Μόλις μπήκε ο Ιησούς στην Καπερναούμ, τον πλησίασε ένας εκατόνταρχος, που τον παρακάλεσε λέγοντας: «Κύριε, ο δούλος μου είναι κατάκοιτος στο σπίτι, παράλυτος, και υποφέρει φοβερά». Και ο Ιησούς του λέει: «Εγώ θα έρθω και θα τον θεραπεύσω». Ο εκατόνταρχος του αποκρίθηκε: «Κύριε, δεν είμαι άξιος να σε δεχτώ στο σπίτι μου∙ πες όμως μόνο ένα λόγο, και θα γιατρευτεί ο δούλος μου. Κι εγώ είμαι άνθρωπος κάτω από εξουσία κι έχω στρατιώτες στη διοίκησή μου λέω στον ένα “πήγαινε” και πηγαίνει, και στον άλλο “έλα” και έρχεται, και στο δούλο μου “κάνε αυτό” και το κάνει». Όταν τον άκουσε ο Ιησούς, θαύμασε κι είπε σ’ όσους τον ακολουθούσαν: «Σας βεβαιώνω πως τόση πίστη ούτε ανάμεσα στους Ισραηλίτες δε βρήκα. Και σας λέω πως θα ‘ρθουν πολλοί από ανατολή και δύση και θα καθίσουν μαζί με τον Αβραάμ και τον Ισαάκ και τον Ιακώβ στο τραπέζι της βασιλείας των ουρανών, ενώ οι κληρονόμοι της βασιλείας θα πεταχτούν έξω στο σκοτάδι∙ εκεί θα κλαίνε, και θα τρίζουν τα δόντια τους». Ύστερα είπε στον εκατόνταρχο ο Ιησούς: «Πήγαινε, κι ας γίνει αυτό που πίστεψες». Και γιατρεύτηκε ο δούλος εκείνη την ώρα.
Ο εκατόνταρχος, ο Ρωμαίος ανώτερος αξιωματικός, είναι ένα καταπληκτικό παράδειγμα αληθινής πνευματικότητας. Έχει όλα αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν την πνευματικότητα και γι' αυτό ο Χριστός δε διστάζει ούτε να τον παινέψει ούτε και να τον παρουσιάσει ως παράδειγμα μίμησης, αυτόν έναν αλλόθρησκο, μπροστά στους Εβραίους.
Πραγματικά, ο Ρωμαίος εκατόνταρχος είχε συγκεντρωμένες τρεις σημαντικότατες αρετές αν και δεν πίστευε στον πραγματικό Θεό, αφού ήταν ειδωλολάτρης. Είχε πραγματική αγάπη για τους ανθρώπους. Σε μια εποχή που οι δούλοι είχαν δεν είχαν αξία μεγαλύτερη από αυτή ενός αλόγου ή ενός βοδιού, ο άνθρωπος αυτός τρέχει να συναντήσει έναν Εβραίο δάσκαλο, για τον οποίο σίγουρα είχε ακούσει πολλά, και να του ζητήσει τι; Όχι κάτι για τον εαυτό του, όχι κάτι για κάποιον φίλο ή συγγενή του αλλά να του ζητήσει να θεραπεύσει τον δούλο του.
Ο εκατόνταρχος παρά το αξίωμα του έχει και την αρετή της ταπεινότητας. Όταν ο Χριστός του λέει ότι θα πάει στο σπίτι του για να θεραπεύσει τον δούλο του, αυτός του λέει ότι δεν είναι άξιος να τον υποδεχτεί στο σπίτι του. Θεωρεί τον Χριστό ανώτερό του. Αυτός που έχει μάθει να έχει στρατιώτες υπό τις διαταγές του. Αυτός που έχει αξίωμα και που οι άνθρωποι όλη μέρα του δείχνουν σεβασμό και πολλές φορές φόβο. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος λέει στον Χριστό, σε έναν Εβραίο, έναν πολίτη υποτελή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, πως τον θεωρεί πολύ ανώτερό του.
Τέλος ο εκατόνταρχος έχει πραγματική πίστη. Τόση που θεωρεί πως ο Κύριος με ένα και μόνο λόγο Του μπορεί να θεραπεύσει τον δούλο από την ασθένειά του. Όπως αυτός διατάζει τους στρατιώτες του και τους στέλνει στο ένα ή το άλλο μέρος με κάποια αποστολή, έτσι πιστεύει πως και ο Χριστός μπορεί να διατάξει την ασθένεια να αφήσει ήσυχο τον δούλο του και να πάψει να τον ταλαιπωρεί.
Αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο, φέρνει σαν παράδειγμα πίστης ο Χιστός στους υπόλοιπους Εβραίους. Αυτόν που διακρίνεται για την αγάπη του για τους ανθρώπους, για την ταπεινότητά του, για την πίστη του στον Κύριο. Όχι κάποιον ρήτορα που μιλάει ωραία, όχι κάποιον άρχοντα με πλούτη, με ακριβά και εντυπωσιακά ρούχα, όχι κάποιον ακραιφνή υπερασπιστή της πίστης των Ιουδαίων, όχι κάποιον ιερέα γνώστη βαθύ του Νόμου και των θρησκευτικών διατάξεων ούτε και κάποιον φιλόσοφο, σίγουρο για τον εαυτό του και την ευρυμάθειά του.
Με άλλα λόγια ο Χριστός δίνει ως παράδειγμα αυτόν ακριβώς που είναι αντίθετος από τα παραδείγματα που δίνει σήμερα ο κόσμος αλλά πολλές φορές - δυστυχώς- και η Εκκλησία. Μια ματιά σε εκκλησιαστικές ειδήσεις είναι αρκετή για να συγκρίνουμε πόσες φορές κάποιος αρχιερέας ή και απλός ιερέας μιλούν εγκωμιαστικά για κάποιον πολιτικό, κάποιον επιχειρηματία, κάποιον πολύ μορφωμένο διανοούμενο και πόσες για έναν άνθρωπο από αυτούς που αποκαλούμε ανώνυμους, αλλά με πραγματική πίστη, αγάπη και ταπείνωση. Και νομίζω ότι η σύγκριση αυτή θα οδηγήσει σε ένα μάλλον αποκαρδιωτικό συμπέρασμα.
Ανεξάρτητα όμως τι λέει το κοσμικό πνεύμα και ανεξάρτητα από το πόσο αυτό επηρεάζει ακόμα και εκπροσώπους της Εκκλησίας εμείς έχουμε την αυθεντική διδασκαλία. Τα πραγματικά παραδείγματα. Όπως τους Αγίους Αναργύρους που γιόρταζαν χθες, γιατρούς που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους χωρίς αμοιβή και που ποτέ δεν έπεσαν θύματα έπαρσης παρά το πόσο τους τιμούσαν οι συνάνθρωποί τους. Αυτά τα παραδείγματα, τα δείγματα πραγματικής πνευματικότητας, τους Αγίους της Εκκλησίας, αξίζει να ακολουθήσουμε. Και να προσευχόμαστε ώστε να πρεσβεύουν για εμάς στον Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου