Ο νυμφίος

http://www.isagiastriados.com/index.php/articles/6552-m-evdomada-erotiki-synantisi

 π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Σ’ έναν κόσμο που ταυτίζει τον έρωτα με τη σεξουαλικότητα και η θρησκευτική κατήχηση τον απωθεί ως ανηθικότητα, έρχεται η Ορθόδοξη Εκκλησία, στην έναρξη της Μ. Εβδομάδας, να μας προβάλει το Χριστό ως Νυμφίο, δηλαδή εραστή.

Ο Νυμφίος, ο γαμπρός, αγαπά τη νύφη μέχρι θανάτου. Κινείται προς Εκείνη ζητώντας να κατακτήσει την καρδία της, όταν, μάλιστα, διαπιστώνει ότι δόθηκε αλλού. Ο έρωτάς του είναι παράλογος – άλλωστε, όλοι οι έρωτες υπερβαίνουν τη λογική -. Αφήνει τη δόξα τού Βασιλιά κι εξευτελίζεται «ως βασιλιάς». Όμως, στην αδοξία Του βρίσκεται όλη η δόξα Του. Γίνεται, με το ακάνθινο στεφάνι και την πορφυρά χλαμύδα, το καλάμι στο χέρι και κυρίως επάνω στο σταυρό, «Ο Βασιλεύς της δόξης».

Ποιος δεν θα ήθελε ένα Θεό να τον αγαπά ως Νυμφίος και να πεθαίνει από μανικό έρωτα γι’ αυτόν;

Πού να χωρέσει ο φόβος κι ο τρόμος, για τήρηση των εντολών Του, μπροστά σε τέτοιο Θεό;

Πώς να δεχτείς ως Ορθόδοξη Κατήχηση τη διδασκαλία ότι «τιμωρεί ο Θεός;».

Η Μεγάλη Εβδομάδα μάς αποκαλύπτει δυναμικά τη μεγάλη αγάπη τού Μεγάλου Θεού μας. Αυτό το «ερχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον πάθος», ξεδιπλώνει το μεγαλείο της θυσίας Του. Με τη θέλησή Του, καθόλου αναγκαστικά, προσδοκώντας να συναντήσει ερωτικά τον καθένα μας.

Η σταυρική Του θυσία δεν γίνεται για να υποχρεώσει, αλλά για να σώσει όποιους θέλουν. Να σώσει από το θάνατο στον οποίο υποταχθήκαμε ως συνέπεια του προπατορικού αμαρτήματος. Μάλιστα, με το να πεθάνει κι Αυτός, ώστε με το θάνατό Του να μας λυτρώσει από το θάνατό μας.

Μεγάλη Εβδομάδα! Δυνατότητα προσωπική ν’ ανταποκριθούμε στην αγάπη Του αγαπώντας Τον. Μια αγάπη που δεν έχει το συναίσθημα ούτε το καταναγκαστικό «πρέπει» ούτε το φόβο της τιμωρίας. Δεν μπορείς, άλωστε, ν’ αγαπήσεις, να δημιουργήσεις σχέση, κάτω από όποια ψυχολογική πίεση. Απλά, όσα θ’ ακούσουμε, θα δούμε, θα ζήσουμε στους ναούς, να γίνουν αφορμή προβληματισμού για τον εαυτό μας που αναζητά αλλού τη χαρά. Έναν εαυτό που ζει χωρίς να υποψιάζεται τι τον περιμένει, αν προσεύχεται από αγάπη για το πρόσωπο του Χριστού, αν Τον κοινωνά από λαχτάρα κι ας μην το αξίζει, αν μετανοεί για το τι είναι και τι δεν είναι και θα έπρεπε, κι αν, τέλος, προσπαθεί να ζει όπως ο Χριστός κι όπως το έκαμαν εκατομμύρια άγιοι μέχρι τώρα κι όπως συνεχίζουν κάποιοι στις μέρες μας.

«Κάμε, Κύριε Ιησού Χριστέ, να μπορούμε να δούμε, πίσω απ’ όσα η Εκκλησία θα μας προβάλει τη Μ. Εβδομάδα, την «υπερβάλλουσα αγάπη» Σου που νικά το θάνατό μας και το θάνατο τού σύμπαντος κόσμου. Δώσε μας να δούμε τη Μ. Εβδομάδα εφέτος ως ευκαιρία να «έλθουμεν εις εαυτόν», να συμπορευτούμε ουσιαστικά προς το Πάθος Σου, αρχίζοντας νέα ζωή με το να Σε αγαπήσουμε και γι’ αυτό να τηρήσουμε τις εντολές Σου.

Αξίωσέ μας να βιώσουμε την Ανάστασή Σου ως ανάστασή μας, γευόμενοι τη χαρά της παρουσίας Σου».