Είπε ο Κύριος στους μαθητές Του, εσείς είστε το φως για τον κόσμο∙ μια πόλη χτισμένη ψηλά στο βουνό δεν μπορεί να κρυφτεί. Οι άνθρωποι, όταν ανάψουν το λυχνάρι, δεν το βάζουν κάτω από το δοχείο με το οποίο μετρούν το σιτάρι, αλλά το τοποθετούν στο λυχνοστάτη, για να φωτίζει όλους τους ανθρώπους του σπιτιού. Έτσι να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας. Μη νομίσετε πως ήρθα για να καταργήσω το νόμο ή τους προφήτες. Δεν ήρθα για να τα καταργήσω, αλλά για να τα πραγματοποιήσω. Σας βεβαιώνω πως όσο υπάρχει ο κόσμος, έως τη συντέλειά του, δε θα πάψει να ισχύει ούτε ένα γιώτα ή μία οξεία από το νόμο. Όποιος, λοιπόν, καταργήσει ακόμα και μία από τις πιο μικρές εντολές αυτού του νόμου και διδάξει έτσι τους άλλους, θα θεωρηθεί ελάχιστος στη βασιλεία του Θεού. Ενώ όποιος τις τηρήσει όλες και διδάξει έτσι και τους άλλους, αυτός θα θεωρηθεί μεγάλος στη βασιλεία του Θεού.
Να λάμψουμε σαν τα λυχνάρια μας καλεί ο Χριστός στη σημερινή περικοπή. Με τα έργα μας να φωτίσουμε τους άλλους ανθρώπους ώστε να γνωρίσουν τον Θεό και να τον δοξολογήσουν. Γιατί η πραγματική πίστη στον Θεό, μας μεταμορφώνει, μας αλλάζει, μας κάνει φωτεινούς και θελκτικούς. Οι χριστιανοί είμαστε ζωντανές προσκλήσεις στους υπόλοιπους ανθρώπους να έρθουν και να δουν τον Χριστό. Να γευτούν τη γλυκιά εν Χριστώ ζωή την οποία διάγει ένας Χριστιανός. Πολλές φορές βέβαια, δεν εκπέμπουμε κανένα φως και γι' αυτό η Εκκλησία για τον πολύ κόσμο είναι μια ακόμα θρησκεία στην καλύτερη περίπτωση. Και οι Χριστιανοί ούτε φωτίζουν τον κόσμο ούτε τον νοστιμίζουν.
Πολλές φορές το φως του Χριστού που θα πρέπει να εκπέμπει η Εκκλησία φτάνει στον κόσμο θαμπό και ο Χριστός συχνά δε φαίνεται. Τον κρύβουμε τον Χριστό. Τον κρύβουμε με την υποκρισία μας, με τα πάθη μας που δε θέλουμε να τα θεραπεύσουμε αλλά να τα δικαιώσουμε. Τα κρύβουμε με την φιλαυτία και την ανθρωπαρέσκειά μας. Τον κρύβουμε με την πολυτέλεια και τους τύπους μας τα οποία τα βάζουμε πολύ συχνά πάνω από την ουσία. Τον κρύβουμε τον Χριστό όταν εναγκαλιζόμαστε με εξουσίες, με πλούτη, με κοινωνικές θέσεις. Τον κρύβουμε όταν προσπαθούμε εμείς να φαινόμαστε και όχι Αυτός. Όταν θέλουμε να αυτοπροβαλλόμαστε χρησιμοποιώντας την Εκκλησία Του. Όταν θέλουμε στρωμένα χαλιά για να περπατάμε πάνω τους και ανθρώπους να μας υπηρετούν. Όμως όπως λέει ο Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός, ένας Γεωργιανός άγιος, " Ο Χριστός δεν περπατούσε στους δρόμους στρωμένους με χαλιά. Ήταν απλός, η υποκρισία και ο κομπασμός ήταν αποκρουστικά γι ‘Αυτόν. Ο Χριστός φορούσε μόνο ένα χιτώνα πλεγμένο από την Παναγία Μητέρα Του."
Θέλουμε λοιπόν να λάμψουμε; Θέλουμε να φωτίσουμε τους ανθρώπους με τα έργα μας; Θέλουμε να γίνουμε το αλάτι αυτού του κόσμου; Ιδού το πρώτο βήμα που μας χρειάζεται μετά την αγάπη. Η απλότητα. Τολμάνε να ζήσουμε τη ζωή μας με απλότητα, έστω όχι σαν αυτή του Χριστού, έστω με κάποιες μικρές ανέσεις για να μας διευκολύνουν. Έστω αυτό το τολμάμε; Ε, τότε είμαστε μικρά φωτάκια που όμως όλο και κάποιον θα οδηγήσουν στη δοξολογία του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου