε είναι ο κάπως μαγικός κάπως εξωπραγματικός πολλαπλασιασμός των άρτων και των ιχθύων. Μας διέφυγε όμως η ουσία που έκρυβε το θαύμα αυτό.