Το τραγούδι του γλάρου: Gashadokuro

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2021

Gashadokuro

https://weirdsides.com/arthra-istories/gashadokuro-o-yper-skeletos-tis-iaponikis-paradosis/

Από όλους τους θρύλους και τους μύθους που όλοι μας έχουμε ακούσει ή διαβάσει, ξέρουμε ότι με το να περπατάς μόνος σου το βράδυ σε έναν έρημο δρόμο προκαλείς την τύχη σου. Μπορεί να σου επιτεθούν από κατά συρροή δολοφόνοι και ψυχασθενείς που δραπέτευσαν από κάποιο άσυλο, μέχρι αλλόκοτα όντα πλάσματα όπως ο Sasquatch, το Wendigo, ή κάποιο κακόβουλο πνεύμα. Κανείς όμως δεν θα περίμενε ποτέ πως θα μπορούσε να δεχτεί επίθεση από ένα σκελετό σχεδόν εικοσιπέντε μέτρα ψηλό. Φαίνεται όμως πως αν βρεθείς στην Ιαπωνία, κάτι τέτοιο είναι εφικτό, ειδικά αν πας μια βόλτα στην ύπαιθρο στη μέση της νύχτας.

Το Gashadokuro (がしゃどくろ/ 餓者髑髏), πρόκειται για ένα σκελετό δεκαπέντε φορές μεγαλύτερο από ένα μέσο άνθρωπο, ο οποίος αποτελείται από πολλά κακόβουλα πνεύματα τα οποία έχουν ενωθεί μεταξύ τους σχηματίζοντας μια πραγματικά τεράστια ανατριχιαστική οντότητα. Δεν θα συναντήσει κανείς συνδέσμους να κρατούν τα οστά ενωμένα αλλά αυτό δεν προκαλεί ιδιαίτερη έκπληξη αν αναλογιστεί κανείς πως το Gashadokuro ήρθε από τους νεκρούς. Μπορεί να κάνει πολύ καλύτερα πράγματα από το να κρατά απλά τα οστά του ενωμένα χωρίς τένοντες.

Το όνομά του μπορεί να αποδοθεί με δύο εναλλακτικούς τρόπους. Σύμφωνα με τον ένα σημαίνει «πεινασμένος σκελετός», ακριβώς γιατί το αγαπημένο του γεύμα είναι άνθρωποι και ποτέ δεν χάνει την όρεξή του για τα μικρά δίποδα μεζεδάκι. Σύμφωνα με τη δεύτερη ερμηνεία, το πρώτο συνθετικό, το «Gash», προέρχεται από τον Ιαπωνικό όρο «gachi gachi», που ουσιαστικά περιγράφει τον ήχο που κάνει κάτι που κροταλίζει (όπως τα κόκαλα), ενώ το δεύτερο συνθετικό, το «adokuro», σημαίνει τεράστιος σκελετός. Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, έχουμε έναν ασύλληπτα μεγάλο κινούμενο σκελετό που κροταλίζει και είναι σε μια διαρκή φρενήρη αναζήτηση φαγητού. Ανάλογα με τις διαθέσεις του όμως, το Gashadokuro μπορεί να εμφανιστεί και ως ένας στρατός από εξίσου πεινασμένους σκελετούς. Σε αυτή την περίπτωση, ίσως να ευχόταν κανείς να συναντούσε το Gashadokuro στην εκδοχή των εικοσιπέντε μέτρων.

Gashadokuro

Το Gashadokuro είναι ένα yōkai, δηλαδή ένα από τα πολλά πνεύματα και μεταφυσικά όντα της Ιαπωνικής παράδοσης. Όπως έχει ήδη καταστεί φανερό, πρόκειται για ένα ιδιαιτέρως κακόβουλο ον το οποίο κανείς ταξιδιώτης δεν θα ήθελε να βρει στο δρόμο του. Δεν απολαμβάνει ιδιαίτερα το φως του ήλιου και γι’ αυτό, αν θα είναι κανείς πολύ άτυχος για να το συναντήσει, θα το βρει το βράδυ, να τριγυρνά στα σκοτεινά μονοπάτια, ανάμεσα από τα δέντρα, περιμένοντας με ανυπομονησία κάποιον άνθρωπο να φανεί. Ίσως ο ταξιδιώτης να προλάβει να ακούσει τον ήχο των κοκάλων που κροταλίζουν πριν το δει και να τραπεί σε φυγή, γιατί μέχρι τότε το Gashadokuro φροντίζει να καθιστά τον εαυτό του αόρατο, αλλά συνήθως όσοι το ακούν, δεν ζουν για να δουν το επόμενο φως της αυγής. Συχνάζει σε νεκροταφεία και άλλα μέρη όπου μπορεί να επιστρατεύσει πολλούς σκελετούς για μια αξέχαστη νυχτερινή εξόρμηση, αλλά γενικά δεν φαίνεται να έχει κάποιο συγκεκριμένο στέκι. Δεδομένων των διαστάσεών του μπορεί να διανύσει τεράστιες αποστάσεις σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, κάτι που του επιτρέπει να αυξήσει την πιθανότητά του να πετύχει κάποιον άνθρωπο που αψήφησε τις φήμες και τους θρύλους και αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του κάνοντας ένα μεταμεσονύκτιο ταξίδι.

“Δε δείχνει το παραμικρό έλεος…”

Όταν λοιπόν το Gashadokuro καταφέρει να αιφνιδιάσει κάποιο αθώο θύμα, δε δείχνει το παραμικρό έλεος. Αρπάζει τον άτυχο άνθρωπο και τον καταβροχθίζει με λύσσα, ξεκινώντας από το αγαπημένο του κομμάτι, το κεφάλι. Συνδυάζει αυτό το «gachi gachi» έδεσμα με το καλύτερο ποτό, το ανθρώπινο αίμα.

Ποιοι νεκροί όμως ενώνουν τις δυνάμεις τους ώστε να σχηματιστεί το Gashadokuro; Φαίνεται πως οποιοδήποτε μπορεί να γίνει μέρος αυτού του υπερ-σκελετού αρκεί να βρει τον «κατάλληλο» θάνατο. Στρατιώτες που πέθαιναν με μαρτυρικό τρόπο και κανείς δεν τους έθαψε ή οι τάφοι τους ήταν αρκετά ρηχοί για να εκτεθούν τα σώματά τους στα στοιχεία της φύσης, άτομα που πέθαναν από την πείνα ή χάθηκαν στο δάσος, είχαν όλοι ένα κοινό στοιχείο. Δεν είχαν δεχτεί τις κατάλληλες ταφικές τιμές. Όπως και σε πάρα πολλές θρησκείες και παραδόσεις, οι μεταθανάτιες τελετουργίες στη μνήμη του νεκρού είναι κομβικής σημασίας καθώς εξασφαλίζουν την ομαλή μετάβασή του από τον κόσμο των ανθρώπων στον κόσμο των πνευμάτων. Όταν αυτές δεν συμβαίνουν, τα άτομα παραμένουν νεκρά αλλά δεν καταφέρνουν ποτέ να δραπετεύσουν από αυτό το θνητό κόσμο. Ταυτόχρονα, έχοντας άπειρο πια χρόνο να αναλογιστούν τον μαρτυρικό τρόπο που πέθαναν και τους τρόπους που μπορούσαν να είχαν γλιτώσει αλλά δεν συνέβη, μετατρέπονται από απλά πνεύματα σε πολύ οργισμένα πνεύματα που ζητούν είτε εκδίκηση είτε να προκαλέσουν και σε άλλους τον πόνο που δέχτηκαν εκείνα. Αν πολλά οργισμένα πνεύματα μαζευτούν μαζί, όπως στην περίπτωση ενός μαζικού τάφου έπειτα από κάποια μάχη ή λοιμό, και η Ιαπωνία είχε πολλά και από τα δύο, τότε ενώνουν τις άυλες δυνάμεις τους και βρίσκουν έναν σατανικό τρόπο να σκορπίσουν χάος και θάνατο. Και κάπως έτσι δημιουργείται το Gashadokuro.

Αν είναι δύσκολο να απαλλαγεί κανείς από ένα κακόβουλο πνεύμα, τότε είναι προφανές πως είναι πρακτικά αδύνατο να απαλλαγεί κανείς από εκατοντάδες πνεύματα που έχουν συνασπιστεί για να φέρουν σε πέρας έναν κοινό σατανικό σκοπό. Έτσι, το Gashadokuro είναι άτρωτο. Ίσως αν έχει κανείς ένα σιντοϊστικό φυλαχτό μαζί του το πνεύμα να τον αγνοήσει, ίσως πάλι και να μην του δώσει σημασία και να τον καταβροχθίσει έτσι κι αλλιώς. Ένας άλλος τρόπος για να καταστραφεί το Gashadokuro είναι να βγάλει όλη του την οργή στους ανθρώπους σκοτώνοντας όσο περισσότερους μπορεί, μέχρι τελικά ο θυμός του να ξεθυμάνει και τελικά να χαθεί. Ευτυχώς σήμερα οι μάχες και η πείνα έχουν περιοριστεί σημαντικά άρα είναι λιγότερο πιθανό να έρθει αντιμέτωπος κανείς με έναν πεινασμένο σκελετό, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να τριγυρνά ανέμελος τις νύχτες στα δάση, όπως προειδοποιούν οι Ιάπωνες.