Το Φως της Αναστάσεως

Χριστός Ανέστη λέμε σήμερα. Αλλά τι σημαίνει για μας; Σημαίνει άραγε τίποτα; Είναι η αναστάσιμη λειτουργία κάτι παραπάνω για εμάς από δέκα λεπτά πριν την τελετή της Αναστάσεως, άντε και δέκα λεπτά μετά; Σημαίνει κάτι πιο βαθύ πέρα από την κατανάλωση μαγειρίτσας, αυγών και κρασιού;

Τι σημαίνει ειδικά για εμάς τους ιερείς; Είναι κάτι άλλο από μια ευκαιρία για να βάλουμε τα καλά μας άμφια, τις καλές μας φωνές, να ανοίξουμε δυνατά τα μικρόφωνα και να δώσουμε την καλύτερη παράσταση που μπορούμε;

Καταλάβαμε τίποτα από τη Μεγάλη Εβδομάδα; Κάτι από το "όποιος θέλει να γίνει πρώτος πρέπει να είναι υπηρέτης όλων;". Καταλάβαμε, νιώσαμε κάτι μέσα μας με την ξεθεμελίωση του Άδη; Υπάρχει έστω μια μικρή φλόγα βαθιά κάπου στη καρδιά μας που να άναψε το φως της Αναστάσεως;

Αύριο το πρωί θα είμαστε χαρούμενοι επειδή πιστεύουμε πως ο Θάνατος καταργήθηκε και ο διάβολος νικήθηκε; Θα είμαστε ολοκληρωμένοι άνθρωποι, όπως ο Χριστός μας θέλει ή θα παραμείνουμε κακομαθημένα παιδιά, δέσμιοι της αμαρτίας;

Νομίζω, πως όσο κι αν αντιστεκόμαστε, έστω άθελά μας, στο φως της Αναστάσεως, είναι τόσο δυνατό που ναι, θα ξεπεράσουμε τον κακό μας εαυτό. Θα φωτίσουμε έστω και λίγο το σκοτάδι μας. Θα ξυπνήσουμε αύριο το πρωί καινούριοι άνθρωποι. Και θα μπορούμε με κάθε ειλικρίνεια να πούμε με χαρά  το Χριστός Ανέστη!