Σε συνέχεια του χτεσινού σημειώματος σχετικά με την έρευνα που δείχνει απομάκρυνση της κοινωνίας από την Εκκλησία, οφείλουμε -επιτέλους- να θέσουμε και ένα άλλο ερώτημα, πολύ σημαντικότερο από το "γιατί;" που θέτουμε συνήθως μετά από τέτοιες έρευνες. Και το ερώτημα είναι "πόσο σημαντικό είναι το θέμα συμπόρευσης κοινωνίας-Εκκλησίας; Πού είμαστε διατεθειμένοι να φτάσουμε για μια τέτοια συμπόρευση;".
Τελικά το μικρό ποίμνιο μας φοβίζει; Γιατί αν μας φοβίζει, τότε μόνοι μας απορρίπτουμε το Ευαγγέλιο. Κι αν μας φοβίζει, τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε; Πόσο νερό θα βάλουμε στο κρασί μας ώστε να μη μας "γυρίσουν τη πλάτη οι νέοι"; Οι οποίοι, για να μη ξεγελιόμαστε και να μην κοροϊδευόμαστε, πέρα από τα καλά τους, πολύ εύκολα άγονται και φέρονται από ο,τιδήποτε μπορεί να τους φαίνεται ή να τους παρουσιάζεται ως καινοτόμο και επαναστατικό.
Σαφώς και η Εκκλησία πρέπει να είναι ανοικτή στη κοινωνία αλλά οφείλει να τη μεταμορφώσει και όχι να συμπορευτεί μαζί της με οποιοδήποτε κόστος.
Αυτό το τελευταίο δε σημαίνει πως η Εκκλησία πρέπει να κλείνει τα μάτια της στην πραγματικότητα, αλλά ούτε κι ότι πρέπει να αγκαλιάζουμε οποιαδήποτε παλαβή θεωρία συνωμοσίας ή όποια άλλη βλακεία που κυκλοφορεί δεξιά και αριστερά. Για να μεταμορφώσεις τον κόσμο χρειάζεται και γνώση -και αποδοχή κυρίως- της πραγματικότητας και διάθεση να ακολουθήσεις έναν αρκετά μοναχικό δρόμο. Που σημαίνει ότι θα θυσιαστούν και έσοδα και τιμές και φρου φρου και αρώματα.
Καλημέρα, Κώστα και Χριστός Ανέστη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σημαντικό το θέμα που θίγεις. Φαντάζομαι ότι ο προβληματισμός σου πηγάζει από προσωπικές εμπειρίες και απογοητεύσεις.
Θα συμφωνήσω μαζί σου, όσον αφορά τον μοναχικό δρόμο. Όμως εδώ ακριβώς υπάρχει το παράδοξο, πάνω στο οποίο σκοντάφτουν οι θρησκείες. Αφετηρία ενός θρησκευτικού δόγματος είναι η Ενότητα της μιας αρχής, στην οποία κάθε δόγμα δίνει ένα όνομα (Γιαχβέ, Θεός, Αλλάχ κ.ά.). Εάν υπάρχει αυτή η θεμελιώδης ενότητα που συνέχει τον κόσμο, τότε η θρησκεία που την αποδέχεται οφείλει να την αποκαταστήσει, να συνάξει δηλαδή τα διασπαρμένα, λόγω της πτώσης ή οιουδήποτε άλλου οντολογικού παραπτώματος, κομμάτια του κόσμου, που είναι το καθέκαστο άτομο με τις ατομικές του διαφορές. Υπάρχει δηλαδή, είτε το θέλουμε είτε όχι, στην βάση κάθε θρησκείας μια άρνηση της οντολογικής μοναξιάς του ατόμου. Γι'αυτό και οι θρησκείες διαχρονικά, ήδη από τους πρωτόγονους πολιτισμούς, αποτελούσαν άξονες της κοινωνικοποίησης του ατόμου. Βέβαια αυτή η κοινωνικοποίηση αναπόφευκτα συναντά την εξουσία και τότε συμπλέκονται τα δύο με τα γνωστά παρεπόμενα. Επομένως, κατά τη γνώμη μου, το θέμα δεν αφορά μόνο τις τιμές και τα έσοδα, που πράγματι υπάρχουν εφόσον η θρησκεία συμπλέκεται με την εξουσία, αλλά είναι πολύ βαθύτερο.
Ο προτεσταντισμός αποτέλεσε μια απάντηση σε αυτό το γόρδιο δεσμό θρησκείας - εξουσίας, δίνοντας θετικό περιεχόμενο στην ατομικότητα και εγκαινιάζοντας μια νέα εποχή, όπου τόσο τα άτομα όσο και οι θρησκευτικές τους πεποιθήσεις και πρακτικές, είναι ελεύθερα να γυρίσουν την πλάτη σε κοινωνικούς καταναγκασμούς και να επιδιώξουν τα ατομικά τους θέλω (βλ. γένεση καπιταλισμού). Βέβαια οι κοινωνικοί καταναγκασμοί και υποχρεωτικότητες που ο προτεσταντισμός έδιωξε από την πόρτα, μπήκαν από το παράθυρο, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.
Δε θα γράψω για τις άλλες θρησκείες διότι δεν τις γνωρίζω τόσο καλά και πιθανόν να τις αδικήσω. Επιπλέον δεν με καλύπτουν οι κοινωνιολογικές αναλύσεις του φαινομένου της θρησκείας οπότε θα γράψω μόνο για την Εκκλησία. Όπως την έχω αντιληφθεί τουλάχιστον, πιθανότατα να έχω και κάποια λάθη. Εντός της Εκκλησίας και παρά τον έντονο κοινοτικό χαρακτήρα, διαφυλάσσεται η ατομικότητα χωρίς να αποθεώνεται, όπως τελικά έγινε με το προτεσταντισμό, ώστε να μην έχουμε φαινόμενα όπως τον άκρατο-και γελοίο- δικαιωματισμό ή την ασφυξιογόνα πολιτική ορθότητα. Επιπλέον η σύναξη των διασπαρμένων, δεν έχει ως στόχο τον όλο κόσμο, αυτό είναι το ιδεατό αλλά το κομμάτι που θα ανταποκριθεί. Όταν όμως το ποσοστό των συναγμένων συνδέεται με το ποσοστό της δύναμης και του πλούτου, τότε έχουμε το πρόβλημα και τον πειρασμό για την Εκκλησία(υποθέτω και για τις άλλες θρησκείες) γιατί εκεί αλλάζει ουσιαστικά ο κεντρικός σκοπός.
Διαγραφή