Πάντα είχε μια ιδιαίτερη επίδραση πάνω μου το Σάββατο του Λαζάρου. Έχει μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, ένα μυστήριο αυτή η μέρα. Το δράμα του θανάτου, ο πόνος των αδερφών, η ανάσταση του Λαζάρου που είναι ένα προμήνυμα για το τι θα ακολουθήσει. Αυτή η πρώτη ήττα του Άδη μετά από τόσους αιώνες κυριαρχίας του επί της ζωής των ανθρώπων. Η πρώιμη χαραμάδα φωτός στο σκοτεινό πέπλο του θανάτου.
Αυτό το μυστήριο είναι κομμάτι της Ορθοδοξίας, ένα κομμάτι που δεν μπορεί να αποκοπεί χωρίς να αφήσει τεράστια πληγή πίσω του. Οι άνθρωποι, αντιμετωπίζουμε πολλούς κινδύνους και εχθρούς. Αντιμετωπίζουμε την κακία των άλλων ανθρώπων, αντιμετωπίζουμε την κακία την εσωτερική, αντιμετωπίζουμε όμως και την κακία των πεπτωκότων πνευμάτων.
Αυτό το τελευταίο είναι μια ακόμα απόδειξη του μυστηριώδους που διέπει τη ζωή μας. Και εφόσον διέπει τη ζωή μας δεν μπορεί να μη διέπει και τη ζωή της Εκκλησίας εφόσον αυτή η τελευταία είναι συνυφασμένη με τη ζωή των ανθρώπων.
Λογική λατρεία, δε σημαίνει ορθολογιστική λατρεία. Σημαίνει λατρεία απαλλαγμένη από τον ανορθολογισμό της αμαρτίας και του κακού. Αυτή είναι η λογική της λατρείας μας, η οποία είναι υπέρλογη χωρίς να πέφτει στον παραλογισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου