Κυριακή των Βαΐων

Η Κυριακή των Βαϊων είναι μια πολύ ιδιαίτερη ημέρα. Λίγο πριν αρχίσει η Μ. Εβδομάδα παρακολουθούμε τη θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα. Είναι μια πανηγυρική γέφυρα που μας οδηγεί από τη περίοδο προετοιμασίας  της Μεγάλης Τεσσαρακοστής στο πένθιμο κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας η οποία θα μας οδηγήσει με τη σειρά της στη μεγαλύτερη όλων των γιορτών, στη Κυριακή του Πάσχα. Γι' αυτό ίσως και κατά το εθνικό έθιμο σήμερα τρώμε ψάρι, για να τονιστεί ο πανηγυρικός χαρακτήρας αυτής της Κυριακής. Κατά το εθνικό έθιμο και όχι κατά τον εκκλησιαστικό κανόνα, καθώς σύμφωνα με την Εκκλησία σήμερα καταλύεται απλώς το κρασί και το λάδι.

Σήμερα λοιπόν, με τούτη τη γιορτή ετοιμαζόμαστε για την πιο κατανυκτική περίοδο του χρόνου αυτή της Μεγάλης Εβδομάδας. Πίσω από τον ενθουσιασμό του πλήθους κρύβονται τα βασανιστήρια του Χριστού που θα ακολουθήσουν. Πίσω από την ελπίδα των Εβραίων για ένα καλύτερο μέλλον κρύβεται η δίψα τους για εκδίκηση. Πίσω από τους ύμνους των παιδικών φωνών κρύβονται οι ραδιουργίες των Φαρισαίων. Πίσω από το ενδιαφέρον του Ιούδα για τους φτωχούς κρύβεται η προδοσία. Πίσω από τα κλαδιά της φοινικιάς κρύβεται ο Σταυρός του Κυρίου.

Ο λαός βλέπει έναν βασιλιά πολεμιστή-εκδικητή και οι Φαρισαίοι έναν σφετεριστή της εξουσίας τους. Ο Χριστός δεν είναι τίποτα από τα δύο. Είναι πέρα από τα εκδικητικά όνειρα των Εβραίων και πάνω από τη θρησκευτική εξουσία των Φαρισαίων. Ο Υιός του Θεού δεν μπορεί να περιοριστεί από εθνικισμούς, πολιτικές ιδεολογίες και εξουσίες θρησκευτικών κύκλων. Και η Κυριακή των Βαϊων είναι η πιο περίτρανη απόδειξη γι' αυτό.

Η Κυριακή των Βαϊων όμως θέτει και σε μας κάποια ερωτήματα. Ερωτήματα στα οποία πρέπει εμείς με ειλικρίνεια να απαντήσουμε. Είμαστε μέλη της Εκκλησίας του Χριστού ή είμαστε ένα πλήθος που άγεται και φέρεται, που σήμερα φωνάζει "Ωσαννά" και αύριο θα φωνάζει "σταυρωθήτω"; Ζητάμε από το Θεό πραγματική ελευθερία ή ζητάμε να γίνουμε σκλάβοι της δύναμης και δυνάστες των άλλων; Θέλουμε ένα Θεό που αγαπά όλους τους ανθρώπους ή ένα Θεό που θα φροντίζει μόνο τους "δικούς Του"; Και τελικά είμαστε του Χριστού ή όχι;