Αποτίμηση των εκλογών της 25ης Ιουνίου

 

https://xristianiki.gr/%ce%b7-%cf%87%ce%b4-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%b5%ce%ba%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%ad%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-25%ce%b7%cf%82-%ce%b9%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%af%ce%bf%cf%85/?fbclid=IwAR26LiOWCgkNT6l05Z7Get2WCMTHgnFqoXudYQSXZkGMusd6FIUZT0EKlvQ

Σε σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιουνίου, η Χριστιανική Δημοκρατία εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση: 

Η αποχή που εκτινάχθηκε στο 47% των εγγεγραμμένων εκλογέων είναι το κύριο χαρακτηριστικό της 2ης κατά σειρά εφετινής εκλογικής αναμέτρησης. Το 10% των εκλογέων που ψήφισε στις 21 Μαΐου δεν ψήφισε την περασμένη Κυριακή, είτε λόγω εφησυχασμού για το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, είτε λόγω έλλειψης προσδοκιών και ελπίδων. Για να προστεθεί στο 10-15% που έχει επιλέξει να απέχει μετά την επιβολή των Μνημονίων.

Η εξέλιξη αυτή δεν είναι άσχετη με την πεποίθηση που έχει ριζώσει στους Έλληνες εκλογείς, ότι όποιος και να εκλεγεί θα συμμορφώνεται στις επιταγές των ισχυρών και της γραφειοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία υπαγορεύει τις πιο κρίσιμες και ουσιαστικές αποφάσεις. Το γεγονός αυτό έχει συμβάλει στη σύγκλιση της πολιτικής των κομμάτων εξουσίας, αφού προϋπόθεση για να την ασκήσουν είναι η πιστή συμμόρφωσή τους στη νεοφιλελεύθερη πολιτική η οποία επιβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και στις ευρωατλαντικές επιλογές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η πραγματικότητα αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό και το «κλειδί» για την ερμηνεία του εφετινού εκλογικού αποτελέσματος και ιδίως του ποσοστού της Νέας Δημοκρατίας. Ο κ. Μητσοτάκης έχει πετύχει να επιβάλει την εικόνα του ως του πλέον αυθεντικού και αποδεκτού εφαρμοστή της προκαθορισμένης πολιτικής, την οποία θα εφαρμόσει όποιος κληθεί να κυβερνήσει, συμπεριλαμβανομένου και του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε αυτό συνέβαλαν σημαντικά:

(α) Η κατάργηση των δημοσιονομικών περιορισμών λόγω και της κρίσης COVID

(β) η τακτική της κυβέρνησης να καταφεύγει -όχι μόνο σε προεκλογικές- πολιτικές χορήγησης επιδομάτων, οι οποίες δημιουργούν σχέση εξάρτησης με τον ψηφοφόρο, αλλά και,

(γ) κατά τεκμήριο, η επανενεργοποίηση του τεράστιου προμνημονιακού δικτύου πελατειακών σχέσεων της κυβερνητικής παράταξης.

Αντίστοιχα, η πραγματικότητα αυτή έρχεται να τιμωρήσει σκληρά τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος πέτυχε την άνοδο της δύναμής του εμπορευόμενος την ελπίδα του ελληνικού λαού για αντίσταση στις πολιτικές των Μνημονίων. Για να μεταβληθεί από αντιμνημονιακό κόμμα σε πιστό τηρητή από τον Ιούλιο του 2015 έως το 2019, της ίδιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που προηγουμένως κατάγγελλε. Η απώλεια του 1/3 της δύναμής του στις εκλογές του Μαΐου, μεγάλωσε ακόμα περισσότερο στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, με αποτέλεσμα την παραίτηση του Προέδρου του, Αλέξη Τσίπρα. Με την αλλαγή της ηγεσίας θα επιχειρηθεί συσπείρωση σε νέα βάση. Όμως, δεν είναι βέβαιο ότι η συρρίκνωσή του θα σταματήσει εδώ, στο βαθμό που οι ψηφοφόροι τείνουν να στρέφονται στα πιο αυθεντικά νεοφιλελεύθερα πολιτικά προϊόντα: εκτός από τη Νέα Δημοκρατία του κ. Μητσοτάκη, στο πολιτικά μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη, παράρτημα της από καιρό προσανατολισμένης στο νεοφιλελευθερισμό ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, η οποία έχει πρωταγωνιστήσει στην επιβολή αντιλαϊκών μέτρων. Ήδη, ο παλιός δικομματισμός δείχνει να επανέρχεται σε ποσοστά που αρχίζουν να μοιάζουν με αυτά του μακρινού προμνημονιακού 2009 (αθροιστικά, 52%)

Το ΚΚΕ πανηγυρίζει για την αύξηση των ποσοστών του. Επικεντρώνει στη διαιώνιση της δικής του παρουσίας και επιρροής, χωρίς να αποτελεί ιδιαίτερη ενόχληση στην κυβερνώσα Ολιγαρχία. Εξακολουθεί να μην έχει αποκηρύξει τα δικτατορικά καθεστώτα του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», που καταπίεσαν επί δεκαετίες τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης.

Η είσοδος των «Σπαρτιατών» στη Βουλή με τη στήριξη του μηχανισμού της «Χρυσής Αυγής» οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ένα ποσοστό των εκλογέων εξακολουθεί να επηρεάζεται, να κατευθύνεται και να χειραγωγείται με άνεση από την ελληνική εκδοχή του νεοναζισμού. Το πρόβλημα δεν λύνεται με νομοθετικές και δικαστικές απαγορεύσεις, αλλά με πνευματικό αγώνα για την ανάδειξη του αντιχριστιανικού, απάνθρωπου και καταστροφικού χαρακτήρα του νεοναζισμού και πολιτικό αγώνα που θα δώσει την διέξοδο που πρέπει στον κόσμο που καταφεύγει στην Ακροδεξιά, επειδή το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα έχει πάψει να ανταποκρίνεται στις αγωνίες και στα προβλήματά του.

Σε κάθε περίπτωση, τόσο η επικράτηση της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και η σύνθεση της νέας Βουλής δεν δίνουν περιθώρια για αισιοδοξία.

Για πρώτη φορά εκπροσωπούνται στη Βουλή τα κόμματα «Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα Νίκη» με επικεφαλής τον κ. Δημήτρη Νατσιό και «Πλεύση Ελευθερίας» με επικεφαλής την πρώην Πρόεδρο της Βουλής κα Ζωή Κωνσταντοπούλου.

– Η «Νίκη» είναι ένα ακόμη κόμμα που -όπως τόσα άλλα στο παρελθόν- επικαλείται χριστιανικές αξίες, χωρίς την ανάδειξη του κοινωνικού μηνύματος του Ευαγγελίου. Από το πρόγραμμά της είναι φανερό ότι ούτε στην κοινωνική δικαιοσύνη επικεντρώνει, ούτε προτίθεται να αμφισβητήσει το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες, ο οποίος καταδικάζει την πατρίδα μας σε πνευματική και οικονομική παρακμή και εξάρτηση και επιτείνει την κοινωνική αδικία.

– Η «Πλεύση Ελευθερίας» είναι ο μοναδικός εκπρόσωπος του αντιμνημονιακού κινήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά τον Ιούλιο του 2015, ο οποίος πετυχαίνει να εκπροσωπηθεί στη Βουλή. Όμως, ο προσωποπαγής χαρακτήρας του κόμματος περιορίζει τις όποιες προσδοκίες αυτό να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης για μια άλλη πορεία που θα οδηγήσει στην ανατροπή των συνεπειών των Μνημονίων.

Όμως, και τα δύο αυτά κόμματα θα αποτιμηθούν και θα διαμορφώσουν περαιτέρω τη φυσιογνωμία τους από την παρουσία που θα έχουν στη Βουλή.

Στη Βουλή θα μπορούσε να είχε εκπροσωπηθεί και το «ΜΕΡΑ-25» του κ. Γιάννη Βαρουφάκη, εάν τα υψηλά ποσοστά που συγκέντρωσε στα αστικά κέντρα ήταν ανάλογα και στην επαρχία. Οι προσεγγίσεις του στο οικονομικό και εξαρτησιακό πρόβλημα της χώρας είναι σε μεγάλο βαθμό τεκμηριωμένες και συμβάλλουν στη χάραξη μιας εναλλακτικής πορείας. Όμως, η προσωπική ευθύνη του κ. Βαρουφάκη για τις εξελίξεις (προς την οριστική συνθηκολόγηση) Ιανουαρίου-Ιουλίου 2015 είναι ανάλογη με αυτή του κ. Τσίπρα και τον καθιστά αναξιόπιστο η ευκολία με την οποία αλλάζει θέσεις, όπως και η συνταύτισή του με τις θέσεις της παγκοσμιοποίησης σε θέματα παράδοσης και οικογένειας.

Για τη Χριστιανική Δημοκρατία προέχει να αρθρωθεί ένας πολιτικός λόγος ο οποίος όχι μόνο θα αμφισβητεί τον νεοφιλελεύθερο μονόδρομο που μας επιβάλλεται, αλλά και θα επιχειρήσει να αρθρώσει αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση η οποία να αποτρέπει δυσμενείς εξελίξεις που η εξάρτηση αυτή εγκυμονεί για τα εθνικά μας θέματα, την ακεραιότητα της χώρας και την Κύπρο.

Κάτι που είναι παραπάνω από επείγον, προκειμένου να ανακοπεί η πολύπλευρη παρακμή στην οποία βρίσκεται η πατρίδα μας: πνευματική, πολιτική και οικονομική.

Στην κατεύθυνση αυτή αγωνίστηκε η Χριστιανική Δημοκρατία μέσα από το σχήμα της Πολιτικής Πρωτοβουλίας στις προηγούμενες εκλογές και θα επιδιώξει είναι παρούσα για να συσπειρώσει όσους πιστεύουν ότι μια άλλη πορεία είναι και εφικτή και επιβεβλημένη.