Εν αρχή ην ο λόγος. Και ο λόγος οφείλει να λέγεται. Και είναι αυτός που ξεχωρίζει τα λογικά από τα άλογα πιθανόν και από τα παράλογα. Διότι ο λόγος είναι υπέρλογος συχνά πυκνά αλλά όχι παράλογος. Ποτέ δε μπορεί να είναι παράλογος. Ο λόγος για να έχει μια ουσία, μια κάποια πνευματικότητα και όχι έναν στείρο ηθικισμό όπως είναι συνήθως ο θεολογικός λόγος, οφείλει να είναι παραληρηματικός και πολλές φορές χωρίς κάποιο προφανές νόημα. Αλλά είναι σίγουρα προτιμητέο, ο λόγος να έχει ροή και μια καλλιτεχνική, ποιητική προσέγγιση. Πώς είναι ο λόγος του κομμουνισμού, μιλιταριστικός και απαρχαιωμένος, ή της ανανεωτικής αριστεράς πιο ευτράπελος και αρκετά φλύαρος και κουραστικός; Το ακριβώς αντίθετο. Επίσης ο λόγος καλό θα είναι να διέπεται από κάποιες αρχές. Να κινείται δηλαδή σε εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση από το λόγο ενός τεχνοκράτη του νεοφιλελευθερισμού ή ενός τεχνοκράτη γενικά. όλοι ίδιοι είναι αυτοί ανεξαρτήτως σε ποια εργαλειοθήκη αποφασίζουν να μπουν. Και φυσικά ο λόγος πάντα κρατάει αποσπάσεις από πάση φύσεως -ολογους, -ολογιες και -ολογισμους. Γιατλι ο λόγος οφείλει να προφυλάσσεται και να προστατεύεται από τέτοιου είδους καταχραστές. Αυτά τα ολίγα περί λόγου και είναι λογικό να υπάρξει κάποια στιγμή και συνέχεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου