Αδελφοί, όσοι έχουμε δυνατή πίστη οφείλουμε να ανεχόμαστε τις αδυναμίες αυτών που έχουν αδύναμη πίστη, και να μην κάνουμε ό,τι αρέσει σ’εμάς. Η συμπεριφορά του καθενός μας να είναι αρεστή στον πλησίον, ώστε να τον βοηθάει να προκόβει στο αγαθό κι έτσι να συντελεί στην οικοδομή της εκκλησίας. Άλλωστε, κι ο Χριστός δεν έζησε για να ευαρεστήσει τον εαυτό του, αλλά, όπως λέει η Γραφή, οι ύβρεις όσων σ’ έβριζαν, Θεέ, έπεσαν πάνω μου. Να ξέρετε ότι όσα γράφτηκαν στις Γραφές, έχουν γραφτεί για να μας διδάσκουν. Έτσι, με την υπομονή και την ενθάρρυνση που δίνει η Γραφή, θα στηριχτεί η ελπίδα μας. Είθε ο Θεός, που χαρίζει την υπομονή και την ενθάρρυνση, να σας δώσει την ομόνοια σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού. Έτσι, όλοι μαζί με μια φωνή θα δοξάζετε το Θεό, τον Πατέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Να δέχεστε ο ένας τον άλλο, όπως δέχτηκε κι εσάς ο Χριστός, για να δοξάζεται ο Θεός.
"Η συμπεριφορά του καθενός μας να είναι αρεστή στον πλησίον, ώστε να τον βοηθάει να προκόβει στο αγαθό κι έτσι να συντελεί στην οικοδομή της εκκλησίας" λέει σήμερα ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος σε όλους εμάς. Και ας δούμε λοιπόν τη συμπεριφορά μας. Ας αναρωτηθούμε, γιατί ερχόμαστε στην εκκλησία; Για να βρούμε γαλήνη και ηρεμία; Για να ακούσουμε ωραίες φιλοσοφίες. Για να βρούμε έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής που θα χαμογελάμε συνεχώς και θα αγαπάμε όλο τον κόσμο κάνοντας περιπάτους στη φύση και πάρτι στις παραλίες;
Αν και όλα τα παραπάνω, που η αλήθεια είναι ότι τα περιγράφω με μια κάποια υπερβολή, υπάρχουν λιγότερο ή περισσότερο ως στοιχεία της χριστιανικής ζωής, εντούτοις δεν αποτελούν το λόγο που ερχόμαστε στην εκκλησία. Στην εκκλησία δεν ερχόμαστε για να βρούμε τη χαμένη παραδείσια γαλήνη μας. Ερχόμαστε για να χάσουμε και τα τελευταία ίχνη ηρεμίας και μακαριότητας που μπορεί να υπάρχουν μέσα μας. Ερχόμαστε για να ταρακουνηθούμε. Για να αισθανθούμε "αληθινή αγωνία για την αμαρτία και την απώλειά σου, για τις αμαρτίες του κόσμου και για την απώλεια του κόσμου. Για να νιώσουμε μια ασίγαστη πείνα για την αλήθεια του Χριστού. Εκεί, αντί να γίνουμε χλιαροί, θα πιάσουμε φωτιά..."όπως έλεγε και η αγία Μαρία Σκομπτσόβα.
Ερχόμαστε στην εκκλησία για να ταραχθούμε, να συγκλονιστούμε και να μπούμε σε μια φάση διπλής μεταμόρφωσης. Του εαυτού μας και του κόσμου. Του εαυτού μας που δήθεν πιστεύει, που δήθεν αγωνίζεται, που βλέπει τα λάθη και τα πάθη οπουδήποτε αλλού εκτός από αυτόν και που δε κάνει το παραμικρό για να αλλάξει και γι' αυτό ψάχνει να βρει ορατούς ή και αόρατους εχθρούς. Και του κόσμου. Ενός κόσμου που επιβραβεύει απροκάλυπτα πλέιον την απληστία και λατρεύει το κέρδος βάζοντάς πάνω από κάθε άλλη αξία, ακόμα και από την ανθρώπινη ζωή. Γιατί για Θεό σοβαρός λόγος δε γίνεται ούτε γι' αστείο.
Δεν ερχόμαστε στην εκκλησία για να αποφύγουμε τη βουή του κόσμου. Δεν ερχόμαστε για να δικαιώσουμε τα πάθη μας. Δεν ερχόμαστε για ειρήνευση. Ερχόμαστε για να προετοιμαστούμε για πόλεμο. Ερχόμαστε να αγωνιστούμε ενάντια στα πάθη μας και ερχόμαστε για να πάρουμε τα εφόδια ώστε να μετατρέψουμε τη βοή του κόσμου σε μελωδία. Όχι, δε θα τα καταφέρουμε μόνοι μας αυτά. Δε μπορούμε. Αλλά όταν ανάψει η φωτιά αυτή μέσα μας, ο Θεός θα έρθει να την πληρώσει και να τη θεριέψει. Η προσευχή μας θα φτάνει πράγματι στα ουράνια, οι πράξεις μας θα ακτινοβολούν, κάθε μας κίνηση και λόγος θα βοηθά όσους δεν έχουν τόσο θερμή πίστη. Κι ναι, αυτό θα φέρει τη δοξολογία στο Θεό. Αυτό θα αποκαλύψει μια πίστη ζωντανή και μια Εκκλησία μεταμορφωτική αντί για μια απλή τυπολατρεία και ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό.
Ακούγονται δύσκολα και σκληρά τα παραπάνω, το καταλαβαίνω. Και είναι. Αλλά αυτό είναι η Εκκλησία. Αυτή ήταν η ζωή του Χριστού. Όχι μια σύνθεση από λόγια που χάνονται στον άνεμο, ευχάριστες ευχούλες και προσευχούλες και αποκοπή από τον κόσμο. Αυτό είναι το μαχαίρι που έβαλε στον κόσμο ο Χριστός. Το θέμα είναι, εμείς, οι πιστοί Του όπως αυτοαποκαλούμαστε, τολμάμε να προχωρήσουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου